Aapjes, schildpadden én een Filipijnse bruiloft

16-06

We gaan naar de Filipijnen! Maar eerst moeten we daar nog zien te komen.

Dus gaan de backpacks op de rug en lopen we een klein stukje naar het dichtstbijzijnde metrostation. Het blijft een gek contrast: met je backpack op tussen de wolkenkrabbers lopen.

Het vliegveld van Singapore is al even waanzinnig als de stad zelf. Groot, luxe en ontzettend netjes. Wat dat betreft kunnen we aan de netheid van die Singaporezen, met dank aan de ontzettend hoge boetes, nog wel een puntje zuigen.

Na een uitgebreid ontbijt, ritje met de trein en een paar uur wachten stappen we in een vliegtuig van Singapore Airlines. 3,5 uur later stappen we uit in Cebu. Maar dat is nog niet onze eindbestemming. We pakken een taxi en komen drie kwartier later aan in de haven die ons naar onze echte eindbestemming brengt: Bohol. Dit is een klein eiland (zoals er zoveel zijn in de Filipijnen). Maar wel met een hele bijzondere gebeurtenis: Bart (mijn broertje) gaat hier over twee dagen trouwen met zijn Katrina.

Maar eerst nog maar eens zien dat we komen. Want we hebben van tevoren gekeken hoe vaak en waar de ferry’s gaan. Maar nog voor we uit de taxi stappen, worden we omringd door een horde jonge mannen. Zodra de deur open gaat, beginnen ze door elkaar heen te praten/roepen naar ons. Dit kennen we nog van Vietnam. De truc is om niet overweldigd te raken, ondanks het feit dat we inmiddels al best kapot zijn van deze reisdag.

De mannen zeggen dat we via hen de tickets moeten kopen, want alle tickets bij het gewone verkooppunt zouden zijn uitverkocht. In een onbewaakt moment kijk ik de taxichauffeur aan en vraag hem wat we moeten doen. Zijn blik is subtiel, maar vertelt ons dat we even de kalmte moeten bewaren. Gelukkig hebben we ook nog een hulplijn om in te zetten: schoonzus Katrina is half Filipijns en kent het klappen van de zweep. Als zij ook bevestigt dat dit een verdienmodel is, lopen we naar de ticketoffice. Kruipdoor-sluipdoor op een smalle stoep, met de grote backpack op en meelopende mannen die ons tickets proberen te verkopen. Ik verdwijn in de menigte, maar Harald torent boven iedereen uit. Een bijzonder gezicht (zie bijgevoegde foto).

Er blijken gewoon nog tickets te zijn. En binnen een paar minuten is alles gefixt. That is… Behalve de haven-belasting, het extra bedrag dat we moeten betalen voor het inchecken van de bagage en uitvinden vanwaar de veerboot vertrekt. Grappig genoeg hadden we eigenlijk gepland een latere ferry te pakken, maar omdat het allemaal heel soepel ging met de vlucht en de taxi, kunnen we eerder overvaren. De twintig minuten speling tussen het moment van aankomen in de haven en vertrek van de boot, zijn niks te veel.

De Nederlanders die uiteindelijk voor ons plaatsnemen op de boot hadden een zelfde krappe planning en hebben wel bij de mannen tickets gekocht. Ze blijken tientjes meer te hebben betaald dan wij. Maar ach, op een hele reis is dat een bedrag om niet te lang bij stil te staan.

De aankomst op Bohol is een schril contract met de overkant. Dit is een van de laatste boten, dus is er nauwelijks een kip te bekennen. Behalve de taxichauffeur die al op ons staat te wachten, met dank aan Bart. Terwijl de taxichauffeur en zijn vrouw lekker babbelen, storten wij een beetje in. Na nog eens een ruim halfuur rijden zijn we eindelijk waar we moeten zijn. De tassen gaan af en we krijgen dikke knuffels van papa en mama.

