Ken je die van die 30e verjaardag in de sneeuw?

Zaterdag 19-10
Vandaag staan er fjorden op net programma. Dus vertrekken we uit het punthuisje aan het meer en springen in het Polo’tje. We rijden een pas, die bekend staat als één van de mooiste wegen van IJsland. We worden niet teleurgesteld: nog voor we goed en wel boven zijn, zien we sneeuw. We stoppen regelmatig, maken fotos en genieten van het winterse landschap.

Onze eerste bestemming vandaag is het dorpje Seyðisfjörður. Een pittoresk vissersdorpje. We drinken een kopje koffie in de zon en lopen een klein rondje. Als we een kijkje nemen in een piepklein winkeltje, waar twee oudere dames driftig zitten te breien, valt mijn oog op een prachtige IJslandse trui. Hij is wit, met een geel en zwart patroontje en zit als gegoten. Nog voor ik er erg in heb rekent Harald hem af. Ik wist namelijk niets anders te vragen voor mijn verjaardag en deze warme trui is een perfect aandenken aan deze mooie reis.

We rijden opnieuw de pas. Onze lunch bestaat uit een restje pannenkoeken van een dag eerder. We besluiten ze bovenop de pas, naast een bevroren meer op te eten. Muts op, sjaal om en gaan!

In IJsland zijn lang niet alle wegen geasfalteerd. Zo ook niet bij het volgende stuk dat we moeten rijden. Ik heb me laten vertellen dat het geen pretje was, maar omdat ik overal (écht over-al!) kan slapen, krijg ik van het eerste stuk niets mee. De pas naar Borgarfjörður Eystri is best pittig. Er ligt ook al flink wat ijs en sneeuw. Gelukkig bereiken we heelhuids het hotel. Het is een redelijk budgetvriendelijke accommodatie, maar wel met sauna en bubbelbad. Precies wat we nodig hadden na een lange dag rijden.

Zondag 20-10
We worden wakker met het geluid van golven die tegen de kust slaan en een gekleurde hemel door het opkomend zonnetje. We ontbijten uitgebreid en gaan op pad. We hebben een flinke rit voor de boeg: eerst de fjord af en dan door naar Mývatn, een gebied bij een meer met veel bezienswaardigheden.

We stoppen onderweg bij een waterkrachtcentrale, een zwart kerkje (het stikt hier van de kerken, maar van de zwarte variant zijn er maar drie) en wat traditionele turfhuizen, met mos op het dak. Ze doen tegenwoordig dienst als schapenstal, maar vroeger woonden mensen erin.

De enige geplande stop van deze dag is Dettifoss; de krachtigste waterval van Europa. Om er te komen, moet je een stukje lopen. We hebben vandaag allebei onze wandelschoenen niet aan, omdat we zo veel moeten rijden. Aan de start van het wandelpad zijn we er nog van overtuigd dat dat geen kwaad kan, maar halverwege verandert het vriendelijke paadje in een grote zompige modderbende. We blijven vastzitten, glijden bijna uit en moeten ons vasthouden aan de daarvoor bestemde gespannen touwen. Vanwege de kou is het pad met het mooiste zicht op de waterval dicht. We genieten even van het uitzicht, inclusief bevroren spray van de waterval, nemen nog een kijkje bij Selfoss, het kleine broertje van Dettifoss, maar houden net dan snel voor gezien.

Helemaal onder de modder vervolgen we onze weg. Als we bijna bij Mývatn zijn begint het te sneeuwen en te waaien. Bij aankomst in onze blokhut is het koud. We besluiten de dag goed af te sluiten met een bezoek aan de Mývatn Nature Baths. Minerale baden, verwarmd door geothermische warmte. We komen helemaal bij én mijn eczeem trekt weg. Win-win.

Maandag 21-10
We starten onze dag bij de dokter. Mijn oog is ontstoken en het doet pijn. Gelukkig spreken ze hier perfect Engels. We staan al snel weer buiten, met en zalfje op zak en gaan onderweg. De Víti krater staat op de planning. Het ding is 300 meter groot en één van de twee zogenaamde Víti-kraters in IJsland. We doen een dappere poging om de krater op te komen, maar inmiddels waait het flink, sneeuwt het en af en toe krijgen we hagel in ons gezicht. Het doet pijn aan je wangen en we moeten naar de grond kijken terwijl we ons stapje voor stapje naar boven toe ploeteren. Nog voor we over de helft zijn, geven we het op. Buiten het feit dat de omstandigheden erbarmelijk zijn, is er geen bal te zien door de laaghangende bewolking.

Gelukkig is Hverir wél te zien in de sneeuw. Het lager gelegen veld is een bron van vulkanische activiteit (sowieso ruikt het in heel Mývatn naar zwavel). Overal waar we kijken komt stoom uit de grond; soms in kleine wolkjes, soms met grote, warme pluimen, waar Harald zich in opwarmt. Ook in de nabijgelegen Grjótgjá grot is warm water. Precies lekker genoeg voor een bad, maar we houden toch onze warme laagjes aan.

Er is heel veel te zien hier, maar inmiddels sneeuwt en waait het zo hard, dat de zichtbaarheid minimaal is. We lunchen in ons huisje en terwijl we opwarmen, doen we een middagdutje. Als we een halfuur later wakker worden is alles om ons heen wit. We maken alleen nog plannen voor de volgende dag en kijken een film in het hutje, terwijl de sneeuw een witte deken over Mývatn legt en het volledige leven stillegt.

Dinsdag 22-10
30! Dat ben ik vandaag geworden. Harald vroeg mij een paar maanden geleden wat ik wilde doen voor mijn dertigste en mijn antwoord was toen: Naar een bijzondere plek. Nou, dat is gelukt! Wanneer we wakker worden ligt er 15 centimeter sneeuw. Wie had dat gedacht?

Die sneeuw betekent wel dat ons originele plan niet door kan gaan. We zouden gaan walvisspotten, maar de boot kan niet uitvaren door drie meter hoge golven. Gelukkig hebben we een plan B: we gaan een flink stuk richting het westen rijden.

In Akureyri eten we een stuk verjaardagscake en kopen we nieuwe schoenen voor Har. Die van hem waren al wat ouder, maar gaven het tijdens de eerste week IJsland echt op. Ik trakteer mezelf op een nieuwe thermobroek. De mijne is vermist en met constante temperaturen onder nul, sneeuw en snijdende wind gun ik mezelf warme benen en billen. Je moet toch lief zijn voor je lijf vanaf je dertigste ;-)

Een paar uur later komen we aan in Blönduós. Een klein dorpje aan een baai in het noordwesten van IJsland. We strijken neer in het Brimsloð Atelier Guesthouse. Het huis waarin we slapen stamt uit 1882. De binnenkant is net verbouwd. We hebben een mooie badkamer, heerlijk zachte boxsprings met fluffy lakens en uitzicht op de kust, waar de wind nog altijd raast.

We Skypen even met mijn ouders in Dubai (mijn broertje Bart heeft me ‘s ochtends al gebeld) en dineren in het hotel. De eigenaren bereiden een driegangenmenu (later komen we erachter dat deze mensen internationaal bekende kookboekenschrijvers zijn). Hier is het ‘eten wat de pot schaft’, maar dan luxe. We krijgen soep van langoustines met kaviaar en skyr, kabeljauw met IJslandse kruiden en chocoladecake. We zitten aan een grote tafel met acht Chinezen en twee Canadezen. Het heeft iets intiems en bijzonders. Kijk maar naar de bijgevoegde selfie. Het is een verjaardag die ik nooit zal vergeten.