How long will we be in Ha Long? We go now!

08-07-2014
We zijn weer vroeg opgestaan. Vanochtend voel ik me ietsjes beter. We besluiten op zijn minst te proberen in de bus te stappen en te kijken hoe ver we komen. Ik val al snel in slaap met mijn hoofd op Har zijn schoot. Ietwat misselijk red ik het tot de eerste stop, ondanks het feit dat de weg zo hobbelig is dat ik wakker word omdat ik ineens een goede tien centimeter door de lucht vlieg (en nee, ik overdrijf niet!). Na deze eerste stop gaat het eigenlijk al een stuk beter. We doen een spelletje op de Nintendo DS en voor we het weten zijn we al in de haven.
Hier is het gelukkig heerlijk weer. Toen we weggingen in Hanoi regende het en we hadden van een aantal Duitsers gehoord dat het in Halong Bay ook had geregend een paar dagen eerder. We stappen al snel in een klein bootje dat ons naar de `Paragon` brengt, ons thuis voor de komende dagen.
We beginnen op de boot met een uitgebreide lunch. Het eten wordt op tafel gezet en je deelt het met zijn zessen. In ons geval delen we het met twee Vietnamezen en twee Spanjaarden. Een gesprek over het WK kan dus zeker niet uitblijven. Gelukkig blijken de Spanjaarden niet rancuneus, sterker nog: ze zijn voor Nederland. Het eten is uitbundig en lekker. Dat is maar goed ook, want na een stukje varen gaan we kajakken.
In Vietnam is het gebruik om reddingsvesten te dragen. In de kleine boot die ons van de boot naar bestemmingen brengt, maar ook in de kajak. Het is heel warm, maar prachtig. We peddelen 40 minuten rond tussen de rotsen en het is werkelijk adembenemend. De tourgids had ons gezegd geen camera mee te nemen (waarschijnlijk vanwege aansprakelijkheid) en hier hebben we enorm spijt van. Gelukkig hebben we de herinnering nog (en de foto`s van een stel eigenwijze Duitsers). Het fluitje van de gids gaat veel te snel naar onze zin, maar het is tijd voor de volgende stop: `Surprising Cave`. Een gigantische grot, ooit ontdekt door een Fransman. Een verrasend koele plek, maar dat is dan ook de enige verrassing. De grot is prachtig, maar zo toeristisch gemaaakt en kitscherig verlicht dat het moeilijk is de natuurlijke schoonheid te zien door alle protserigheid heen. Het helpt ook niet dat de Vietnamezen in elke stalacmiet of -tiet een `figuur` zien. Het gaat van apen en eenhoorns tot kanonnen (die meer weg hebben van genitaliën). Het is in elk geval creatief.
Het strandje waar we hierna terechtkomen lijkt ons heerlijk. Tot we het van dichtbij zien. Helemaal overspoeld met toeristen. We besluiten eerst te kijken bij de apen die aan de andere kant zitten. Terwijl we er enthousiast naartoe lopen springt de grootste agressief mijn kant op en probeert me aan te vallen. Terwijl we achteruit springen komt de tourgids als een duveltje uit een doosje achter ons vandaan met zijn laserpen. Hij schijnt op de aap en voorkomt hiermee dat ik naar het ziekenhuis moet (aweer) voor een Rabiës-injectie. We gaan toch maar lekker zwemmen en al snel blijkt dat we geluk hebben: de meeste tours komen hier veel eerder aan, dus voor we het weten hebben we met onze boot dit stukje zee voor onszelf terwijl de zon langzaam onder begint te gaan. De rest van de zonsondergang bekijken we al varend op het zonnedek samen met twee andere Nederlanders, Huub en Johanneke. Na het eten gaan we hier ook weer zitten en kletsen tot de lichten op de boten uitgaan.