En voor we er erg in hebben zitten we met zijn vieren in een kleine tuktuk gepropt, de manier van vervoer over korte afstanden hier op het eiland. Bart en Katrina staan te stralen en de knuffels die we krijgen duren heerlijk lang. Het is alweer 9 maanden geleden dat we ze voor het laatst zagen - en mijn ouders ook. Want wij wonen in Nederland, maar Bart en Katrina in Dubai en mijn ouders in Spanje. Iedereen weer bij elkaar hebben voelt als het eerste cadeautje van deze dagen.

17-06

Beeld je even in: een bountystrand met palmbomen, kraakheldere zee en een hutje met uitzicht op het water. Dat is waar we terechtkomen vandaag, want we verkassen naar het resort waar de bruiloft gaat plaatsvinden.

In de ochtend worden er al foto’s gemaakt van het bruidspaar en ook wij mogen wat stelletjesfoto’s laten maken. Aangezien we niet snel meer op zo’n mooie bestemming komen, grijpen we die kans met beide handen aan.

We brengen de rest dag door met eten, zwemmen en luieren. En in de avond staat er al een cocktail-partijtje gepland. Omdat de families van Bart en Kat zo ver uit elkaar wonen, hebben we elkaar nog nooit ontmoet. Ondanks het feit dat ze al 4 jaar samen zijn. Dus is het heel fijn iedereen te ontmoeten voor het feest morgen losbarst. Het eten is heerlijk, de cocktails speciaal uitgezocht voor deze gelegenheid en het bruidspaar straalt.

18-06

Wedding day!

Het is zover! De grote dag van Bart en Kat. De ceremonie is aan het einde van de dag, omdat het anders veel te warm is, dus de ochtend start chill met een heel uitgebreid ontbijt met z’n allen.

Katrina begint als eerste met zich klaarmaken, samen met haar moeder, maar wij hebben nog even wat vrije tijd. Dus maken we van de gelegenheid gebruik om een dip te doen in zee en uitgebreid te douchen.

Daarna begeef ik me naar de kamer van Katrina en Harald voegt zich bij Bart.

Bij Katrina worden de moeders, bruidsmeisjes en natuurlijk zijzelf opgemaakt en wordt hun haar gedaan. De sfeer is chill, de bruid heeft er zin in en er worden veel foto’s gemaakt.

De mannen hebben het nog relaxter: zij zwemmen een tijdje in het zwembad (waar ook foto’s van worden gemaakt) en beginnen zich begin van de middag klaar te maken.

Harald moet zich nog wel bezig houden met serieuze zaken: hij mag het huwelijk voltrekken. Een hele eer!

’s Ochtends wordt geregeld dat hij de bevoegdheid daarvoor krijgt en hij legt de laatste hand aan de speech.

Voor we er erg in hebben, is het tijd voor de ceremonie. De locatie is wonderschoon, het weer prachtig -en vooral droog. Het is regenseizoen en zowel in Maleisië, als Singapore en ook op Bohol hebben we flinke buien gehad. Maar of het aan de liefde ligt die in de lucht zit, goed karma of gewoon een gezonde dosis mazzel: vandaag is het stralend en droog.

Wat niet droog is, zijn mijn wangen. Terwijl ik naar voren loop voor de ceremonie pink ik de eerste tranen weg. Later zie ik op de video die is gemaakt, dat eigenlijk niemand het droog houdt.

Katrina is een stralende bruid, Bart een stralende bruidegom. De geloftes aan elkaar komen uit het hart en Harald leidt de ceremonie in het Engels alsof hij nooit anders heeft gedaan. Hoewel… Hij vergeet nog wel even de ‘I do’. Maar zodra dat duidelijk is, wordt dat gedeelte van de bruiloft nog even over gedaan. Een goed verhaal voor later.

Het eten is heerlijk. De speeches liefdevol en de videoboodschappen van alle mensen die er niet bij konden zijn, vallen in zeer goede aarde. Zeker het stukje dat in het Filipijns is opgenomen, oogst veel lof.

