El Diablo regeert in Iguazú
Door: Simone
Blijf op de hoogte en volg Simone
01 Februari 2019 | Brazilië, Foz do Iguaçu
27-01
Onze laatste dag in Buenos Aires. We hebben het hier erg naar onze zin en wilden eigenlijk nog een dag blijven, maar de eigenaars van ons appartement geven niet thuis en we hebben geen zin om nog te verkassen voor één dag. We wachten tot de beoogde check-out tijd en zien niemand. De tassen laten we staan, met slotje erop, en leggen er een briefje bij dat we ze later komen halen.
Voor we weggaan dompelen we ons nog even onder in de traditionele Argentijnse cultuur en die vind je in La Boca. Dit is het armere deel van Buenos Aires waar van origine de havenarbeiders wonen in kleine kleurige huisjes. We gaan er met de taxi heen, want helemaal veilig is het hier niet, wordt gezegd. Als we uitstappen horen we de tangomuziek al. De volgende uren kijken we onze ogen uit: er zijn kraampjes, huizen beschilderd met grote gekleurde vakken en op iedere straathoek wordt de tango gedanst.
Harald wilde graag naar een voetbalwedstrijd van een lokaal team, maar ook dat is niet erg veilig, tenzij je het georganiseerd doet. De kosten daarvan zijn zo hoog, dat we er in Nederland een flink aantal keer van naar Feyenoord of FC Utrecht kunnen en dat vinden we het niet waard. We besluiten om naar La Bombanera te gaan, het stadion van Boca Juniors, en daar een rondleiding te doen. Het blijkt een schot in de roos, want dit stadion is tegen de arbeiderswijk aan gebouwd, waardoor één van de tribunes een flatgebouw is.
Terug in het appartement staan onze tassen er gewoon nog. We frissen ons op en gaan naar het vliegveld. Zonder moeite checken we onze bagage in (in het Spaans) en scoren wat te eten. Argentijnen houden enorm van vlees, brood en kaas, maar niet persé van groente. We bestellen een salade en snappen meteen waarom de Argentijnen er niet zo dol op zijn. Gelukkig is de vlucht naar Iguazú een stuk beter dan het eten op het vliegveld. We stappen uit in de jungle en zijn dan de salade gauw vergeten. We slapen in een cabana, een eigen huisje, middenin de jungle en vallen in slaap bij het geluid van krekels.
28-01
We krijgen een heerlijk ontbijt met vers brood, papaya, watermeloen en versgeperst sap. Een goede bodem kunnen we wel gebruiken, want we gaan naar Brazilië. Iguazú heeft namelijk één van de bekendste trekpleisters van Zuid-Amerika: de Iguazu Falls. Ruim 270 watervallen die als een gordijn naar beneden storten, op sommige plekken 80 meter de diepte in. Het is de grootste set watervallen ter wereld en wij willen er zoveel mogelijk van zien.
Om in Brazilië te komen moet je in het nabijgelegen dorpje een bus pakken. We besluiten de commerciële ticketoffices te skippen en stappen bij een druk (Portugees) pratende Braziliaan in de bus, die ons vervolgens stante pede naar de grens brengt. Omdat we iets later vertrokken zijn, zijn er helemaal geen rijen bij de grenzen en binnen een uur staan we bij de ingang van het park (er staat normaal gesproken ruim twee uur voor).
In het park worden we naar de belangrijkste wandelroute gebracht en wat volgt is een wandeling waarbij we na elke bocht vanuit een andere hoek watervallen zien en telkens een beetje dichter bij El Garganta del Diablo (de keel van de duivel) komen. Het hoogtepunt is een platform over het water, met als absoluut eindpunt een plateau net achter het punt waar de liters water vanuit de Argentijnse kant (waar de watervallen liggen) Brazilië in storten. We staan er met tientallen andere toeristen, maar dankzij het allesoverstemmende geluid van bulderend water en het uitzicht op de watervallen vergeten we alles om ons heen.
Na een paar uur rondlopen vinden we het welletjes. De terugweg naar Argentinië duurt een stuk langer, maar het maakt ons niets meer uit. We eten een simpel maaltje en vallen uitgeput, maar voldaan in slaap.
