Dingen die je nog niet zag in IJsland: Reykjavík

14-05

Tijd voor een herkansing . Terug naar IJsland, land van vuur en ijs. Drieënhalf jaar geleden maakten we hier een bijzondere reis, maar er zijn nog genoeg zaken die afgetikt moeten worden. Te beginnen met Reykjavík. Maar eerst moeten we daar nog zien te komen.

Dat gaat voorspoedig, ondanks de vele gecancelde vluchten brengt Transavia ons zonder problemen en perfect op tijd naar Keflavík. De organisatie van de huurauto laat lang op zich wachten, omdat we buiten de openingstijden komen. We moeten een extra bedrag betalen om de auto buiten openingsuren op te halen, maar krijgen in ruil daarvoor een iets betere mee (een Mazda CX5, voor de liefhebber).

Met een uurtje zijn we bij ons verblijf in Reykjavík. We slapen in een tuinhuisje dat iemand heeft omgebouwd tot verblijf. Het bed is aan de smalle kant (1.20m) en de douche (en eigenlijk alles) is klein, maar fijn. En het grootste voordeel: met twee keer struikelen staan we middenin het centrum op de rainbow road. We schuiven nog net op tijd aan in een soort snackbarretje, waar we heerlijke fish and chips en een vissoep krijgen. Daarna gaat het tentje dicht en na een korte avondwandeling zoeken wij ons kleine bedje op.

15-05

Wie ons al langer volgt weet: wij zijn de mensen die twee weken door IJsland reisden, zonder ooit één voet in Reykjavík te zetten. We wilden wel, maar er was zoveel ander moois te zien. Dat maken we nu goed. We starten in Reykjavík.

Na een ontbijt in het kleine huisje, is het tien minuten lopen naar de eerste (en meest prominente) bezienswaardigheid van Reykjavík: Hallgrímskirkja. Een enorme kerk, die echt vanuit zo’n beetje elk punt van de stad zichtbaar is. Hij ziet er heel anders uit dan de gemiddelde kerk in IJsland. Met grote pilaren, waar licht tussendoor komt op sommige plekken als je binnen staat.

We maken een rondje en steken -traditiegetrouw- een kaarsje aan. En dan gaan we naar boven. Bezoek aan de kerk is gratis,maar om de lift naar boven te pakken moet je betalen. Bij het uitstappen van de lift, sta je direct achter de klokken, die we even daarvoor nog vanaf de grond bewonderden. Een korte trap brengt ons bij de klokkentoren, vanwaar we uitkijken over heel Reykjavík. De klokken gaan elk kwartier, ook als wij net boven zijn. Het geluid is oorverdovend.

Na de kerk lopen we richting de beroemde rainbow road, een weg die beschilderd is met een lange regenboog. Erg populair bij toeristen. En maken een rondje door de winkelstraten. We kopen niks, maar kijken wel onze ogen uit.

Uiteindelijk belanden we aan de kust. Klinkt ver, maar het is echt maar een klein stukje lopen. Het witte huis Höfðistaat bovenaan ons lijstje van dingen om te bezoeken. Nu hoor ik je denken: wat?! Maar dit huis is wereldberoemd. Reagan en Gorbatsjov kwamen hier in 1986 samen. Het wordt gezegd dat dat het begin was van het einde van de Koude Oorlog.

Na een rondje om het huis en korte lunch in de zon, pakken we twee deelstepjes. We hebben al veel gelopen en nog vele kilometers te gaan. Met de stepjes zoeven we langs de kust. Naar de vuurtoren, het beroemde Sun Voyager standbeeld en naar Harpa, de opera. Deze blijkt te zijn afgesloten vanwege een conferentie van de EU-leiders. De weg is dicht en het bijzondere gebouw, met veelkleurige ramen aan alle kanten, is de hele week afgesloten voor bezoekers.

Een rondje door de oude haven is het laatste dat op ons lijstje staat. We struinen wat rond en eindigen bij een uitkijkpunt. Wanneer we wegrijden op de stepjes, doe ik lomp en val. Ik kom er met een geschaafde elleboog en verrekte rugspier vanaf. Mijn camera heeft het slechter: het uv-filter op de lens is aan gruzelementen. Maar na de eerste schrik blijkt gelukkig dat dat (en een paar krassen op de lensdop) echt alles is. In ons tuinhuisje ligt nog een nieuw uv-filter. Dus dit probleem lost zich snel op.

‘s Avonds strijken we, moe maar voldaan, neer in de Íslenski Barrin (=IJslandse Bar). Reykjavík hebben we uitgespeeld, we gaan morgen verder naar het hoge noorden.

16-05

De eerste reisdag. We maken een korte stop bij de grote vuurtoren van Reykjavík. En komen er dan achter dat we de sleutel van het tuinhuisje nog bij ons hebben. Gelukkig zijn we nog in de buurt.

We gaan naar de Westfjorden. Daar hopen we onder meer puffins (papegaaiduikers) en de poolvos te spotten. Maar eerst maar eens daar zien te komen. Onderweg staan allerlei borden met bezienswaardigheden. We stoppen bij een waterval, de Glanni, en een meertje met een veel kleinere waterval. Veel IJslanders geloven in het bestaan van trollen en elven. Op dit soort plekjes doen wij dat ook. Het is een groene oase van rust, met naast de waterval een poeltje kraakhelder water, dat voortkabbelt en overal kwetterende vogels.

