Per spoor naar de Inca’s

22-02
Als we vandaag wakker worden zijn we er vlot uit. Het is het officiële begin van deel 3 van onze reis; Perú! We maken de tassen klaar voor vertrek en regelen de busreis. Na een goede lunch stappen we in om naar de grens te reizen. In de bus komen we, hoe kan het ook anders, Matthé en Ellen nog een keertje tegen.

We zien wel vaker op onze reis dat je dezelfde gezichten op verschillende plekken tegenkomt. Zo lopen we in Argentinië regelmatig een Vlaams stel tegen het lijf en hebben we later in Perú ook meerdere ‘Oh ja’-momenten als we onszelf afvragen waar we die ene persoon van herkennen. Zo blijkt wel dat onze reis ontzettend bijzonder is, maar dat we zeker niet de enigen zijn die hem zo maken.

De grensovergang verloopt soepeltjes, temeer omdat wij de bonnetjes die als inreisvisum dienen goed hebben bewaard. Bij het binnenkomen van Bolivia werden we gewaarschuwd door de douanier; “Niet verliezen!”
Helaas nam niet iedereen uit onze bus die waarschuwing ter harte. De Boliviaanse agent blijkt niet zijn beste bui te hebben. Hij laat de betreffende persoon wachten totdat hij echt helemaal niemand meer aan zijn balie heeft staan en zet dan toch de benodigde uitreisstempels. Samen met een afkeurende blik en een boete van 50 Bolivianos mocht Matthé dan toch Bolivia verlaten...

We zetten de reis voort naar Puno, een stad aan de Peruaanse kant van het Titicacameer. Het is nog een flink stukje, maar voor ons gevoel staan we toch snel op het busstation met onze spullen. Misschien komt dat ook door het uurtje wat de klok teruggaat na de grensovergang.

Puno als stad kan ons niet zo bekoren. Onze research leverde op dat de plaats weinig te bieden heeft en dat blijkt wel te kloppen. De enige bezienswaardigheid, de riet-eilanden van het Uros-volk, wordt tegenwoordig uitgebuit tot het maximum. We horen zelfs termen als ‘toneelstukje’ en ‘tourist-trap’. We nemen de proef niet op de som en laten het bij één nachtje. De volgende dag gaat de reis weer verder.

23-02
Kort voordat wij in januari vertrokken werden we door Rie getipt over een aflevering van het programma Rail Away. Die maakten, 20 jaar geleden, een treinreis van Puno naar Cusco. Wij zagen de prachtige beelden van de route door de valleien en dachten; dat doen wij ook! Zo gezegd, zo gedaan zou je zeggen.

Toen we research deden bleek dat 20 jaar geleden wat makkelijker te gaan dan tegenwoordig. In de tussentijd is het spoorbedrijf Perurail geprivatiseerd en richt zich, op z’n zachtst gezegd, niet op een heel breed publiek. Puntje bij paaltje blijkt dat een kaartje voor deze rit 225 dollar kost, per persoon welteverstaan. NS-werknemerskorting zit er hier niet in. Toch besluiten we het te doen want het lijkt ons wel een heel bijzondere ervaring en het kan er vanaf met het budget. En een bijzondere ervaring zullen we krijgen ook!

De vertrektijd is half acht deze zaterdagmorgen. We worden gesommeerd om een half uur voor vertrek aanwezig te zijn om de tassen in te checken. In de wachtruimte staat een Peruaanse band al vrolijke wijsjes te spelen terwijl we nog een kopje koffie krijgen van een meneer met smetteloos witte handschoenen. Dan is het tijd om aan boord te gaan en ik ben blij dat we die ochtend hebben gekozen voor een nettere outfit dan ons gemiddelde backpackerskloffie. De coupé waar we met niet meer dan 12 medereizigers zitten is als een scène uit een ouderwetse western. We zitten op luxe fauteuils aan een perfect gedekte tafel. Alles is overdadig afgewerkt met goudkleurige versieringen en op de vloer ligt zachte vloerbedekking.