29-01
Het gevaar van rondreizen en veel bijzondere plekken bezoeken, is dat je geen rust pakt en uitgeput raakt. Om dat te voorkomen, bouwen we zo nu en dan een rustdag in. We slapen uit, ontbijten, duiken een paar keer in het zwembad en rusten uit. We Skypen met het thuisfront in Nederland en Dubai en doen het vooral heel rustig aan. Een tripje naar het centrum, waarbij we een taxi delen met twee vriendelijke Argentijnen uit Buenos Aires, is het meest inspannende deel van onze dag.
30-01
Rise and shine! We staan vroeg op, want vandaag gaan we naar de Argentijnse kant van de ‘cataratas’. Een bezoek aan Iguazú is niet compleet zonder beide kanten te bezoeken, hebben we ons laten vertellen. De Brazilianen hebben een gezegde over de watervallen: ‘Zij (de Argentijnen) hebben de watervallen, wij hebben het uitzicht.’ Aan de Argentijnse kant kom je veel dichterbij het water, maar het uitzicht is niet minder mooi.
We lopen een route van 3,5 kilometer, waar we uren over doen, met flink veel tussenstops om foto’s te maken en te genieten. We zien kleine watervallen zoals de Chico (wat zoveel betekent als ‘klein’) en de Dos Hermanos (Twee Broers). De meest indrukwekkende losse waterval is de San Martin, waar je onder staat en de spray voelt neerkomen. Buiten het feit dat het een prachtig gezicht is, is het ook heerlijk verkoelend. Het is namelijk 38 graden en benauwd en we worden zeiknat, maar zijn binnen een halfuur weer droog.
Het hoogtepunt van het Argentijnse park is een metalen steiger die ons naar de oorsprong van de Mond van de Duivel brengt. Aan het begin van de brug is de Rio Iguazú nog een rustig kabbelend riviertje, maar dat rustige stroompje verandert in een bulderend, alles overstemmend, krachtig monster waar het water naar beneden stort in de diepte. We snappen ineens waar de naam ‘Keel van de Duivel’ vandaan komt, want het water stort met een enorme kracht tientallen meters naar beneden, waar het ook weer opspat. Als je erboven staat zie en hoor je de enorme kracht van het water. Wie naar beneden durft te kijken staart in het onzichtbare niets. Het is een indrukwekkend gezicht en we kunnen niet anders dan ontzag hebben voor zulk puur natuurgeweld.
Om de dag af te sluiten gaan we naar GüiráOga, een opvang waar ze alle dieren die gewond zijn of ziek worden, weer oplappen en -indien mogelijk- weer in het wild uitzetten. We zien bijna alle inwoners van de jungle: Toekans, gieren, poema`s en zelfs een jaguarwelp. Sommige dieren zijn aangereden, anderen zijn meegesmokkeld of werden als huisdieren gehouden. Vanuit dit centrum wordt ook aan fokprogramma`s gedaan om bepaalde soorten in stand te houden. Het is een mooie aanvulling op de natuur die we de afgelopen dagen hebben bewonderd.
Omdat het wildlife centre dichtbij ons verblijf ligt, besluiten we de kilometer naar onze cabana te lopen. De lucht is inmiddels dichtgetrokken en het is tropisch benauwd. Net op het moment dat we tegen elkaar zeggen: “Het zou zo wel eens kunnen gaan spetteren”, begint het te stortregenen. Als verzopen katjes komen we bij de cabana aan. Na een duik in het zwembad voelen we ons weer een stuk frisser, maar we kunnen het niet meer opbrengen nog op zoek te gaan naar eten. We laten een pizza komen, die we op ons terrasje opeten. Vlak voor de pizza komt, gaat ook de stroom weer aan. De elektriciteit is hier, zeker in de buitenwijk waar wij zitten, niet zo geregeld als bij ons, dus na zo`n tropische bui valt het wel eens uit. We zitten een paar uur zonder stroom, maar dat zorgt er eigenlijk alleen maar voor dat we nog meer dan anders genieten van de oerwoudgeluiden om ons heen. En dat moet ook, want morgen gaan we weer op pad naar de volgende bestemming.
