Bij file: olifant op de vluchtstrook

07-06

Reizen zonder iets vast te leggen van tevoren heeft veel voordelen: je kan gaan en staan waar je wilt, langer blijven, eerder vertrekken. Maar er kleeft ook een belangrijk nadeel aan: soms grijp je ergens naast en moet je schipperen. In het geval van de Maleisische jungle is dat waar we nu tegenaan lopen.

De trip die we eigenlijk wilden doen, gaat niet meer lukken. En het backup-plan is ook hoogst onzeker. Wat we inmiddels hebben geleerd is dat Maleisiërs niet graag ‘nee’ zeggen. Dat maakt het appcontact en bellen ingewikkeld. We krijgen maar geen duidelijk antwoord van het hotel, dus besluiten we te gaan ontbijten en inpakken. Als weom 12.00 uurnog geen duidelijkheid hebben, gooien we het reisschema om. Het is niet anders.

En dan, terwijl we de laatste spullen in de backpacks doen, komt het verlossende appje: good news, the permit has been approved. Dat betekent dat we de komende dagen doorbrengen in het Belum State Park, een stuk jungle tegen de grens met Thailand aan. Er leven tapirs, tijgers, apen, neushoornvogels en olifanten. En vooral die laatste staan op mijn lijstje van ‘dingen om te zien in Maleisië’. Ik had alleen een eis: wel in het wild. Maar gezien het teruglopende aantal Aziatische olifanten is dat een uitdaging en garanties dat we ze gaan zien, krijgen we niet.

We rijden een kleine drie uur naar de jungle. Het uitzicht wordt steeds groener, de weg gaat wat meer kringelen en tegen het einde zien we steeds vaker bordjes die ons waarschuwen voor olifanten. Dat belooft veel goeds!

Harald heeft een huisje geregeld direct aan het meer, tegen de berg. Met een mooie badkamer, ruime slaapkamer en een prachtig uitzicht. Terwijl de tropische buien vallen, kijken we genietend uit over het water en de ons omringende jungle. Morgen hebben we de hele dag om het natuurschoon hier te verkennen. En ik kan niet wachten!

08-06

Vroeg op, want het is tijd voor actie. We gaan de hele dag het water op en de jungle in om zoveel mogelijk moois te zien. We trekken op met een groep Aziatische reizigers, onze gids en de bestuurder van de boot.

Voor we er erg in hebben, tuffen we over het meer, richting de eerste wandelplek. Zodra de boot aanlegt, hoor ik geluiden die ik alleen maar ken van ontspannings-apps en films: kabbelend water, ruisende bladeren en enorm veel krekels.

We lopen eenstuk jungle in over wat eerst nog lijkt op een pad, maar al snel verandert in een redelijk stevige klim, met flink wat stenen en takken op het pad. Wij hebben stevige wandelschoenen aan, maar onze excursiepartners zijn voor gewone sneakers of instappers gegaan en hebben het daardoor gelijk zwaar. Gelukkig hoeven we niet ver om de rafflesia te spotten. Een zeldzame bloem, die maar kort bloeit en tijdens deze bloei vaak enorm stinkt. Wij zien de zaden en een uitgebloeide bloem. Door de vele regen van gisteren, bederft de bloem sneller na de bloei.

Terwijl we naar beneden lopen, glijden twee deelnemers al onderuit op de gladde junglevloer. Wij blijven wat verder achter, zodat we de jungle nog even voor onszelf hebben, en dan gebeurt er iets magisch! We horen oeh-oeh, oeh-oeh. Het geluid zwelt aan en lijkt van meer kanten te komen. Het zijn de wilde gibbons die hier hoog in de bomen zitten. We zien ze niet en volgens de gids is dat maar goed ook. De apen zijn heel agressief, ze zo horen is het dichtst bij dat je wilt komen.

Hierna gaan we terug de boot op, voor een flink stuk varen naar het national park-gedeelte. Hiervoor hadden we de permit nodig. Onderweg komen we natives tegen, de oorspronkelijke bewoners van dit gebied. Net als in Australië hebben deze aboriginee een bijzondere band met het land en beschermen het zoveel mogelijk. Hier betekent dat rondvaren met bootjes om stropers op te sporen.

Na een klein uurtje varen meren we weer aan en maken een lange hike. We zien een ‘salt lick’, waar dieren verzamelen om water te drinken of -in dit geval- mineralen van de stenen te likken. Ook olifanten, want we zien verschillende voetafdrukken en poep. Wat hier ook veel zitten, zijn bloedzuigers. Hier liefkozend verkocht met: ‘get ready for blood donation’. We zien er eentje lopen, die om zich heen ruikt of hij bij een van ons mag meeliften. Deze lukt het niet, maar halverwege de wandeling voel ik toch ineens iets tegen m’n been kriebelen. ‘Leech leech!’ De gids plukt hem er zonder problemen af. Hij had zich nog niet vastgezogen, maar later plukken twee van onze medereizigers volgezogen bloedzuigers van hun lijf.

