Op een groene golf naar huis

Wo 23-10
Na het heerlijke verjaardagsdiner in Blönduos hebben we ook een ontbijt bij het kookboekenschrijvers-echtpaar. Net als de avond ervoor is het eten geweldig, met veel liefde bereid en een goede bodem voor vandaag, want koud is het nog steeds, maar de sneeuw zal vandaag grotendeels wegtrekken. We gaan nog een stuk rijden richting het westelijke schiereiland Snæfellsnes. Hier is een mooi gebied met een nationaal park rondom een gletsjer. Het gebied is ook het decor van een van de bekendste boeken van Jules Verne; Reis naar het middelpunt van de aarde.

We gaan onderweg en de lucht trekt inderdaad open. Heel vlot vorderen we richting de enige echte stop voor vandaag, het strand Ytri Tunga. Dit is een plek die bekend staat om de vele zeehonden die je hier kan tegenkomen. We lopen een flink stuk het strand af en komen bij een baaitje welke wordt omringd door rotsen. Hier spotten we na een poosje de eerste vriend in het water, kort daarop zijn maatje. Met z’n tweeën vermaken ze zich door elke keer onder te duiken en een paar minuten later net even ergens anders weer hun kop booven het wateroppervlak uit te steken. Daar blijven ze dan een minuutje drijven, vangen een beetje zonlicht en kijken brutaal naar de kant. Simone heeft vlak voor we vertrokken nog een nieuwe zoomlens aangeschaft die ze naar hartelust staat uit te proberen. Zeker als een stukje verderop er nog twee rondzwemmen die een beetje aan het vechten lijken te zijn, schiet ze prachtige foto’s. We spotten er die middag uiteindelijk negen. Na nog een kort stopje bij de beroemde zwarte kerk Buðakirkja zetten we koers richting onze slaapplek.

Het is uiteindelijk alweer het eind van de middag als we Ólafsvik, onze thuisbasis voor de komende twee nachten, bereiken. Vanuit hier willen we de volgende dag een boottocht door het fjord doen, maar we ontvangen nog deze avond een mailtje dat we niet kunnen uitvaren. De golven zijn te hoog om comfortabel te kunnen varen en de walvissen waar we voor zouden gaan zitten er hoogstwaarschijnlijk niet met dit onstuimige weer. Vrijdag een nieuwe kans.

Do 24-10
Omdat de geplande boottocht dus niet doorgaat gaan we het nationaal park rondom de gletsjer verkennen. Er is een hoop moois te zien dus daarom denken we ons wel een paar dagen te vermaken hier. De eerste stop van de dag is een mooie plek waar we een poosje rondwandelen en de rotsachtige kustlijn bewonderen. Hierna rijden we nog een klein stukje door over een - hobbeldehobbel - gravelweggetje met grote gaten, tot we bij een prachtige vuurtoren komen. Dit plekje heeft een meerwaarde, het is namelijk het meest westelijke punt van het Europese continent. We nemen ruim de tijd te genieten van het prachtige uitzicht over de kust en de oneindige lijkende oceaan, terwijl de koude wind in onze gezichten snijdt.

Nadat we teruggehobbeld zijn zetten we koers naar een krater in het nationaal park genaamd Sáxholl. We beklimmen de berg via de aangelegde trap, dat wel, en genieten van het weidse uitzicht, de krater onder ons en de majestueuze gletsjer op de achtergrond. Het natuurgebied rond de gletsjer is adembenemend en we kunnen maar geen genoeg krijgen van het bijzondere landschap. Met de uitgestrekte en gek gevormde lavavelden lijkt het soms wel of we op de maan beland zijn.

Als het tijd is voor de lunch belanden we in een onnoemelijk klein restaurantje onderaan een klif. Simone vond deze online en we hebben mazzel en pech tegelijk. De eigenaresse vertelt ons dat ze bijna niks meer heeft, alleen nog koffie, warme chocolademelk, een paar stukken taart en wafels. Gelukkig zijn deze porties zo groot dat ze toch als lunch kunnen dienen. Later horen we waarom de voorraden op zijn; het is de laatste dag van het jaar dat ze open zijn, en eigenlijk probeert ze al drie uur dicht te gaan. De pech voor haar is dat er steeds maar gasten blijven komen... wat een luxeprobleem!