Onze laatste dag in Buenos Aires. We hebben het hier erg naar onze zin en wilden eigenlijk nog een dag blijven, maar de eigenaars van ons appartement geven niet thuis en we hebben geen zin om nog te verkassen voor één dag. We wachten tot de beoogde check-out tijd en zien niemand. De tassen laten we staan, met slotje erop, en leggen er een briefje bij dat we ze later komen halen.
Voor we weggaan dompelen we ons nog even onder in de traditionele Argentijnse cultuur en die vind je in La Boca. Dit is het armere deel van Buenos Aires waar van origine de havenarbeiders wonen in kleine kleurige huisjes. We gaan er met de taxi heen, want helemaal veilig is het hier niet, wordt gezegd. Als we uitstappen horen we de tangomuziek al. De volgende uren kijken we onze ogen uit: er zijn kraampjes, huizen beschilderd met grote gekleurde vakken en op iedere straathoek wordt de tango gedanst.
Harald wilde graag naar een voetbalwedstrijd van een lokaal team, maar ook dat is niet erg veilig, tenzij je het georganiseerd doet. De kosten daarvan zijn zo hoog, dat we er in Nederland een flink aantal keer van naar Feyenoord of FC Utrecht kunnen en dat vinden we het niet waard. We besluiten om naar La Bombanera te gaan, het stadion van Boca Juniors, en daar een rondleiding te doen. Het blijkt een schot in de roos, want dit stadion is tegen de arbeiderswijk aan gebouwd, waardoor één van de tribunes een flatgebouw is.
Terug in het appartement staan onze tassen er gewoon nog. We frissen ons op en gaan naar het vliegveld. Zonder moeite checken we onze bagage in (in het Spaans) en scoren wat te eten. Argentijnen houden enorm van vlees, brood en kaas, maar niet persé van groente. We bestellen een salade en snappen meteen waarom de Argentijnen er niet zo dol op zijn. Gelukkig is de vlucht naar Iguazú een stuk beter dan het eten op het vliegveld. We stappen uit in de jungle en zijn dan de salade gauw vergeten. We slapen in een cabana, een eigen huisje, middenin de jungle en vallen in slaap bij het geluid van krekels.
28-01
We krijgen een heerlijk ontbijt met vers brood, papaya, watermeloen en versgeperst sap. Een goede bodem kunnen we wel gebruiken, want we gaan naar Brazilië. Iguazú heeft namelijk één van de bekendste trekpleisters van Zuid-Amerika: de Iguazu Falls. Ruim 270 watervallen die als een gordijn naar beneden storten, op sommige plekken 80 meter de diepte in. Het is de grootste set watervallen ter wereld en wij willen er zoveel mogelijk van zien.
Om in Brazilië te komen moet je in het nabijgelegen dorpje een bus pakken. We besluiten de commerciële ticketoffices te skippen en stappen bij een druk (Portugees) pratende Braziliaan in de bus, die ons vervolgens stante pede naar de grens brengt. Omdat we iets later vertrokken zijn, zijn er helemaal geen rijen bij de grenzen en binnen een uur staan we bij de ingang van het park (er staat normaal gesproken ruim twee uur voor).
In het park worden we naar de belangrijkste wandelroute gebracht en wat volgt is een wandeling waarbij we na elke bocht vanuit een andere hoek watervallen zien en telkens een beetje dichter bij El Garganta del Diablo (de keel van de duivel) komen. Het hoogtepunt is een platform over het water, met als absoluut eindpunt een plateau net achter het punt waar de liters water vanuit de Argentijnse kant (waar de watervallen liggen) Brazilië in storten. We staan er met tientallen andere toeristen, maar dankzij het allesoverstemmende geluid van bulderend water en het uitzicht op de watervallen vergeten we alles om ons heen.
Na een paar uur rondlopen vinden we het welletjes. De terugweg naar Argentinië duurt een stuk langer, maar het maakt ons niets meer uit. We eten een simpel maaltje en vallen uitgeput, maar voldaan in slaap.