Ook aan personeel is er geen gebrek want we zien zeker een man of acht rondsjouwen die ons met alle egards behandelen. Het voelt alsof we zijn ingestapt in de spoor-variant van de Titanic. We zitten in de op één na achterste wagon en kunnen nog doorlopen naar de achterste. Hier bevindt zich de bar en het zogenaamde observatiedek. Dit is eigenlijk waar het het leukste is om te vertoeven want de achterkant hiervan is open, waardoor je lekker met je haren in de wind het landschap achter je weg ziet glijden.

Deze trein is verreweg de duurste optie om deze route af te leggen, én ook de langzaamste. De planning is dat we rond zes uur die avond aankomen, een reis van 10 uur dus. De bus is zeker drie uur sneller. Dat geeft ons wel de tijd om te genieten van alles om ons heen want de maximale snelheid is zo’n 60 km/u.

In de loop van de ochtend passeren we de stad Juliaca. Hier rijden we letterlijk met de trein over de lokale markt. Het is een wonderlijk gezicht om te zien hoe de kraampjes worden afgebroken om de trein stapvoets te laten passeren, en achter ons de kooplieden hun stalletjes weer opbouwen. Elke keer dat er een trein passeert doen ze dat. En ach, aangezien dat maar één keer per dag is loont het de moeite.

Na Juliaca is het voorlopig even gedaan met de steden. We passeren hooguit nog kleine dorpjes in de vallei, waar de lokale kinderen uitlopen om naar ons te zwaaien. Verder komen we prachtige natuur tegen en klimmen gestaag naar een hoogte van zo’n 4300 meter. Aan boord is tegelijkertijd ook enige vorm van entertainment met een modeshow van alpacawol-kleding, een traditionele danseres en de eerder genoemde band uit de wachtruimte. Terwijl Simone een dansje waagt geniet ik van hét lokale drankje; pisco sour. Dit alles nog voor de lunch. Het Zuid-Amerikaanse glamourlife blijkt hard werken...

Tijdens de lunch, 3-gangen mét heerlijke Chileense wijn, valt de trein stil. We krijgen vrij snel de boodschap dat er een oponthoud is van ongeveer 30 minuten, maar als we lang en breed zijn uitgeluncht staan we nog steeds stil.
Wanneer we even poolshoogte nemen blijkt er een ongelukje te zijn gebeurd. Onze trein heeft een soort verkenner die voor ons uit rijdt om de situatie op het spoor te onderzoeken. Dit omdat zoals gezegd slechts één keer per dag gebruik wordt gemaakt van dit traject. Dit wagentje is op een overweg ergens tegenaan gereden en moet nu van de rails af. Uiteindelijk lukt dit, maar we lopen er wel ruim twee uur vertraging door op.

Na dit oponthoud rijden we verder, maken een klein stopje op het hoogste punt Abra la Raya en komen langzaam de Heilige Vallei van Cusco binnen. Hier wordt het helemaal prachtig en vouwen de bergen zich na elke bocht weer opnieuw aan je uit. De trein rijdt lange stukken parallel aan de rivier Rio Urabamba en scheert aan de andere kant langs de loodrecht omhoog lopende bergwanden. De ‘afternoon tea’ wordt geserveerd, maar we willen niet naar binnen omdat het schouwspel om ons heen zo mooi is. Pas na twee keer vragen krijgen ze ons, met tegenzin, op onze stoelen.

Hierna wordt het ook vlot donker, dus is het minder indrukwekkend om buiten te blijven staan. Inderdaad ruim twee uur later dan gepland rijden we Cusco binnen. We hebben met recht alles uit deze treinreis gehaald en zijn heel blij dat we het er toch voor over hebben gehad.

In Cusco lopen we vrij snel naar ons hotel, welke dicht bij het station ligt. Daar zijn we maar wat blij om, want ondanks dat we alleen hebben hoeven zitten, zijn we afgemat van de reisdag. We maken het dus, opnieuw, niet laat.

24-02
Perú is een land met vele kenmerken en één daarvan kan ons wel verleiden. Na alle slappe bakkies in Bolivia worden we in Cusco verwend met heerlijke koffie. Een van de betere van de stad wordt geserveerd in het tentje naast ons hotel. Uiteraard vinden wij dit een goede aftrap van onze dag hier.

