Hints - Vietnam style

02-07-2014
Een nieuwe dag. En ook vandaag weer op weg naar een nieuwe plek, we reizen wat af. Het lijkt veel en dat is het misschien ook wel, maar we willen veel zien en zoveel mogelijk van Vietnam, haar bewoners en cultuur ervaren.

In Hoi An begint de dag waar de vorige ophield, met duizelingwekkende temperaturen. In de dagen die in dit verslagje voorbij komen kruipt het kwik richting de 40 graden, dus de benauwde en bewolkte periode ligt voorlopig achter ons. We lopen vroeg richting Ngoc en haar kledingwinkeltje om de laatste passessie te doen. Alles is goed op maat nu, en de jurken van Simone zien er prachtig uit. Een deel ervan laten we haar naar Nederland verzenden, en de zomerkleding neemt Sim natuurlijk direct mee.

Bij het afscheid krijgen we een dikke knuffel van haar en ze bedankt ons honderduit voor het helpen met haar Facebook- en Tripadvisoraccounts. Zo'n bijzondere ontmoeting!

Dan gaan we gauw terug naar ons hotel waar we om één uur hebben afgesproken met onze chauffeur voor die middag. We staan nauwelijks in de kamer om de laatste spullen bij elkaar te pakken of er wordt al geklopt. "Your taxi is ready!"
Verbaasd kijken we elkaar aan. Half twaalf, nu al? Zo blijkt maar weer dat het Vietnamese kwartiertje onvoorspelbaar is, het komt en het gaat... hoe dan ook, een uur eerder dan gepland rijden we weg.

We hebben vandaag gekozen voor een taxi als vervoermiddel om door te reizen omdat de afstand vrij klein is (100 kilometer), er op de weg tussen Hoi An en Hue veel mooie dingen te zien zijn en we een mooie deal sloten (55 dollar).

De eerste stop is bij de 'Marble Mountains'. Dit zijn vijf enorme rotsen/bergen, die middenin het verder vlakke kustlandschap lijken neergelegd. Zoals de naam doet vermoeden winnen ze er marmer en dat wordt uiteraard ook uitgebreid verkocht. Wij 'beklimmen' (lees: lift.. ja sorry jongens, 38 graden enzo..) de grootste en bekendste van de bergen en zien prachtige uitzichten over de kust én het binnenland. Daarnaast zijn er ook op de berg zelf mooie dingen te zien zoals een volledige tempel, uitgehakt in een metershoge grot. Uiteraard met Buddha en al.

Dan rijden we gauw door naar een gedeelte van China Beach, waar in de jaren zestig de Amerikaanse troepen (toen nog) warm verwelkomd werden. We laten de kust en stad achter ons en beginnen aan een indrukwekkende klim: de Hai Van-pas. Hier steek je de grens tussen twee streken over, over een berg. Het zijn werkelijk waar adembenemende uitzichten. Aan de ene kant kijk je op de stad Danang en zijn kustlijn, en aan de andere kant kun je nog net Hue niet zien. Hier komen we de eerste zichtbare overblijfselen van de 'American War' tegen; een uitkijkpunt en bunker. De afdaling is al net zo mooi, en de route over de landtong aan de voet van de berg eveneens. We kijken onze ogen uit, met de baai aan de ene kant en de oceaan aan de andere.

Onze chauffeur heet Thanh en is een vrolijk figuur. Engels spreken doet hij nauwelijks, zijn specialiteit is Russisch. En om alles lachen wat hij niet begrijpt. Laten wij daarin nou niet heel ver komen, dus communiceren moet met handen en voeten. Als we op de weg achter een vrachtwagen komen met, naar het zich laat aanzien, een dier erin, vraagt Simone zich af of dit misschien een olifant is. "Elephant?" doet geen belletje rinkelen, dus wordt het Hints, Vietnam-style. Maar zelfs als Simone haar beste impressie van een slurf doet valt het kwartje niet. Als we uiteindelijke in onze Vietnam-bijbel (Hail, Great Lonely Planet) het woord voor vrachtwagen opzoeken komt het binnen bij Thanh. Hij ligt compleet dubbel...

Eenmaal in ons, dit keer 24 uur vooruit, geboekte hotel in Hue worden we warm verwelkomd. Een heerlijk sapje, stukjes fruit en opfrisdoekje. De backpacks worden naar boven gesjouwd, terwijl wij ons alweer settelen voor het diner. Dit keer in het backpackers-café, waarvan je in elke pleisterplaats minstens één exemplaar tegenkomt. Lekker een keertje geen noodles, rijst of vis-in-bananenblad, maar pizza en pasta!