29-01
Het gevaar van rondreizen en veel bijzondere plekken bezoeken, is dat je geen rust pakt en uitgeput raakt. Om dat te voorkomen, bouwen we zo nu en dan een rustdag in. We slapen uit, ontbijten, duiken een paar keer in het zwembad en rusten uit. We Skypen met het thuisfront in Nederland en Dubai en doen het vooral heel rustig aan. Een tripje naar het centrum, waarbij we een taxi delen met twee vriendelijke Argentijnen uit Buenos Aires, is het meest inspannende deel van onze dag.
30-01
Rise and shine! We staan vroeg op, want vandaag gaan we naar de Argentijnse kant van de ‘cataratas’. Een bezoek aan Iguazú is niet compleet zonder beide kanten te bezoeken, hebben we ons laten vertellen. De Brazilianen hebben een gezegde over de watervallen: ‘Zij (de Argentijnen) hebben de watervallen, wij hebben het uitzicht.’ Aan de Argentijnse kant kom je veel dichterbij het water, maar het uitzicht is niet minder mooi.
We lopen een route van 3,5 kilometer, waar we uren over doen, met flink veel tussenstops om foto’s te maken en te genieten. We zien kleine watervallen zoals de Chico (wat zoveel betekent als ‘klein’) en de Dos Hermanos (Twee Broers). De meest indrukwekkende losse waterval is de San Martin, waar je onder staat en de spray voelt neerkomen. Buiten het feit dat het een prachtig gezicht is, is het ook heerlijk verkoelend. Het is namelijk 38 graden en benauwd en we worden zeiknat, maar zijn binnen een halfuur weer droog.
Het hoogtepunt van het Argentijnse park is een metalen steiger die ons naar de oorsprong van de Mond van de Duivel brengt. Aan het begin van de brug is de Rio Iguazú nog een rustig kabbelend riviertje, maar dat rustige stroompje verandert in een bulderend, alles overstemmend, krachtig monster waar het water naar beneden stort in de diepte. We snappen ineens waar de naam ‘Keel van de Duivel’ vandaan komt, want het water stort met een enorme kracht tientallen meters naar beneden, waar het ook weer opspat. Als je erboven staat zie en hoor je de enorme kracht van het water. Wie naar beneden durft te kijken staart in het onzichtbare niets. Het is een indrukwekkend gezicht en we kunnen niet anders dan ontzag hebben voor zulk puur natuurgeweld.
Om de dag af te sluiten gaan we naar GüiráOga, een opvang waar ze alle dieren die gewond zijn of ziek worden, weer oplappen en -indien mogelijk- weer in het wild uitzetten. We zien bijna alle inwoners van de jungle: Toekans, gieren, poema`s en zelfs een jaguarwelp. Sommige dieren zijn aangereden, anderen zijn meegesmokkeld of werden als huisdieren gehouden. Vanuit dit centrum wordt ook aan fokprogramma`s gedaan om bepaalde soorten in stand te houden. Het is een mooie aanvulling op de natuur die we de afgelopen dagen hebben bewonderd.
Omdat het wildlife centre dichtbij ons verblijf ligt, besluiten we de kilometer naar onze cabana te lopen. De lucht is inmiddels dichtgetrokken en het is tropisch benauwd. Net op het moment dat we tegen elkaar zeggen: “Het zou zo wel eens kunnen gaan spetteren”, begint het te stortregenen. Als verzopen katjes komen we bij de cabana aan. Na een duik in het zwembad voelen we ons weer een stuk frisser, maar we kunnen het niet meer opbrengen nog op zoek te gaan naar eten. We laten een pizza komen, die we op ons terrasje opeten. Vlak voor de pizza komt, gaat ook de stroom weer aan. De elektriciteit is hier, zeker in de buitenwijk waar wij zitten, niet zo geregeld als bij ons, dus na zo`n tropische bui valt het wel eens uit. We zitten een paar uur zonder stroom, maar dat zorgt er eigenlijk alleen maar voor dat we nog meer dan anders genieten van de oerwoudgeluiden om ons heen. En dat moet ook, want morgen gaan we weer op pad naar de volgende bestemming.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