Hierna toeren we wat door het park, stoppen nog op een prachtig keienstrand waar delen van een scheepswrak liggen. Om er te komen wandelen we weer door een sprookjesachtige kloof waar we onze ogen open houden voor elfjes en trollen. We zijn er zelf ook een beetje in gaan geloven.

Als we ‘thuis’ zijn pingelt mijn telefoon. Ik heb een appje wat in de gaten houdt hoe het met het noorderlicht gesteld is en ons waarschuwt als de kans er is om het te zien. Deze app geeft aan dat vanavond dé avond moet zijn. Matige bewolking maar zeer veel geladen elektronen die dit natuurverschijnsel veroorzaken. We besluiten even te eten en dan nog op pad te gaan om een donkere plek te zoeken. Eenmaal in de auto rijden we weer richting de gletsjer omdat het in het nationaal park stikdonker moet zijn. Maar nog voordat we er zijn zien we al iets flitsen in de lucht. Kijk nou, is dit het echt? Vol ongeloof staren we naar boven. Ja, het is zo, het moment waar we al anderhalve week op wachten is daar; de aurora borealis is te zien, helder boven ons hoofd in de donkere nacht. Het trekt weg en zwelt aan terwijl we het aardedonkere park in rijden. We zoeken een plekje, maar zijn in de duisternis gedesoriënteerd. Uiteindelijk vinden onze beoogde plaats en stappen uit. Net op dat moment barst het écht los. Overal om ons heen, tussen de jammer genoeg nog wel aanwezige wolken door, schieten de lichtgolven door de lucht. Soms snel, soms langzaam. Simone schiet de ene na de andere prachtige foto, waarop het licht nóg feller lijkt. Daarnaast staan en kijken we ook gewoon, het is onbeschrijfelijk. Net op het moment dat het lijkt weg te trekken zwelt het natuurverschijnsel in alle hevigheid aan en verschiet de lucht van zwart naar groen, roze en paars. We staan met open mond dit cadeautje van de natuur te aanschouwen. Als we elkaar aankijken beseffen we pas hoe ontzettend licht het is om ons heen in het normale aardedonkere natuurgebied.

Al met al duurt het schouwspel en uurtje en als we terugrijden voelen we ons gezegend. Het is uiteindelijk ver na middernacht als we in slaap vallen.

Vr 25-10
We worden wakker en ontbijten, terwijl we terugdenken aan de bijzondere avond die achter ons ligt. Helaas is de walvisvaart opnieuw gecanceld, maar we krijgen daarbij de garantie dat het 99% zeker is dat ze zaterdag wel gaan uitvaren. Hierop gooien we onze plannen wat om; we blijven nóg een nacht in Ólafsvík om de volgende dag mee te kunnen varen en besluiten daardoor Reykjavik helemaal te schrappen en trekken een plan voor vandaag.

We gaan een grot bezoeken. Uitbarstingen door de eeuwen heen hebben ondergrondse tunnels veroorzaakt in het land rondom de gletsjer. Doordat hete lavarivieren ondergronds door de bodem hebben gestroomd zijn er zogenaamde lavatunnels ontstaan. Drie daarvan, aan elkaar verbonden, zijn opengesteld voor bezoekers. Men weet zeker dat er nog veel meer moeten zijn, maar waar?

Als we afdalen, met helmen en zaklampen, merken we gelijk hoe bijzonder dit is. De gids vertelt honderduit over de aardrijkskundige achtergrond en uiteraard ook de mythologische link die de IJslanders aan deze plek hebben verbonden. Het is een wonderlijke omgeving met allerlei vormen gesteente. Vochtigheid, duisternis en een totaal gebrek aan leven vieren hoogtij. De grootste organismen die hier leven zijn bacteriën. En wij dus nu, heel even.

We dalen af in de verschillende ‘kamers’, waarvan er eentje volgens de overlevering eens in de honderd jaar dienst doet als vergaderkamer voor een grootse trollenvergadering. Gelukkig - of jammer genoeg? - niet vandaag. In de laatste en diepste, 37 meter vraagt de IJslandse gids ons om de zaklantaarns uit te doen en de ogen te sluiten. Als we ze open doen is ook die van hemzelf uit en is er niets anders dan totale duisternis en het geluid van druppels grondwater. Overweldigend, zeker als hij een oud IJslands lied inzet. Bijzondere ervaring.

De kamer waar hij dit doet speelt een rol in het eerder genoemde verhaal van Jules Verne. Volgens zijn boek zou er in deze kamer poort zijn,
waardoor je plotseling op de het vulkanische eiland Stromboli in Italië zal staan. Wij zien hem niet, dus staan weer gewoon in IJslandse kou, in plaats van het warme Italië.

