Vliegen: van de berg, het paard en naar huis

23-09

Het is tijd om weer een ochtendje te gaan surfen, dus staan we vroeg op. Na een snel ontbijt zijn we er helemaal klaar voor. De surfles is een stuk zwaarder dan de vorige keer. Hoewel onze instructeur Roberto zijn best doet, komen we een stuk minder overeind dan van de week. Harald is het al snel zat, maar houdt vol. Ik kom een aantal keer aardig overeind, maar (volgens de woorden van Roberto) 'vergeet alles om me heen zodra ik een golf zie'. Ik zie dat als iets goeds, ik richt me volledig op het moment zelf, maar daardoor vergeet ik dus wel alles wat hij me vertelt... Oeps! Gelukkig weet ik het een en ander te onthouden en sta ik een aantal keer mooi op de plank en aan het einde van de les Harald ook. Ik heb mijn GoPro vastgemaakt aan mijn board, dus dat belooft wat mooie beelden op te leveren! Ware het niet dat bij de laatste golf die we pakken, deze besluit de GoPro in al zijn natuurgeweld mee te nemen. Zo is 'ie er nog en zo -FLOEP- verdwijnt hij tussen de golven. Een uitgebreide zoektocht mag niet baten. Gelukkig hebben we de foto's nog...

We besluiten nog aan ons kleurtje te werken op het strand. We zoeken “onze” palmboom op en leggen de LamZac'en neer om lekker op te luieren na een frisse duik. Nog voor we goed en wel kopje onder gaan zien we van een afstandje de LamZac'en wegwaaien. Het waait wat harder dan eerdere dagen en ondanks onze poging de luchtbedden te verzwaren, nemen ze toch een loopje met ons. Nog voor we het water uit zijn zien we er een aardige jongen achteraan rennen. Zelfs de spullen zijn nog allemaal heel, zij het wat zanderig. We doen een wisseldienst en liggen het grootste gedeelte van de middag lekker in de zon. De verkopers herkennen ons inmiddels al een beetje (we zijn best een attractie, liggend op de LamZac) en komen al glimlachend naar ons toe met heerlijke kokoskoekjes en andere prullaria. Als de lucht dichttrekt fietsen we terug naar het surfkamp.

Na een snelle duik in het zwembad om al het zout en zand af te spoelen trekt de lucht echt dicht. Terwijl ik onder de douche sta valt de elektriciteit uit. Apagón, zoals de Dominicanen dat noemen. Het regent kneiterhard, maar het heeft wel wat zo in het donker. We spelen een spelletje op ons terras met een kaarsje erbij. De stroom valt een paar keer uit en schiet weer aan, maar het ergst is de regen. Tegen het avondeten besluiten we het er dan maar op te wagen en al gillend, plassen ontwijkend en ons lijf zo goed mogelijk beschermend maken we onze weg naar het restaurant. We komen alsnog als verzopen katten aan, twee minuten lopen is best lang wanneer de regen met bakken tegelijk komt. Het eten is warm en het gezelschap goed. We kletsen met de Duitse Corinna uit Keulen en de Colombiaanse Gary. Tegen de tijd dat we terug naar huis lopen is het droog, maar nog steeds vochtig. In het kamp is geen airco, maar met een ventilator is het normaal prima uit te houden. Als we net in bed liggen klinken de harde klappen onweer en valt de stroom weer uit. Binnen twee minuten veranderd onze kamer qua temperatuur van 'aangenaam' naar 'om te snikken'. We vallen met het geluid van de tropische regen op het dak in slaap.


24-09
We zouden vandaag weer gaan surfen, maar verslapen ons. Het is voor het eerst deze vakantie dat ik niet achterlijk vroeg wakker ben. We hebben slecht geslapen, want de stroom is 's nachts nog een aantal keer uitgevallen, resulterend in een verschrikkelijke temperatuur in onze kamer. Van al dat natuurgeweld is weinig meer te merken, het vocht is uit de lucht en de temperatuur is een stuk aangenamer dan een dag eerder. We besluiten er een ultieme chill-dag van te maken. We ontbijten met een pannenkoek met ananas (de banaan was op, maar echt een aanrader!), poedelen bij het zwembad, lezen en gaan na het middaguur (heel standaard) naar het strand tot het weer afkoelt. We kopen wat souvenirs en genieten 's avonds weer van een heerlijke churrasco en goed gezelschap.


