Daar op het Isla del Sol... Dingelingeling...

15-02
Sucre is de hoofdstad van Bolivia en vanuit ons appartement kijken we uit over de hele stad. Omdat we alledrie gaar zijn van vier lange dagen in de jeep en de busreis van gisteravond, doen we het rustig aan. Het is toch een beetje druilerig en de ervaring leert dat je dan soms beter even kunt wachten tot het opklaart. Dus ontbijten we uitgebreid met verse papaya en watermeloen en maken ons op het gemak klaar voor de dag.

Onze eerste stop is een dinosauruspark naast een metaalfabriek. Als je niet weet dat het park er zit, lijkt het net alsof de taxichauffeur je naar een afgelegen bouwterrein brengt, maar niets is minder waar. In de bergen hier zitten veel metalen als ijzer en zilver en tijdens werkzaamheden om die metalen te winnen, werden dinosaurusvoetstappen ontdekt. Inmiddels zijn ruim 12.000 verschillende stappen gevonden en als je denkt dat door deze ontdekking de gewone werkzaamheden zijn stilgelegd, dan heb je het mis. Voor deze mensen is het economische belang van de metalen belangrijk, dus wordt er nog altijd gewerkt, vlak naast de belangrijke vondst.

Normaal gesproken kun je redelijk dicht bij de voetstappen komen, maar door het slechte weer is er een ‘landslide’ geweest en is een deel van het pad dat ons naar de voetsporen zou moeten brengen ingestort. We bekijken de stappen daarom van een wat grotere afstand, maar eigenlijk doet dat geen afbreuk aan de ervaring. We staan op een berg, maar toen de dino’s rondliepen was het stuk aarde hier plat en er was een meer. Doordat de grond drassig was, lieten de dinosaurussen voetafdrukken achter. Door de werking van de tectonische platen zijn de voetafdrukken tijdens het vormen van de Andes omhooggedrukt en bewaard gebleven in de berg. Wij kijken tegen een plat vlak aan waar we zo de sporen van kleine Teropodo (een soort T-rex), Ornitópoda (planteneters), en Anquilosaurus (de voorloper van reptielen) kunnen volgen.

Na een simpele lunch lopen we wat rond door de stad en besluiten een bezoek te bergen aan het Santa Clara-klooster. Het ligt een beetje verborgen en we krijgen daarom een privé-rondleiding, in het Spaans uiteraard. Onze reisgenoot Mahesh spreekt weinig Spaans en inmiddels voel ik me een stuk zelfverzekerder. Ik vraag onze gids ‘despacio’ (=langzaam) te praten en werp me op als vertaler. Een combinatie van Bijbelkennis, lessen kunstgeschiedenis en talenkennis zorgt ervoor dat de meeste informatie te herleiden valt. Onze gids spreekt nauwelijks Engels, maar begrijpt genoeg van de vertaling om af en toe goedkeurend te knikken als ze de juiste termen voorbij hoort komen. We zijn ruim een uur zoet en zien alles: van de prachtige ceremoniële gewaden tot de verblijven van de inwonende nonnen en natuurlijk de kerk zelf en de graftombe. We sluiten ons verblijf af met woorden van dank van onze gastvrouw en door de nonnen gemaakte koekjes met thee.

16-02
Het is alweer tijd om in te pakken. We wilden nog een nachtje langer blijven in dit fijne appartement, maar het is al door anderen geboekt en naar een andere plek verhuizen lijkt ons weinig zinvol. We pakken onze spullen in, zwemmen een paar baantjes in het bijbehorende zwembad en ontbijten op het dakterras, waar het uitzicht over de stad nog mooier is.

We doen een kleine stadswandeling en belanden op een lokale markt. We drinken een sapje tussen de locals en Mahesh (fotograaf) en ik maken de ene na de andere mooie foto. Op deze markt hebben ze alles: van vlees, kleding en rieten manden tot de meest uiteenlopende soorten kruiden en groenten. Onze zintuigen zijn geprikkeld en we besluiten uitgebreid te gaan lunchen met uitzicht op het centrale plein.

Daarna is het tijd voor het ‘Casa de la Libertad’, de plek waar de Boliviaanse onafhankelijkheidsverklaring werd ondertekend. Een zeer belangrijke plek in de Boliviaanse geschiedenis. We lopen rond door verschillende zalen en leren alles over de strijd voor onafhankelijkheid, oorlogen en redenen waarom Bolivia zoveel land is kwijtgeraakt (vroeger lag Bolivia namelijk aan zee, maar inmiddels zijn ze dat stuk land kwijtgeraakt aan Chili). In een grote troonzaal ligt de originele onafhankelijkheidsverklaring tentoongesteld achter glas. Grappig detail: de mensen kennen mijn naam hier heel goed, want de man aan wie Bolivia zijn naam dankt is Simón Bolivar.

