Verzopen katjes in het land van vuur en ijs

13-10

Het is zover! Al jaren willen we naar IJsland, maar het kwam er telkens niet van. Nu eindelijk wel, maar eerst moeten we naar Parijs.

We worden afgezet door Rie (de moeder van Harald) op het station van Rotterdam. We stappen in de Thalys die ons in een floep en een zucht naar vliegveld Charles de Gaulle brengt. Waarom we helemaal hier naartoe gaan om naar IJsland te vliegen? We hadden goedkope tickets gevonden vanaf Brussel, maar nog niet geboekt. Toen Thomas Cook failliet ging schoten de prijzen omhoog. De kosten konden flink worden gedrukt door naar Parijs te gaan. En zeg nu eerlijk, wie wil er niet naar de stad van de liefde?

De chaos op Charles de Gaulle zal ik jullie besparen. We vertrekken met een halfuur vertraging, maar hebben een heerlijk rustige vlucht. Op Keflavik Airport aangekomen moeten we in een gigantische rij (met Hollanders) voor de autohuur. Anderhalf uur later dan gehoopt rijden we weg in onze Volkswagen Polo. We stoppen alleen bij Reykjavik voor de supermarkt en rijden snel door naar Hveragerði.


14-10

Tijd voor het echte avontuur. We staan vroeg op en trekken onze wandelschoenen aan. Normaal gesproken doen we de eerste dag van een reis rustig aan, maar daar is nu geen sprake van. Reykjadalur is onze bestemming. Een warm bad in de heuvels, letterlijk.

We maken een flinke klim van een uur, die ons uiteindelijk bij een rivier brengt. De zwavellucht komt ons tegemoet, evenals de ‘stoom’ uit de aarde. Door de vulkanische activiteit, wordt het water verwarmd. Het is best fris, maar we wagen ons aan een duik. En willen er niet meer uit!

Na een klein halfuurtje poedelen vervolgen we onze weg. Er staat namelijk nog een bijzonder hoogtepunt op ons verlanglijstje: Kerið. Een krater van 270 meter lang, 170 meter breed en 55 meter diep. Enorm dus!

Het ding is ontstaan door het instorten van een kleine magmakamer, na een uitbarsting, duizenden jaren geleden. Er is een krater achtergebleven, waar je op en in kunt, en een meer. Het is erg imposant. Niet alleen vanwege de omvang van de krater, maar ook omdat je vanaf de rand de diepte inkijkt én het landschap overziet.

We sluiten de dag af op een boerderij, waar ik naar hartelust met wat IJslanders knuffel (de paarden, niet de mensen). We eten met uitzicht op de koeienstal en vallen in slaap met vergezichten over de vallei bij Laugarvatn.

15-10

Thuis slapen we het liefst uit, maar hier staan we vroeg op, want er is zo veel te zien. We hebben voor de boerderij gekozen als slaapplek omdat het heel dichtbij de volgende bestemming ligt: Geysir. De geiser die alle andere geisers hun naam geeft.

In een klein park langs de weg ligt een veld vol met geysirs. Kleintjes (litly), grote, met alleen borrelend water of juist alleen wat stoom. Het is er allemaal. De oude Geysir heeft niet vaak meer uitbarstingen, maar dat wordt ruimschoots goedgemaakt door het kleine broertje Strokkur. Nog voor de camera klaarstaat barst hij uit. We kijken een halfuurtje en worden beloond met een uitbarsting of zeven (gemiddeld barst het ding elke twintig minuten uit).

Veel mensen die IJsland bezoeken bereizen de ‘Golden Circle’; een rondgang langs wat highlights bij Reykjavik in de buurt. Eén van de bekendste watervallen van dit rondje is de Gullfoss (=gouden waterval). Een brede tweetraps waterval in een canyon die ruim 30 meter naar beneden stort. Als de zon precies goed valt, zijn er regenbogen te zien. Helaas is het enige wat valt als wij er zijn; regen. Het komt met bakken tegelijk, in combinatie met zware windstoten. We proberen nog wat foto’s te maken en lopen een stukje, met regenbroek aan, maar als mijn jas begint te lekken, houden we het voor gezien. Het is zonde, maar het is echt geen doen met zulk weer. We warmen op met een kopje soep en proberen het een uurtje later nog eens, maar helaas, Gullfoss kan ons niet meer bekoren. Later zullen we hopelijk lachen om dit moment.

Ietsjes opgedroogd stappen we in de auto. We gaan naar Hella. Maar eerst gaan we in de herkansing bij een waterval: Seljalandsfoss moet het worden. Een 65 meter hoge waterval waar je achterlangs kunt lopen. Er vallen wat regendruppels, maar we verregenen niet. En even verderop duiken we een kleine kloof in voor waterval Gljúfrabúi. We slapen in een klein houden hutje in Hella waar de wind terwijl we in slaap vallen omheen raast.