De vuurwerkshow die Bart graag wilde, is een perfecte afsluiter van het officiële deel en daarna gaan alle voetjes van de vloer. Er wordt naar hartelust gedanst en wanneer het feest eindigt, is duidelijk te merken dat iedereen het enorm naar zijn zin heeft gehad.

Dit is een bruiloft waar je alleen maar van kunt dromen. Alles liep op rolletjes, er is geen onvertogen woord gevallen. Het voelde zo liefdevol. Alsof de tijd stilstond, in de beste zin, in een soort liefdesbubbel.

De afterparty vind plaats in een restaurant met dansvloer tien minuutjes verderop. Harald en ik, Joey (de beste vriend van Bart) en Nathalie (collega van Bart) blijven als laatsten over, samen met de band en de fotografen. We dansen tot we niet meer kunnen.

In de tuktuk terug naar het resort begint het te druppelen en terwijl we naar de kamers lopen, begint het te hozen. Binnen 10 seconden zijn wel doorweekt. Gelukkig gebeurt dat pas op dit punt van de bruiloft.

19-06

The day after. En ook de laatste dag dat we met zijn allen bij elkaar zijn.

We nemen het ervan, in de zin dat we lekker met zijn allen chillen op het resort, maar eigenlijk vrij weinig uitvoeren. Er wordt heerlijk gegeten, gezwommen, we zien zeesterren en clownvissen (Nemo’s). Maar verder doen we vooral niet te veel.

’s Avonds nemen we afscheid van Joey. Hij gaat een rondreis maken door Vietnam. Voor het eerst in z’n uppie.

Bart en Kat zwaaien we de volgende ochtend uit en wij pakken onze spullen in voor de laatste dagen van deze reis: we verkassen naar de andere kant van het eiland om nog wat meer te zien dan alleen het resort.

20-06

De lovebirds vertrekken bijtijds voor hun huwelijksreis: ze gaan naar Bangkok en vliegen dan door naar Italië voor een rondreis van een paar weken.

Wij gaan samen met mijn ouders richting de jungle. We hebben een prachtig verblijf gevonden, praktisch aan een rivier, middenin het oerwoud. Het is precies wat je verwacht van een verblijf in de jungle. We zien een grote hagedis en boeken een vuurvliegjestour voor de avond. Er is hier nog veel meer te zien en we hebben zat plannen, maar het weer gooit roet in het eten. Urenlang regent het non-stop. Aangezien alles wat we willen doen buiten is, komen alle plannen even tot stilstand. De vuurvliegjestour wordt gecanceld en wij houden het bij een uitgebreid bad nemen en spelletjes spelen. Morgen weer een nieuwe kans.

21-06

Yes! Het is droog dus we kunnen de hort op!

We hebben een auto gefixt voor vandaag. Want er is nog genoeg te zien hier op het eiland.

Misschien wel het bekendst van Bohol: The Chocolate Hills. Ronde bergen die in het droge seizoen bruin kleuren, vandaar de naam. Nu zitten wij in het natte seizoen, dus de heuvels hebben niet de kenmerkende bruine kleur, maar ze zijn alsnog mooi.

Het uitzichtpunt is wel… Een toeristische hotspot. Het is echt enorm druk. En dan zijn wij nog aan de vroege kant! Maar aangezien we een eigen auto hebben voor de dag, besluiten we gewoon nog een stuk verder te rijden langs de heuvels. Door allerlei kleine dorpjes. Dit is echt weer Azië zoals we het ook kennen van Vietnam: met simpele huizen, veel dieren op straat en overal wadi’s en rijstvelden. Langs de weg wordt de rijst gedroogd, de man die de korrels aan het bewerken is, vind het super dat we even stoppen en geeft ons een korte uitleg van wat hij doet.

Onderweg komen we ook door een indrukwekkend stuk woud, met hele hoge bomen. Het blijkt ook een bezienswaardigheid: Bilar man-made Forest. Zoals de naam al doet vermoeden een 50 jaar geleden aangeplant stuk bos. Om de biodiversiteit op het eiland weer te vergroten.