03-07-2014
Het belooft weer een mooie dag te worden, tijd voor onze verkenning van Hue. Eerst een stukje achtergrond: Hue heeft een rijke historie, al doet het zich in eerste instantie niet zo voor. Een provinciestad als zovelen hier, nog geen 150.000 inwoners en centraal gelegen in het land. In de 19e eeuw kreeg de toenmalige keizer het voor elkaar om noord en zuid weer te verenigen na honderden jaren. Hij besloot hierom een nieuwe hoofdstad te kiezen om de twee werelden nader tot elkaar te brengen; dit werd het centraal gelegen Hue. Hier bouwde hij zijn 'Imperial City' met dikke stadsmuren er omheen. Het hele oude ommuurde gedeelte wordt the Citadel genoemd, de kleinere binnenlaag met de paleizen en gerechtsgebouwen heet de Imperial Enclosure. Weer met muren omringd is de Forbidden Purple City, waar de keizer woonde. Dit alles is nog steeds te bewonderen, al hebben de Fransen en de Amerikanen er flink huisgehouden; slechts 20 van de 148 historische gebouwen zijn bewaard gebleven. De hoofdstad is inmiddels verplaatst naar Hanoi.

Een cultureel dagje dus, en we voelen ons bijna archeologen met alle historie en ruïnes. Veel pracht en praal en overal zit een communistisch likje verf overheen. We besluiten onze culturele dag te completeren met een bezoekje aan een van de vele tombes, net buiten de stad. We lopen een tijdje rond over het buitenverblijf en laatste rustplaats van keizer Tu Duc, wie een klein mannetje (1.53) met grootse ideeën was. Zo had hij 104 vrouwen, nog veel meer minnaressen. Oh ja, hij bestuurde ook nog een land, de drukke man.

In de avond komen we lekker bij van het wandelen in de hitte. Harald is eerder op zijn iPad gaan staan en het scherm is gebarsten. Geluk bij een ongeluk dat dat in Vietnam gebeurd, want waar kunnen ze dat beter fixen dan hier? Dat is vandaag dan ook gebeurd, en we kunnen eindelijk weer een verslagje plaatsen. Slapen doen we op tijd, want ook de volgende dag is een drukke. We duiken de oorlogsgeschiedenis in en gaan ons in de 'Demilitarised Zone' begeven.

04-07-2014
Hieperdepiep hoera! Vandaag is Bart jarig. Helaas moeten we zijn 21e verjaardag missen, maar we bellen wel even heel gezellig.

De wekker gaat vroeg, want om kwart over zes worden we opgehaald voor een tour. De eerste keer dat we iets echt georganiseerd doen. We staan netjes op tijd aan de straat (je weet immers nooit of het Vietnamees kwartiertje in je voor- of nadeel gaat werken) en het wordt al gauw half zeven, tien over half. Ineens stopt er een meisje op een scooter voor onze neus. Deze wenkt ons en zegt dat ze ons naar de bus gaat brengen. Eerst Simone, 5 minuten later is ze terug en spring ik achterop. Ze brengt ons naar het tentje waar we mogen ontbijten. Uiteindelijk stopt om half acht de minibus pas voor onze neus en eer dat we de stad uit zijn is het acht uur. Waarom ging de wekker ook al weer om half zes?

De Demilitarised Zone (of DMZ) was ingesteld als niemandsland tussen noord en zuid, in de aanloop naar de American War. Uiteindelijk werd dit verdrag geschonden en laaide de strijd rondom deze grensstreek op wat resulteerde in de bekende oorlog. Deze tour brengt ons naar een aantal memorabele plekken van deze tijd, zoals een prachtig berglandschap waar een uitkijkpunt was (The Rockpile) en de militaire basis van Khe Sanh, waar nog steeds tanks en luchtvaartuigen staan opgesteld.

Uiteraard reis je in zo'n tour met een groep, en daar zit er altijd wel een type bij dat opvalt. Vandaag was dit een jongen die al de nodige wenkbrauwen deed fronsen toen hij instapte, volledig in camouflage-outfit. Hij was alleen en het was direct duidelijk dat het militaire aspect van de tour zijn hoofdreden was om te gaan. Slecht als Simone en ik zijn kunnen we het niet nalaten om hier, onder elkaar, wat spitsvondig over te doen. Gelukkig waren we de enige Nederlanders in de groep zodat de rest slecht kon gissen waar wij over gniffelden. Uiteindelijk bleek de jongen van Duitse komaf te zijn, waarmee wij hem officieel omdoopten tot G.I. Germany... Hij bleek wel erg vriendelijk gelukkig.

Het hoogtepunt van de tour is een bezoek aan de beroemde Vinh Moc-tunnels. Deze tunnels, gegraven door de lokale bevolking om te ontkomen aan de bombardementen, verkeren nog veelal in de originele staat. We gaan er ook in en zien hoe de bevolking destijds leefde. In donkere gangen, waar zelfs Simone soms niet rechtop kan staan, zijn allemaal zijkamertjes van niet meer dan 0,8 bij 2 meter. Hier woonden vier mensen, soms wel 10 dagen lang. Uiteindelijk komen we in de diepste laag van de tunnels, 23 meter onder de grond. Deze tunnels leiden direct naar de kust, en zo staan we ineens naar de zee te kijken. Een heel indrukwekkende ervaring.

Eenmaal terug in Hue eten we snel een hapje, want we hebben ook nog een avondvlucht geboekt. We vliegen naar Hanoi, hoofdstad en epicentrum van Vietnam, waar we rond middernacht aankomen. Ook hier staan ons weer een paar waanzinnige bestemmingen te wachten, en goedgevulde maar heerlijke dagen.