25-09
Onze laatste dag in Cabarete. We doen nog maar eens een surfles en deze keer gaat het een stuk beter dan vrijdag. Het gros van de tijd kunnen we, met behulp van wat tips van Roberto, helemaal zelf een golf pakken en redelijk goed uitrijden. Er is vooruitgang merkbaar, ook al is het best zwaar, en we genieten met volle teugen. Na onze les besluit Harald te stoppen, terwijl ik nog een paar golven pak. Letterlijk twee, want daarna is de stroming zo sterk dat ik het opgeef. Om twaalf uur worden we normaal gesproken opgehaald, dus kunnen we nog even van het uitzicht genieten voor we gaan. De chauffeur laat echter wel lang op zich wachten. In eerste instantie is dat geen probleem, maar na zo'n drie kwartier wachten zonder bericht slaat de sfeer aan het strand ineens om. Er is overal in de DR (Dominicaanse Republiek) politie aanwezig, gewoon om de orde te handhaven, zo ook op het strand. Ineens zien we politiemannen rennen en schreeuwen en wordt er een pistool (kaliber dubbelloops shotgun) geladen en gericht. De andere surfers en instructrice voelen zich onveilig, ik neem voorzichtig een kijkje om te zien wat er aan de hand is. Gezien de staat van ons Spaans wordt het ons niet helemaal duidelijk, maar er is een probleem met twee locals die betrokken zijn bij de surfschool. Er wordt zo'n tien minuten lang geschreeuwd, pistolen worden geladen en de sfeer is echt grimmig. Uiteindelijk worden er mensen opgepakt. Zodra het busje komt, stappen we in en kijken we niet meer om. Toch best heftig...

's Middags lunchen we bij de Mojito-bar, waar we Corinna tegen het lijf lopen. We brengen met zijn drieën de middag door met lekker eten, drinken en op het strand. Tijdens het eten hebben we live-entertainment, en dan niet in de zin van de marriachi-bands die normaal gesproken rondlopen. Omdat het weekend is trekken alle locals ook naar het strand. Dit gaat gepaard met een hoop bombarie, vreselijk veel afval en liters pure rum. De mensen die voor ons op de strandbedden liggen zijn ver heen, het is echt geen gezicht. Een dikke dame, formaat nijlpaard, schommelt over het strand, nu en dan maakt ze een faceplant in het zand of ligt ze apatisch op het strandbedje. Het is hilarisch, maar voor ons strandplezier gaan we er wat verder vandaan liggen.

Na lekker te hebben gelezen op het strand, strijken we weer neer bij dezelfde bar voor wat mojito's tijdens het 'happy hour' (koop er twee, betaal er één). Inmiddels zijn de dronken Dominicanen ruzie aan het maken, met vechten en al en voor de tweede keer vandaag zien we politie, pistolen en slaat de sfeer om. Wij houden ons er verre van en genieten van de cocktails en het uitzicht.

We frissen ons op en eten snel wat in het restaurant en gaan vervolgens met Corinna, Aike en Helena (ook Duits) op de fiets op stap. We zijn uitgenodigd door een ander Duits stel, die ook mee waren surfen, om met zijn allen te gaan poolen. Het is inmiddels donker (dat gebeurt al om half 7 hier) maar de sfeer is gemoedelijk. We trekken een hoop bekijks: vijf blanken op de fiets is niet iets wat ze hier vaak zien. Er wordt getoeterd, geroepen en gekeken, maar allemaal op een vriendelijke manier. We rijden het hele dorp af en rijden zelfs nog langs het hotel van de Duitsers, maar omdat niemand hun naam weet en ze nergens te zien zijn, geven we onze zoektocht op. We gaan weer terug naar de mojito-bar en hebben een gezellige avond met zijn allen, al mojito's drinkend en Nederlands, Engels en Duits sprekend door elkaar.