De laatste stop op de roodtrip vandaag zijn hele kleine aapjes: Tarsiers, bij ons ook wel spookdiertjes genoemd. Ze zijn enorm kleine, zo’n 15 centimeter. Dat is ongeveer zo groot als je handpalm. En ze komen specifiek hier veel voor. Al heeft de populatie Tarsiers het wel zwaar te verduren gehad: tyfoons, overstromingen en natuurlijk de welbekende tsunami, die ook dit eiland heeft geraakt. De Tarsiers hebben er enorm onder geleden. En natuurlijk ook niet te vergeten: het toerisme. Net als wij, willen veel mensen de aapjes zien. Maar het zijn echte nachtdieren, die ook nog eens een schutkleur hebben en hoog in bomen zitten. Dus echt makkelijk zijn ze niet te vinden. Toch worden er veel aapjes gevangen en in zogenaamde ‘sanctuaries’ gezet. Maar als de diertjes stress hebben, gaan ze snel dood. Ze kunnen zelfs zelfmoord plegen. Dus vond ik het heel belangrijk om een ethische sanctuary te vinden. En daar is er een van. Ik wil jullie bij dezen oproepen: ga je ooit naar Bohol, ga dan alleen naar deze sanctuary. En enk dan altijd na over wat het betekent dat jij een dier wilt zien.

We rijden naar Corella, naar de Philippine Tarsier and Wildlife Sanctuary. Hier worden de aapjes niet in gevangenschap gehouden, maar leven ze in het wild. De stichting monitort de aapjes en checkt of ze gezond zijn. Ze doen er hier alles aan om de soort in stand te houden. Hier vind je de link van deze stichting:http://www.tarsierfoundation.com/news/the-tarsier-sanctuary

Met een gids wandel je hier tussen een speciaal afgezet gedeelte van de jungle. Dit is de enige plek waar toeristen mogen komen. Alleen onder begeleiding en je moet zo stil mogelijk zijn, om de aapjes niet te storen terwijl ze slapen. We zien drie aapjes in de bomen zitten. En kunnen naar hartelust van ze genieten met ons kleine groepje bezoekers. Heel bijzonder om deze aapjes, die toch wel het symbool van dit eiland zijn, van dichtbij te kunnen zien.

In de avond halen we alsnog de vuurvliegjestour in. Met een boot varen we in het donker de rivier op. Terwijl het duister valt, komen de vuurvliegjes in actie. Het licht gebruiken ze als een soort paringsdans, om soortgenoten van de andere sekse aan te trekken. Het is een magisch gezicht! De beestjes zitten op specifieke bomen, waar er nog maar heel weinig van zijn. Ook hier komt dat door de tsunami van jaren geleden. Verschillende bomen zijn toen doodgegaan en dat betekent dat de vuurvliegjes minder plek hebben. Gelukkig zijn er nog een aantal overeind blijven staan, waardoor we kunnen genieten van de dansende lichtjes.

22-06

Onze laatste dag in de Filipijnen. We staan ontzettend vroeg op voor een laatste uitje: snorkelen.

Met een boot vertrekken we richting een klein eiland: Pamilacan. We moeten een flink stuk varen en wanneer we bij het eiland in de buurt komen, beginnen de mannen die onze boot besturen zoekend om zich heen te kijken. Hier komen namelijk ook veel dolfijnen voor, maar je moet natuurlijk maar net de mazzel hebben ze te zien. Nou, die mazzel hebben we. Er zwemt een hele school dolfijnen en met drie boten varen we hun kant uit. Hoe harder we varen, hoe meer de dolfijnen om ons heen komen zwemmen. Soms springen ze zelfs in de lucht. Het is met recht een heel bijzonder gezicht.