Algauw is het tijd voor onze busreis, maar niet voordat we nog even op een terrasje neerstrijken voor een kopje koffie. Het blijkt een kapitale inschattingsfout te zijn, want de bedieningsmedewerkers vergeten keer op keer, ondanks meermaals herinneren, onze bestelling. We krijgen uiteindelijk wel wat we hebben besteld, maar het betekent ook dat we ons enorm moeten haasten om de bus nog te kunnen halen. Gelukkig stond onze eerder die dag bestelde taxichauffeur wél op tijd klaar.

Met de bus reizen is heel gebruikelijk in Bolivia (en relatief goedkoop), maar er wordt ook voor gewaarschuwd. Bolivia is en blijft een derdewereldland en busongelukken zijn hier niet ongebruikelijk. Er wordt vooral geadviseerd geen nachtbussen te pakken, maar de enige bus die naar La Paz gaat is een nachtbus. We besluiten om dan maar zo luxe mogelijk te reizen met een ‘cama’, een bus waarin de stoelen 160 graden gekanteld kunnen worden. We zijn nog maar net op weg en ik val al in slaap. Twee uur later word ik wakker en eten de mannen en ik onze broodjes (waar we zo lang op hadden gewacht). Daarna val ik in een diepe slaap en ik word pas wakker als we al bijna in La Paz zijn. De mannen hebben minder goed geslapen en zijn midden in de nacht nog uit de bus geweest. Ik heb er niets van meegekregen en ben heerlijk uitgerust.

17-02
La Paz is de onofficiële hoofdstad van Bolivia omdat de regering hier zetelt. Het is een metropool die ooit gebouwd werd in een dal in de bergen. Inmiddels is de stad gegroeid, waardoor de huizen op het laagste punt op 3600 meter boven zeeniveau liggen en op het hoogste punt op 4000 meter.

Omdat we ons appartement nog niet in kunnen, ontbijten we uitgebreid en lopen een klein rondje door de stad. Als we eenmaal het appartement in mogen, blijkt dat toch iets ingewikkelder dan gedacht. Het is namelijk beveiligd met een deur die alleen open kan met een app. De app lijkt niet te werken en wat volgt is een scène uit een oude zwart-wit film waar Harald en ik steeds een verdieping hoger gaan om het appartement te zoeken, uiteindelijk weer omlaag gaan en nog een paar keer omhoog tussen de tweede en de derde verdieping, tot we erachter komen dat op de fysieke sleutel die we meekregen P3 staat, terwijl we op P2 moeten zijn..

Tijd om La Paz te verkennen. We slapen redelijk in het centrum, dichtbij de toeristische bezienswaardigheden. De eerste stop is de ‘Mercado de las Brujas’ (de heksenmarkt), waar je niet alleen potentieverhogende drankjes en dubieuze kruidenmengels kunt kopen, maar ook lama-foetussen. De dieren zouden zijn overleden door de kou en daarna worden hun lijken gedroogd en te koop aangeboden. Als Bolivianen een huis bouwen, stoppen ze zo’n lamalijk in de fundering. Het zou geluk moeten brengen.

Omdat La Paz zo veel hoogteverschillen heeft, zijn er Teleferico’s aangelegd, wij kennen ze als skiliften. Voor een habbekrats kun je mee omhoog en dat doen we dan ook. Onze oren ploppen ervan, maar het uitzicht over de stad is fantastisch. We lopen terug over een chaotische en erg lokale openluchtmarkt naar het middenstation en gaan het laatste stuk weer met de lift naar beneden. ‘s Avonds eten we lokaal: de mannen een ‘Milanese’ (=schnitzel) en ik pittig Boliviaans stoofvlees.

18-02
La Paz is een grote stad met de gebruikelijke chaos en om eerlijk te zijn vinden we er niet zo veel aan. We overleggen met Mahesh en hij besluit wel in La Paz te blijven, dus dit is ook meteen de plek waar onze wegen scheiden.

We maken nog een klein rondje door de stad en bezoeken een grote kerk, een kleurrijk straatje en een beruchte gevangenis. Hier wonen de gevangenen samen met hun gezin. Mensen moeten zelf hun cel betalen, wat ervoor zorgt dat sommigen een riant leven leiden binnen de bewaakte muren, terwijl de minder bedeelden hun cel moeten delen. Vroeger leefden vrouwen en kinderen hier ook, maar na wat incidenten zijn de kinderen niet meer toegestaan.