09-07-2014
07:00 tijd om te ontbijten! We hebben heerlijk geslapen in onze bootcabine. Hoewel ik me een stuk beter voel, maakt alleen de gedachte aan ontbijten me misselijk. Na één hap hou ik het voor gezien. Marta (de Spaanse) biedt me nog iets aan tegen diarree in hele grappige gebaren, maar een reisziektetabletje is het enige dat me blij maakt. Na een halfuurtje besluit ik toch wat fruit te eten om in elk geval mijn medicijnen in te kunnen nemen. Gelukkig is dat geen probleem, er wordt snel watermeloen voor me gehaald. Maar al na de tweede hap staat de gids achter me: ``You ready? We go now!`` We zittten op een strak schema, dus als de gids wil dat we gaan, dan is het de bedoeling dat wij allemaal braaf volgen. Ik besluit het hierbij te laten en braaf in de boot te gaan zitten. Hoe afgelegen we ook zitten, aan blikjes cola en toeristenvoedsel geen gebrek. Na ongeveer een minuutje varen worden we afgezet op een andere boot van het bedrijf `Du Gong Sail`. We mogen op het zonneterras zitten tot de `vaste` groep klaar is met ontbijten. De afgelopen nacht heeft het geregend en toen we opstonden was het bewolkt, maar nu schijnt de zon al. Terwijl we op Cat Ba Island afvaren langs de vele honderden prachtige eilanden zakt de misselijkheid weg en kunnen we allebei genieten van het uitzicht.
Op Cat Ba worden we gescheiden van de rest van de groep (op de andere Hollanders en een paar Duitsers na). Terwijl we staan te wachten op de bus koop ik crackers met zeewier. Het is het eerste wat ik eet en doet me ongelofelijk goed. Achteraf mag ik blij zijn dat er iets in mijn mag zit, want hoewel de busrit van 45 minuten ZONDER airco op Cat Ba Island prachtig is door het Jurassic Park-achtige landschap, is de rit ronduit vreselijk. De bus lijkt ieder moment uit elkaar te vallen en terwijl we de koppelingsbak horen zuchten en kreunen bij iedere heuvel (en dat zijn er behoorlijk veel) zakken we allebei toch eventjes weg.
Na de busreis stappen we weer in een klein bootje. We varen een klein halfuur langs een groot `floating village` en nog meer prachtige eilanden. Een `floating village` is letterlijk een drijvende stad. De huizen liggen vast verankerd en drijven op grote stukken piepschuim. De mensen leven hier net als in een gewoon dorp: ze lopen bij elkaar langs, hebben huisdieren en wassen hun kleren, alleen dit alles op zeewater. Het is erg mooi om de bewoners bezig te zien met hun dagelijkse beslommeringen.
Al snel varen we richting open water. Na een scherpe draai naar links verschijnt er voor onze ogen een idillisch paradijs. Een privéstrand met authentieke Vietnamese bungalows straalt ons tegemoet. Dit is waar we de komende nacht zullen doorbrengen.
Na een heerlijke lunch strijken we neer op het strand, waar we afwisselend zwemmen in water dat zo helder is, dat je niet alleen je voeten, maar ook een paar kleine visjes ziet zwemmen en lezen/zonnen onder een parasol. We drinken veel water en smeren ons goed in, maar doen verder HELEMAAL NIETS. Het was precies wat we nodig hadden en het was HEERLIJK.
Aan het eind van de dag staan we aangebrand en uitgerust op en maken foto`s van de zonsondergang. Een diner met uitzicht over de baai en omliggende eilanden terwijl het steeds donkerder wordt en een afzakkertje op het strand met Huub en Johanneke (van een dag eerder) zijn een perfecte afsluiter van onze dag in het paradijs.