Daarna gaan we zelf het water in. Het water bij Pamilacan is beschermd, omdat er bijzondere koralen voorkomen en veel zeeschildpadden. We krijgen in paren van 2 een instructeur mee, die ons wat dieper de zee in peddelt, waarna we zelf een flink stuk gaan zwemmen.

Het lijkt haast onmogelijk hier geen zeeschildpadden te zien. Het is ook precies een stuk zee waar het eerst ondieper is, maar de zeebodem daarna zo diep wordt, dat we het einde niet eens kunnen zien. De ene zeeschildpad ligt lekker te chillen, de ander zwemt rustig onder ons door. We hebben drie kwartier, maar voor m’n gevoel zijn we pas tien minuten bezig als onze gids zegt dat we verder moeten. Precies op dat moment steekt de grote schildpad onder ons z’n kop op. En beweegt zijn vinnen. Ik roep naar Harald en de gids dat hij gaat zwemmen. We wachten nog even en: ja hoor, daar gaat ‘ie! Niet alleen komt de schildpad in beweging, hij zwemt vlak voor ons uit. Dus zwemmen wij met hem mee. Hij kijkt zelfs even om terwijl we achter hem zwemmen. Het voelt net alsof we in ‘Finding Nemo’ zitten. De schildpad steekt z’n kop boven water, zwemt nog een stukje, steekt z’n kop weer boven en duikt dan diep onder. We hebben op een meter afstand gezwommen van deze kolos. Het beest was ongeveer zo groot als ikzelf. Het blijkt een van de grootste schildpadden te zijn die hier voorkomen. Een ‘gentle giant’ noemt de gids hem. Juist omdat we niet aan hem proberen te komen en hem lekker z’n ding lieten doen. ‘You are so lucky!’ Zegt de gids met een grote glimlach. Dat je zo dichtbij mee kunt zwemmen, komt schijnbaar niet vaak voor.

Hierna snorkelen we nog eens drie kwartier boven prachtige koraalriffen. We zien Dory-visjes, clownvissen, blauwe zeesterren, anemonen en koraal in alle kleuren die je maar kunt bedenken. Het is hier prachtig en ongerept. Er worden veel snorkeltochten georganiseerd hier in de buurt, maar de meesten gaan niet naar dit eiland, dus we hebben het koraal helemaal voor onszelf.

Na al die opwinding, hebben we beretrek gekregen. Er is vanochtend vroeg een vis gevangen, die wordt in het zeewater schoongemaakt, in stukken gehakt en gegrild op een simpele barbecue. Het is misschien wel de lekkerste maaltijd van de hele reis. Het leven op het eiland hier is heel simpel, maar de mensen lijken daar echt oprecht gelukkig mee. Ze zeggen dat ze hopen dat we nog eens terugkeren en wij spreken hardop de wens uit dat dat inderdaad het geval gaat zijn. Wie weet, als we ooit nog eens een sabbatical nemen… Het zou helemaal niet verkeerd zijn om een paar maanden op dit eiland te vertoeven.

Hiermee is wel officieel het naar huis gaan aangebroken. Eerst varen we terug naar Bohol met de boot. Vervolgens gaan we met de taxi terug naar de haven en brengt de ferry ons weer naar Cebu. We eten nog samen met mijn ouders en gaan dan naar het vliegveld. Van Cebu vliegen we naar Shanghai en dan in 12 uur terug naar Amsterdam. Omdat we met een Chinese Airline vliegen, vliegen we het gros van de tijd over Rusland. We hebben urenlang turbulentie, maar kunnen ook nog een klein uiltje knappen. Compleet afgedraaid stappen we op 23 juni aan het eind van de dag uit de tram en lopen de laatste tien minuten naar huis. Terwijl we weg waren is het af en toe gestopt met regenen in Nederland en heeft de zon af en toe geschenen. De tuin is ontploft en de lavendel geurt heerlijk. Maar het fijnste is het weerzien met de katjes. Sucre en Salta zijn terwijl we weg waren vertroeteld door neef Marcel. We slapen heerlijk in ons eigen bed. Nagenietend van een prachtige reis.