Na dit laatste vluchtige bezoek stappen we opnieuw in een bus die ons naar het Titicacameer brengt. Het ligt op 3845 meter en is het hoogste bevaarbare meer ter wereld, wat ook nog eens gedeeld wordt door Peru en Bolivia. Wij stoppen eerst aan de Boliviaanse kant om nog een beetje bij te tanken voor we Peru ingaan. Na wat zoeken komen we uit bij hotel La Cupula, gerund door een Duitser. We verblijven boven op een berg die uitkijkt over het stadje Copacabana en het meer. Met een fleecedekentje in de hangmat (het koelt hier ‘s avonds flink af) zien we de zon achter de bergen zakken. Het is een mooie plek om tot rust te komen.

19-02 en 20-02
Twee dagen ineen, want we doen weinig. We zijn vanaf het moment dat we onze laatste rustdag hadden ingebouwd zo’n drie weken geleden alleen maar op pad geweest. Het is allemaal leuk, mooi en indrukwekkend, maar ook vermoeiend en dus pakken we nu wat rust. We chillen in de hangmatten, spelen wat potjes schaak en denken na over de laatste twee weken van onze reis in Perú. Maar vooral komen we heerlijk bij.

21-02
Tijd om weer in actie te komen. We gaan naar Isla del Sol (oftewel: Zonne-eiland). Je kunt er alleen maar met de boot naartoe en terwijl we naar de haven lopen, zien we Ellen en Matthé (van de Uyuni-trip) lopen. Ook zij gaan een dagje naar het eiland toe en we spreken af later nog een drankje met ze te doen.

Wie naar een eiland reist dat het Zonne-eiland heet, móet wel veel zon gaan zien, is mijn gedachte, dus nemen we plaats op het bovendek van de boot. Het blijkt een kapitale vergissing, want hoewel het prima vertoeven is bij het Titicacameer, hebben we elke dag een flinke plensbui met onweer gehad. Zo ook nu en samen met de andere mensen op de boot vluchten we naar beneden terwijl het onweer boven ons losbarst.

Na een kleine twee uur varen komen we aan op Isla del Sol, een eiland dat zijn naam eer aandoet, want de donkere luchten zijn weggedreven en een voorzichtig ochtendzonnetje verwarmt onze gezichten.

De eerste stop van het eiland is meteen een pittige: de klim van duizend stappen, waarvan ze ons bij ons hotel hebben verzekerd dat het er ‘maar’ zo’n tweehonderd zijn. De klim is er niet minder om en de astma-aanval die volgt ook niet. Na wat uitpuffen en nog verder omhoog klimmen, stoppen we voor een kopje koffie. De vrouw die het restaurant runt heeft ook zelfgemaakte alpaca-sokken liggen. Alpaca-wol is normaal best duur, maar deze sokken zijn zelfgemaakt en ter herinnering aan ons bezoek aan Isla del Sol koop ik voor Harald en mezelf een paar heerlijk warme sokken.

Dan is het tijd voor de echte bezienswaardigheid van vandaag: de Inca-ruïne Pilko Kaina. Het is nog een flink stuk lopen, maar omdat het laagseizoen is, is het heerlijk rustig op het eiland.

Als we bij de ruïne aankomen, blijkt dat we hem helemaal voor onszelf hebben. We lopen rond, kijken onze ogen uit en maken wat foto’s. Na een klein uur lopen we weer een stukje omhoog en zoeken een mooi plekje in het gras met uitzicht op de ruïne om te lunchen. Terwijl we de laatste hap eten, komen er een paar bootjes aan die afkomstig zijn van Isla de la Luna (Maaneiland). Binnen een paar minuten staan ze met tientallen mensen te dringen bij de ruïne en wij zijn heel blij dat we de gekte voor waren.

Matthé en Ellen zaten ook op één van de bootjes en we lopen gezamenlijk naar beneden, drinken een kopje thee en kletsen bij over de afgelopen week reizen.

De boottocht terug naar het vasteland is een stuk zonniger dan de heenweg en we bruinen lekker een beetje bij. ‘s Avonds is het alweer tijd om de tassen in te pakken en ons nog één keer tegoed te doen aan het heerlijke eten in het restaurant bij ons hotel (o.a. zalmforel en biefstuk), want het is nu echt tijd om te gaan. Het laatste deel van onze reis is aangebroken en dat betekent dat we Perú ingaan. We hebben ernaar uitgekeken, maar ondanks het feit dat onze eerste indruk van Bolivia niet zo goed was, vinden we het toch een beetje jammer het land met zijn indrukwekkend woeste natuur achter te moeten laten.