10-07-2014
07:00 je raadt het al: RISE AND SHINE! We zouden eigenlijk nog een extra nacht op Monkey Island (aka paradijs) blijven, maar er is iets misgegaan met de boeking, waarschijnlijk doordat we de oorspronkelijke dag niet konden gaan omdat ik ziek was. We besluiten onze heerlijke relaxte humeur niet te laten verpesten en pakken ons verlies: we hebben ongelofelijk genoten en gaan nog een paar heerlijke dagen in de Mekong Delta tegemoet. De terugweg is hetzelfde als de heenweg een dag eerder, maar nu genieten we er meer van omdat we zo lekker uitgerust zijn.
Wanneer we eenmaal op de grote boot zijn aangekomen die ons terugbrengt naar het vasteland leren we `spring rolls` te maken. Erg leuk en lekker, maar als we direct erna (het is inmiddels toch al 11:00 uur) gaan lunchen is dat toch wel erg veel van het goede.
Een jongetje uit Quebec, Canada, die alleen Frans spreekt komt er achter dat dat ik kan schaken. Ik heb eigenlijk niet zo`n zin, maar zijn smekende ogen halen me over en we spelen een potje. De verbaasde blik op het gezicht van zijn zus, broertjes en ouders wanneer ik van Engels vloeiend overschakel in het Frans is onbetaalbaar. Het potje wordt heel spannend, ondanks het feit dat ik nogal roestig ben. Het jochie speelt goed en ik verwacht keihard te verliezen, maar win onverwacht. Hoewel jong, is hij zeer sportief en beleefd en feliciteert me onmiddellijk. Zijn ouders bedanken me, maar ik complimenteer hen met hun slimme zoon, wat een leuke en onverwachte ervaring!
Voor we in de bus stappen slaat de vakantiepech toe bij Harald. Terwijl we richting de bus lopen brandt hij zijn been aan een motor. Deze `Xe Om`, zoals ze hier worden genoemd, zijn vaak oud en hebben geen bescherming over de uitlaat zitten. Er schijnen honderden toeristen rond te lopen met dezelfde brandwond op hun been. Har en ik waren erg voorzichtig geweest, maar een ongeluk zit in een klein hoekje. Op dit moment is het weer pijnlijk duidelijk hoe groot de taalbarrière kan zijn: terwijl ik haastig op zoek ga naar ijs kijken de verkopers in de kraampjes me vaag aan. Na wat een eeuwigheid lijkt te duren lukt het me toch en kunnen we Har zijn pijn verlichten. De Canadezen hebben Ibuprofen bij zich, dus de rest van de reis houdt Har het redelijk goed uit.
De busrit de stad in is verschrikkelijk. Op de heenweg werkte de airconditioning zo goed dat het zelfs koeltjes was in de bus, maar op de terugweg lijkt de airco het te hebben begeven. We besluiten na anderhalf uur soppen de ramen open te gooien. De gids sputtert eerst nog tegen, maar geeft al snel toe. Het is net uit te houden.
Bij ons hotel aangekomen spring ik net op tijd de bus uit, letterlijk, want hij trekt alweer op terwijl ik nog uit moet stappen. We komen terug in het Rendevous Hotel, waar we hartelijk worden ontvangen. Iedereen vraagt hoe het met me gaat. De jongen die de bagage draagt en de deur openhoudt zegt: `Your face is like the sun.` Ik voel me ook stukken beter en blijkbaar ben ik weer mijn blije stralende zelf.
We doen niet veel meer. Tussen de buien door (ja, het regent weer en het is heerlijk!) lopen we naar de apotheek. Grappig detail: apotheek in het Vietnamees is `apotheca`. De apotheker spreekt geen Engels, maar we weten hem alles duidelijk te maken en het kost een schijntje. We eten in het hotel, kletsen met een gezellige Amerikaan en nemen afscheid van Huub en Johanneke. Zij gaan verder naar Sapa en wij gaan morgen naar de Mekong Delta. Natuurlijk voegen we elkaar toe op Facebook. Ik hoop dat we ze in Nederland nog eens zien, het zijn zulke leuke mensen. We vallen uitgeput in slaap, klaar voor het volgende avontuur.