26-09
Voor het eerst in een week moeten we weer reizen. We zouden eigenlijk gaan surfen 's ochtends en dan meteen door om de bus te pakken, maar besluiten dat dat toch allemaal te krap is qua planning, dus zeggen we gedag tegen onze Duitse vrienden en gaan bijtijds op pad. We hebben de taxi al geregeld en de spullen al gepakt, dus na een snel ontbijt zijn we zo op weg. De taxi brengt ons naar Sosua (zo'n 20 minuten rijden), waar we al snel in een luxe bus kunnen stappen. Deze rijdt op tijd -hallelujah!- en brengt ons naar La Vega. Ik lig de hele weg te slapen, terwijl Harald geniet van het uitzicht.

In La Vega zouden we een hele snelle overstap moeten hebben, dus snellen we de bus uit en haasten we ons naar onze backpacks... om erachter te komen dat we nog ruim twee uur moeten wachten voor onze bus daadwerkelijk komt. Het was ook te mooi om waar te zijn. Eventjes ben ik vreselijk kwaad: het is warm en we zitten echt in een 'shithole' in the middle of nowhere. De omgeving ziet er niet vriendelijk uit. We zoeken nog even uit of we een 'guagua' (lokale bus) of een taxi kunnen pakken, maar dat blijkt allemaal erg onduidelijk en lastig. Deze route wordt niet veel genomen door toeristen. Dat maakt het uitdagend, maar soms dus ook een klein beetje frustrerend. We besluiten dan maar gewoon op de bus te wachten. Ik voel me een stuk beter nadat Harald water en zoute chippies voor me haalt en al zittend op de backpacks 'pesten' we een aantal potjes.

De bus komt uiteindelijk ook nog te laat en komt tijdens onze rit over de berg (we gaan naar een dorp in het dal) vast te zitten achter een laaaaaangzame vrachtwagen. De rit duurt dus langer dan verwacht, maar we zitten comfortabel en het uitzicht is waanzinnig!

In Jarabacoa aangekomen voelen we ons meteen op ons gemak. Het stadje ademt een vriendelijkheid uit die we nog niet eerder hebben gezien. Met onze backpacks op de rug en daypacks op de buik duiken we een supermarkt in. We worden een beetje vreemd aangekeken, maar wel vriendelijk geholpen. Een taxi is zo geregeld en wanneer we bij ons hotel aankomen (het Jarabacoa Mountain Hostel) ontspannen we volledig: we hebben voor het einde van de reis een luxe kamer gereserveerd (en nog een upgrade gekregen!) en onze kamer is fantastisch! We hebben een kingsize bed, spa-bad, watervaldouche, fluffy badjassen, fluffy dekbedden en alles is schoon. We genieten van de zonsondergang op het balkon, poedelen in het spa-bad, bestellen pizza (heel slecht, maar lekker) en eten die op onze kamer met Netflix aan. We vallen uitgeput maar ontspannen in slaap.


27-09
We kunnen vanochtend rustig aan doen, om half tien worden we opgehaald om te gaan paragliden, ideetje van Harald. We hebben al onze activiteiten voor vandaag laten reserveren door Suzanne, de manager van het Jarabacoa Mountain Hostel, dus wij hoeven alleen maar op tijd klaar te staan, mee te gaan en te betalen, uiteraard. Er was al gewaarschuwd dat de wind lastig zou zijn, dus dat we misschien wat verder moeten reizen en daarin krijgt ze geen ongelijk. Uiteindelijk zitten we ruim een uur in de auto met José (chauffer), Juan en Papo (paragliders), aardige mannen die behoorlijk Engels spreken, maar natuurlijk oefenen we ook ons Spaans.