Na dit uitstapje rijden we een flink stuk door. Tot ik een handwerkwinkel spot. Overal op IJsland worden truien, mutsen en handschoenen gebreid. We stoppen even en ik trakteer op twee nieuwe mutsen. Het is niet megakoud, maar het waait flink. Dus deze warme wollen mutsen zijn geen overbodige luxe.

Na een aantal uur rijden komen we aan in het fjordengebied. En om te stellen dat dat mooi is, is een grof understatement. Het is waanzinnig, prachtig, superlatieven schieten tekort. Maar het is ook onherbergzaam en afgelegen. Betekent dat het dorpje waar we in de buurt verblijven, Hólmavík, weinig bijzonders is. Een haventje, een lieve houten kerk, een paar huizen en een enkele winkel. Dan ben je er wel.

Oh ja, en het museum van Sorcery en Witchcraft, hekserij dus. Het is een beetje flauw, maar ook leerzaam. Want IJsland heeft heuse heksenvervolgingen gehad, met veroordeling tot de brandstapel aan toe. Tot op de dag van vandaag is een deel van de IJslanders bijgelovig en het runenschrift wordt nog altijd gebruikt, zij het (soms) symbolisch.

Een kwartiertje rijden over een onverharde weg brengt ons bij hotel Laugarhóll. Het ligt middenin het ruige landschap en heeft één heel groot pluspunt: een hotpot. Een badje gevuld met natuurlijk warm water. In IJsland is nog altijd veel vulkanische activiteit, waardoor warm water van nature voorkomt. Met als gevolg dat je op een flink aantal plekken een heerlijk warme duik kunt nemen. Waaronder dus bij dit hotel.

17-05

We gaan alweer verder. Hoewel het lang rijden was, zitten we nog helemaal onderin de Westfjorden en er is nog veel meer te zien. Bij vertrek krijgen we te horen dat een van onze plannen nu al in het water valt. We willen naar Hornstrandir, een afgelegen natuurgebied dat maar een paar weken per jaar te bezoeken is. Er zitten ook enorm veel poolvossen, die we hoopten te spotten. Maar helaas, het gebied is nog te slecht begaanbaar. We krijgen het advies een andere keer terug te komen.. Great… We zijn er net.

We laten ons niet uit het veld slaan en gaan verder met ons reisplan.Ísafjörðuris de bestemming. De grootste stad van deze provincie. We hebben weer flink wat uur rijden voor de boeg.

We rijden een pas, die nog vol ligt met sneeuw en ijs. Het is ook hier lente, maar vlak voor we kwamen sneeuwde het nog op de Westfjorden. De provincie ligt heel noordelijk en daardoor is het maar een hele korte tijd van het jaar beter weer. Voordeel is wel dat we op een prachtige waterval stuiten, tussen de sneeuwplaten in.

Ook de volgende stop is een foss (waterval). Dit keer op een berg, met verschillende soorten IJslands mos eromheen. Als we naar boven lopen kijken we over een groot deel van de fjord heen. De uitzichten zijn zo wijds en eindeloos, echt haast onvoorstelbaar.

Nóg mooier wordt het als we van de geasfalteerde weg afslaan, een onverharde landweg op. Na tien minuten hobbelen, komen we aan bij een hotpot, de Hörgshlíðarlaug.Ditmaal een rechthoekig zwembad, bijna in de kom van de fjord. Speciaal hiervoor hadden we zwemkleding apart gelegd. Van de auto naar het badje is even koud, maar de beloning is heerlijk. Met mutsen op poedelen we een minuut of twintig in het water. We hebben handdoeken mee om ons af te drogen, maar de wind in het fjord (net als de mooie vergezichten altijd aanwezig) blaast ons in twee minuten droog.

Na deze lekkere dip rijden we door, tot we bij Litlibær komen. Een piepklein huisje, met gras op het dak. Echt ouderwets. Dit is een klein restaurantje, met koffie, thee en gebak. We eten een wafel en ‘happy marriage cake’, nog warm uit de oven. Een kruimige havermoutbodem, gevuld met rabarberjam. Als je ooit de kans krijgt: eet er een of maak er een. Het recept van Litlibær kreeg ik helaas niet mee.

Ook hier volgt opnieuw nog slecht nieuws. De eigenaresse van het restaurant heeft voor ons gebeld met de ferrydienst van Vigur, een klein eiland hier net uit de kust. We wilden daar naartoe om rond te lopen en hopelijk puffins te spotten, maar de boten varen nog niet uit. Er is te weinig animo en de vogels zijn nog aan het broeden.

Nadat we nog een paar heerlijk luierende zeehonden spotten vanaf een uitkijkpunt, rijden we naar een grote waterval, uitgezocht door Harald. Er loopt niet echt een pad naar de Lambagilsfoss, dus de wandeling is… Rustiek, zullen we maar zeggen. We hupsen over grasheuveltjes en springen over een smal stukje van een beek, maar het uitzicht mag er zijn.

‘s Avonds strijken we neer in het visserplaatsje Súðavík.Het heeft een tragische geschiedenis, want zo’n 30 jaar geleden is de helft van het dorp weggevaagd door een lawine. Het deel waar wij nu slapen (het oude deel) is alleen open tijdens de “zomer”, wanneer er geen kans op lawines bestaat. We overleggen met gastvrouw Stéphanie en besluiten dan dat de missie voor morgen wordt om toch een poolvos te zoeken. In het wild. Naast Stéphanie waarschuwen ook alle kenners op internet ons al: die kans is echt waanzinnig klein. Maar we gaan het toch proberen.