Na de lunch van de bloedzuigers en onze eigen lunch (gemaakt met een heating pad in een zak die ter plekke onze rijst en kip kookt) stappen we opnieuw op het bootje. We varen langzaam tussen de groen begroeide eilanden door, onderwijl oplettend op bewegende bosjes en bruin-grijze dikhuiden. Maar zo groot als ze zijn, we horen nog geen takje knappen.

Een korte wandeling omringd met allemaal kleine vlinders brengt ons bij de laatste stop: een kleine waterval. In elk geval in vergelijking met de watervallen in IJsland en Argentinië. We poedelen even met onze voeten in het water en dan is het alweer tijd om terug te gaan.

Op de weg terug op het bootje besluiten we het aansluitend varen op een bamboevlot te skippen. In plaats daarvan gaan we nog een stukje rijden als de zon ondergaat. Een tip van onze gids: rij een halfuur bij het resort vandaan, naar links of rechts maakt niet uit, en met een beetje mazzel zie je olifanten.

Als we de deur uitlopen, zien we ineens een neushoornvogel. Recht voor ons huisje. Hij zit lekker te chillen in de boom. En als hij wegvliegt, stappen we de auto in. Opnieuw rijden we langzaam, terwijl de zon steeds lager aan de hemel komt te staan. Olifanten zijn het meest actief in de vroege ochtend en het begin van de avond. Dus met een beetje mazzel….

We zien steeds meer borden die waarschuwen voor olifanten. En steeds regelmatiger poep langs de weg. En net op het moment dat we ons hardop afvragen hoe lang we nog zullen doorrijden, krijgen we signalen van tegemoetkomend verkeer met hun groot licht. Dat kan drie dingen betekenen:

• Er staat iemand met pech
• Er is een ongeluk gebeurd
• Er loopt een olifant op of bij de weg

Op het puntje van de stoel rijden we rustig verder, terwijl elke auto signaalt. En dan: een olifant! Een echte, wilde Aziatische olifant! Meters groot, met slagtanden en imposante oren. Er bestaat geen enkele twijfel over dat deze olifant de baas is hier. Totaal op zijn/haar gemak steekt het dier de weg over. Wij zijn voorbijgereden en omgedraaid en staren met open mond. Het is gelukt!

De rest van het verkeer rijdt voorzichtig om de olifant heen. Wij rijden erlangs, draaien nog eens om en rijden terug. We zijn op slechts meters van de olifant verwijderd. En het is echt een imposant gezicht! Als de olifant in beweging komt, rijden we langzaam verder en besluiten nog een laatste keer te draaien, terug naar het hotel. De olifant is inmiddels al bijna niet meer te zien. Hij/zij staat in het hoge gewas naast de weg te chillen en lekker met de oren te flapperen. Zo -en alleen zo- wil je olifanten zien.

Ook de nieuwsgierige apen laten zich ineens zien op weg terug naar het hotel. Het was duidelijk het perfecte uur om wildlife te spotten.

09-06

Wakker worden in de jungle is een droom. Ook zonder olifanten is het heerlijk om de deur open te doen en overal om je heen de krekels en andere geluiden van de jungle te horen. Never gets old. Dus voor we uitchecken, zitten we zo lang als mogelijk op ons balkonnetje. Te genieten.

Maar zoals het altijd gaat met reizen: we moeten door. We hebben een lang stuk rijden voor de boeg naar de Cameron Highlands, dat bekendstaat om de theevelden. Iedereen die we hier tegenkwamen geeft er hoog over op. Maar eerst moeten we een halve dag rijden om er te komen. En dat is ook geen straf! Van het kringelen door de jungle, verandert het landschap gaandeweg in groene bergen met kalkstenen randen. Geheel tegen onze gewoonte in, lunchen we bij McDonalds. Toch even heel fijn, snel en makkelijk voor onderweg.

Het eind van de route is by far het mooist. Denk je kringelende wegen in als in Zwitserland, gecombineerd met een tropische jungle. Met veel groen, af en toe wilde orchideeën en kleine houten stalletjes langs de weg waar mensen kokosnoten en snacks verkopen.

Na zo’n vijf uur rijden komen we aan in de Highlands. En nu verwacht je klassieke muziek en zingende koortjes, maar helaas, niets is minder waar. We komen terecht in de avondspits, files en een enorme puinzooi. Overal verkeer: vrachtwagens, motoren, wandelaars. En overal troep. In letterlijke zin (afval) maar ook een hele hoop landbouwplastic en totaal in verval geraakte gebouwen. De twijfel slaat toe: waar is hier de nooduitgang?

We brengen de was weg, checken in in ons hotel en doen ons tegoed aan een ‘steamboat’, een grote kom met soep, waar je groente, noedels en vis in gaart. Daarna is het toch echt tijd voor bed. Hopelijk ziet de wereld er hier morgen anders uit. En anders zijn we zo weer weg. Da’s dan weer het fijne van flexibel zijn in het reizen :-)