Als onze ogen eenmaal boven weer gewend zijn aan het daglicht zetten we de auto weer in beweging. Het Polo’tje heeft er al meer dan 2000 kilometers met ons opzitten en heeft er nog steeds zin in. Moet ook wel, want we willen nog even door. We toeren rond het schiereiland, bezoeken een mooie kloof en besluiten af te remmen bij het zeehondenstrand. Puur omdat we er toch langs komen en we het zo leuk vonden. We brengen er nog een fijn uurtje door zo tegen zonsondergang

Za 26-10
Vandaag is het dan echt zover. De zee is gekalmeerd en rond half elf staan we klaar, in een enorm dik winddicht pak om aan boord te gaan. Het waait op open water nog steeds flink en met deze temperaturen snijdt dat overal doorheen. Dit hebben we al twee weken lang gemerkt, dus het pak is geen overbodige luxe. We gaan een stukje het fjord op en zetten dan koers naar het zuiden, zodat we min of meer rond het natuurgebied zullen varen. De schipper en spotters kennen het gebied goed en vertellen veel over het leven in en rond het water, maar ook over hoe de bodem eruit ziet en waarom bepaalde plekken populair zijn bij deze grote zeezoogdieren.

Maar, alle populaire walvis-spotplekken bij elkaar samengevat in drie uurtjes varen is helaas heel makkelijk; we zien he-le-maal niets! Niks komt nieuwsgierig bij ons kijken, een handvol watervogels daargelaten. Wat balen we hiervan zeg! De lokale vissers, waarmee de spotters in contact staan, zeggen het ook; het is een uitzonderlijk stille ochtend en zij vangen ook weinig. Dat zegt wel wat, want als er geen kleinere vissen zijn om zich mee te voeden komen ook de grote jongens en meiden niet kijken. Verkleumd en een illusie armer stappen we van boord. Wel krijgen we een voucher om een andere keer weer mee te gaan, dus we nemen ons voor om nog eens terug te komen. IJsland heeft, net als vele andere mooie plekken op de wereld, ons hart een klein beetje veroverd.

Op weg dan maar. We hebben nog een goeie 250 kilometer om terug te rijden naar Keflavik, het internationale vliegveld. Omdat we de planning wat hebben omgegooid wisten we dit al van tevoren. Vanaf hier stoppen we nog één keer, want in IJsland moet je toch wel afsluiten met een waterval. De Kirkjufellfoss is een mooie tweetraps-waterval in een prachtige setting met de berg er tegenover. Door de kou is de waterval grotendeels bevroren, wat het een nog mooier karakter geeft. We wandelen er omheen en weer terug, maken mooie foto’s en beseffen ons dat dit de laatste IJslandse uren zijn. Het is een prachtig avontuur geweest, met wonderschone en ruige natuur. Soms werden we gepest door het weer, soms verwelkomden we zonnestralen gretig. Een ding wisten we de hele reis zeker, achter de volgende bocht zou weer een prachtig uitzicht liggen. Dus ook al sneeuwde het, was het koud of waaiden we bijna weg, die volgende bocht wilden we nemen.

Op weg naar ons bedje voor de laatste nacht, krijgen we nog één laatste bedankje van IJsland voor ons bezoek. Als we in het schemerdonker bij de stad Borgarnes rijden kijk ik naar links en zie heel lichtjes de sinds twee dagen bekende vaalgroene streep in de lucht. Jawel, we krijgen nog een glimp van het noorderlicht. Wat een glimp lijkt, wordt een ware lichtshow. Het is kraakhelder en de aurora is zo fel dat we onze ogen uitkijken. Ondanks dat we op een veel minder donkere plek staan dan donderdag is het ontzettend goed te zien en de foto’s zijn prachtig. We genieten van het schouwspel, gaan tussendoor een hapje eten en als we doorrijden is het nog steeds aan de gang. Overal waar we die avond nog komen is het noorderlicht te zien, zelfs in Reykjavik waar de lichtvervuiling hoogtij viert, is het duidelijk waarneembaar.

We komen uren later dan gepland aan in het hotel, maar het geeft niet. We hebben een geweldige reis achter de rug. De volgende ochtend in alle vroegte zal Icelandair ons terugbrengen naar huis. Zwevend op een groene lichtstraal, wat ons betreft.