Op de plek waar we gaan paragliden moeten we eerst nog een flink stuk omhoog hiken, maar daarna worden we beloond met een wijds uitzicht. Harald doet zijn paraglide met Papo en ik met Juan. Ik mag als eerste en nadat we een 'waver' hebben getekend en worden vastgemaakt voel ik gezonde spanning. Op het moment dat de GoPro aanstaat, Juan op mijn verzoek de straps extra heeft gecheckt en we aan het rennen zijn vergeet ik alles om me heen. Binnen een paar seconden zijn we in de lucht en dat voelt echt waanzinnig! Ik heb eerder al een skydive gestaan, maar dit is echt een hele andere, unieke ervaring. Je gaat niet hard naar beneden, maar zweeft langere tijd door de lucht. Het is heel ontspannen, je kunt goed om je heen kijken en Juan is erg aardig en wijst allemaal mooie dingen aan.

Al veel sneller dan ik zou willen zetten we de landing in, in een veld waar normaal gesproken vee (paarden, koeien, etcetera) en riet staan. Ik til mijn benen op en Juan zet de landing in en voor ik er erg in heb lig ik een warm veld en buitelen we over de grond heen. De landing is niet helemaal vlekkeloos verlopen en het veld is een dag eerder afgebrand en gloeit nog na. Terwijl hij me losmaakt zegt Juan tegen me dat ik snel moet opstaan, wat nog best lastig is in een tuig. Gelukkig hebben we allebei niks, buiten een paar vegen op ons lijf. Nadat ik al lang en breed weer met beide benen op de grond sta, begint Harald pas met zijn vlucht. Ik help Juan met het opvouwen van de parachute, we wassen ons in een beekje, omdat ik eruitzie, aldus Juan, 'als een Haïtiaan (= zwart) en lopen naar de weg waar we nog een tijdje praten en later weer door de mannen worden opgehaald.

Voor Harald is het lastiger wegkomen. Na een mislukte poging omdat het zeil niet goed uitvouwt moeten ze zeker een kwartier wachten tot de wind in de juiste richting draait. Ook de tweede start is niet vlekkeloos, maar ze rennen toch door en voor ze er erg in hebben hangen ze in de lucht. Net als ik geniet Har van de prachtige uitzichten, de stilte en het ultieme gevoel van vrijheid. Op advies van Juan landt Papo een eindje verderop om nog meer vieze kleren te voorkomen. Nadat José eerst Harald en Papo heeft opgehaald met de auto, komen ze daarna naar Juan en mij.

Met de adrenaline nog in ons lijf zitten we weer in de auto. Terwijl we nog nagenieten worden de jongens gebeld: de mensen voor de rit met paarden staan klaar. Dat is even schrikken: we zijn bezweet en vies en hebben nog niets gegeten. Op z'n Dominicaans besluiten we dat we het wel zien als we terug zijn bij ons hotel. Een korte wandeling naar het huis van de eigenaren van het hotel lost alles op: we hebben meer dan een uur om even iets te eten en ons op te frissen. Helemaal schoon en klaar voor een nieuwe ervaring staan we om half drie klaar bij David en vijf paarden. We gaan samen met hem en twee Franstalige Zwitsers op pad. Niemand heeft noemenswaardige rij-ervaring (behalve David en ik), dus dat is fijn voor Harald en de Zwitsers, we doen het rustig aan. We hebben niet echt een duidelijke afspraak gemaakt over waar we heen gaan, dus we laten het helemaal over ons heen komen. Ik mag voorop, met Moreno een snel, zwart, fantastisch paard. Na een korte rit door het dorp, bevinden we ons al snel bij een rivier die overgestoken moet worden. Terwijl de eerste vier paarden dapper door het water lopen, blijft Harald achter. Zijn paard wil het water niet in. Vanaf de overkant roep ik instructies en al snel staat ook het paard van Harald in het water. Dat bevalt hem erg goed. Terwijl ik nog iets roep naar Harald, zakt zijn paard al door de knieën en gaat in het water liggen. Hij komt vervolgens weer overeind, Harald blijft dapper zitten. Wanneer hij weer door de benen zakt stapt/valt Harald eraf. Resultaat: een nat pak! De belletjes staan in zijn sneakers, zijn spijkerbroek en shirt zijn drijfnat. Zijn iPhone (in z'n broekzak) overleeft de ongeplande duik wonder boven wonder zonder een krasje. David is in paniek en loopt op zijn slippers door het water: 'Dit heb ik nog nooit meegemaakt!'