De stad waar we gisteren zijn aangekomen staat bol van de Inca-historie. In de hoogtijdagen van hun heerschappij was deze stad het middelpunt van het rijk. Logisch dat dit gezien wordt als de culturele hoofdstad van Perú. Wij besluiten kennis te maken met Cusco door middel van een stadswandeling. Deze leidt ons in een dagje langs de meeste bezienswaardigheden van de stad. We starten op het enorme centrale plein, het Plaza des Armas. Hier staan meerdere kerken uit de koloniale tijd en is het een drukte van jewelste.

We kuieren lekker op ons eigen tempo door de straatjes en genieten van de relaxte sfeer die er hangt. Een rondje over de grote centrale markt mag natuurlijk niet ontbreken. De wandeling voert ons ook langs een 12-kantige steen in een muur. Deze steen staat symbool voor de bouwstijl van de Inca’s, omdat ze de stenen probeerden zo in elkaar te passen dat er geen of weinig voegsel zoals cement nodig was.

Ook Cusco ligt hoog, dus het weer kan snel omslaan. Noodgedwongen maken we een tussenstop om een buitje te laten passeren.
Hierna komen we uit in de handwerkerswijk San Blas. Dit is het oudste gedeelte van Cusco en de tijd lijkt hier te hebben stilgestaan. De straatjes zijn smal en de huizen staan dicht op elkaar. Langzaam kringelen we naar boven totdat we vanaf de heuvel uitkijken over de stad in de vallei. Het biedt een magische aanblik.

Verder doen we die avond rustig aan want we hebben veel plannen voor de volgende dagen. Wel hebben we nog een heerlijke date met de Peruaanse keuken, waar de ceviche vandaan komt. De in citroensap gegaarde vis komt op het bord van Simone terecht, ikzelf geniet van een smakelijke ovenschotel met vlees en aardappel op lokale wijze.

25-02
Nadat we gisteren de stad Cusco een beetje verkend hebben is vandaag ook een druk regel- en reisdagje. Er is ontzettend veel te doen in de omgeving dus moeten we keuzes maken wat we willen doen en zien. Die keuzes maken we vandaag, maar ik doe er nog niet teveel over uit de doeken...

We nemen nog even onze tijd voor een rondje door de stad om een en ander te halen. Daarnaast moeten we even langs bij het kantoor van Perurail. We gaan namelijk nog een treinreis maken en met het boeken daarvan is wat verkeerd gegaan. Het blijkt dat onze boeking niet is doorgekomen, maar de betaling wel afgeschreven. Er wordt beloofd dat we dit terugkrijgen, dus we hopen er maar het beste van in dit land.

Gelukkig zijn de treinkaartjes nu wel gekocht, en kunnen we naar Aguas Calientes reizen. Hiervoor moeten we eerst zelf vanuit Cusco naar Ollantaytambo, wat we met een ‘collectivo’ doen. Dat houdt in dat een chauffeur zijn auto of busje vult met zoveel mogelijk mensen voor een ritje. We hebben mazzel en kunnen gelijk instappen en zijn zo snel en goedkoop over.

Ollantaytambo is het kloppend hart van de Sacred Valley en je ziet op de bergflanken verschillende overblijfselen van Inca-gebouwen. We zijn op ruim tijd voor onze trein, dus lopen wat door het oude dorpje en nemen de tijd voor een kop koffie. Dat laatste meer omdat de dagelijkse hoosbui weer eens zijn best doet. We scoren nog wat te eten voor tijdens de treinreis, want deze is niet zo all-in als die van eergisteren. Dat blijkt ook wel, want hij is afgeladen vol. We belanden tegenover een Taiwanees die vol trots al zijn reisfoto’s aan ons begint te laten zien...

Rond negen uur die avond stappen we uit de trein in Aguas Calientes, waar we opgewacht worden door de eigenaresse van ons verblijf van vandaag. Na haar welkom en een klein boodschapje voor de volgende ochtend gaan we op tijd onder de wol. Morgenvroeg gaat de wekker al om kwart over vier! Maar waarom toch...?