Eenmaal op het droge kunnen we er allemaal om lachen, zelfs Harald. We vervolgen onze weg en ik help David om ook de paarden van de Zwitsers op een goed tempo door het water te loodsen. Vervolgens komen we op een bergweg die langs kleine huisjes van locals voert, met waanzinnig uitzicht over de bergen en een aantal watervallen. Ik mag voorop en voor ik er erg in heb galoppeer ik op Moreno's rug langs de meest fantastische vergezichten. Harald heeft inmiddels vrede gesloten met zijn paard en volgt gestaag.

We rijden door jungle, stappen over grote stenen, door grote rivieren en komen uiteindelijk uit aan de voet van een waterval: Jimenoa. De paarden krijgen 'lunch' en wij maken een wandeling. Onderaan de waterval kan worden gezwommen, maar paardrijden met nog meer natte kleren zien we niet zitten. Wij genieten van de pauze en na deze stop, met vers gekraakte amandelen door de enthousiaste David, vervolgen we onze weg. Iedereen geniet en met veel 'ooooo's en aaaa's' vervolgen we onze rit. De paarden hebben er zin in en op de terugweg ben ik niet de enige die in galop zit: alle paarden hebben er zin in en Harald zit zelfverzekerd op zijn paard. Uitgeput en bezweet, maar voldaan nemen we afscheid van de paarden en David. We brengen deze avond door, net als de vorige, in onze badjassen op bed. We pakken de tassen in en blikken terug op een mooie vakantie, morgen is het tijd om naar huis te gaan... Als het Dominicaanse OV een beetje meezit..


28-09
Na vier uurtjes slaap worden we wakker. We pakken de laatste spullen in, drinken koffie en maken iets te eten. David (van de paarden) staat klaar om ons naar het busstation te brengen (om 06:30). Bij het busstation is het al aardig druk, maar wij moeten nog even wakker worden. Gelukkig is de bus groot en mooi en kunnen de stoelen achterover. We mogen eigenlijk niet slapen, maar ik doe dat stiekem toch voor een klein uurtje. Na 2,5 uur staan we weer op de plek waar onze reis begon: Santo Domingo. Waar we aan het begin van onze reis nog wat onzeker waren over ons Spaans, vraag ik nu zonder blikken of blozen om de weg en de kosten voor een taxi. We moeten van het ene busstation naar het andere en kilometers lopen in 32 graden met zware backpacks is niet iets wat we graag doen vandaag.

Zo gezegd zo gedaan en na een kwartiertje wachten zitten we alweer in de volgende bus. We moeten weer ruim drie uur reizen om bij het vliegveld te komen. Harald blijft wakker, ik dommel nog een beetje. We worden bij het vliegveld afgezet en hebben allebei hetzelfde gevoel: onze reis was leuk, we hebben genoten, maar we zijn er klaar voor om naar huis te gaan. Helaas duurt dat nog even. We zijn bijna vijf uur van tevoren op het vliegveld, ik denk niet dat ik ooit in mijn leven ergens zo vroeg ben geweest. Het vliegtuig heeft nog een uur vertraging en met een flinke tropische bui nemen we afscheid van de Dominicaanse Republiek. We hebben een vreselijke vlucht, met veel turbulentie en weinig beenruimte, halen de auto op in Brussel en rijden naar huis in -uiteraard- Nederlandse regen. We kijken terug op een mooie reis, vol bijzondere natuur, mooie mensen en speciale ervaringen. We hebben genoten en hopen dat jullie, door onze verhalen, mee hebben kunnen genieten van alles wat we hebben beleefd. En waar de volgende reis naartoe gaat... Waar het ook is, het wordt vast fantastisch!