Typisch Dominicaans; bij de derde mangoboom links

17-09
We worden uitgerust wakker in de Casa in Las Geleras. Voor het eerst deze vakantie slapen we allebei uit, ik tot een uur of negen en Harald zelfs tot tien, poepoe! Vanwege de warmte en het algehele gebrek aan airconditioning is het ook niet veel langer uit te houden. Uit de veren dus maar, want als we willen ontbijten zullen we zelf aan de slag moeten. Je moet er ten slotte iets voor over hebben als je in 'the middle of nowhere' wilt vertoeven. We eten buiten in de zon, maar niet voor lang. Nog voor we de laatste hap hebben kunnen nemen begint het te regenen. 'Een tropisch buitje,' denken we nog. Dat waait wel over. Dat klopt, maar de rest van de dag brengen we al lezend door, met onze voetjes omhoog, op het overdekte terras. Want bui één wordt opgevolgd door twee, drie, enzovoorts. Het uitzicht is nog steeds prachtig en het geluid van de regendruppels werkt rustgevend.

Rond een uur of vier breekt het open en poedelen we in de kleine 'infinity pool' tot de zon ondergaat. Harald slacht een halve kip; we maken pasta met kip voor onszelf, maar delen het met de dame en heer des huizes. Een luid 'Oh my God! It is delicious!' van onze gastheer is het startsein van een relaxte avond. We zouden eigenlijk gaan dansen, maar noch David en zijn vriendin/vrouw (we weten nog steeds niet welke van de twee correct is), noch wij, hebben daar puf voor. Al snel komen we erachter dat de prettig gestoorde Catalaan van 53 een Dominicaanse schone heeft weten te scoren van 23 ('dat is heel normaal hier, hoor!). Wij leren hen Engels, zij ons Spaans. David laat ons nog drinken proeven uit een soort Catalaanse theepot voor alcohol (ik kan het met geen mogelijkheid beter beschrijven), die je steeds hoger tilt terwijl je een mix van fanta en bier drinkt, zónder morsen uiteraard. Het is hilarisch. Na een potje Machiavelli (waarbij we worden vergezeld door de meest gigantische kikkers OOIT, brrrrr!) gaan we lekker laat, en inmiddels goed afgekoeld, naar bed.


18-09
VAMOS! We kunnen niet lang uitslapen vandaag, want om 'once' (11:00) moeten we klaarstaan voor 'Playa Rincón', één van de vele beroemde stranden die de Dominicaanse republiek rijk is. Dat willen we natuurlijk niet missen en omdat David ons brengt sparen we zo'n 1500 pesos uit (een kleine 30 euro) die we anders aan een taxi hadden moeten betalen. Altijd fijn, zo'n meevaller.

Zo gezegd zo gedaan. In de jeep van David is het goed vertoeven. Na een korte stop in het dorp van zijn 'chica' (echt een gat) rijden we over hobbelweggetjes naar het strand. Je moet bezitten over stalen zenuwen, een ijzeren wil én een dikke auto wil je bij dit strand komen. We houden ons stevig vast. Het plaatje wat we voor ons zien wanneer we het strand op rijden is niet te beschrijven. Het is mooi, het is strand, het is zee en een meer, maar het is écht anders dan anders. Overal bomen vol kokosnoten, drie kilometer uitgestrekt strand, een klein strandtentje achteraf en water dat zo helder is, dat je zelfs na een flink stuk zwemmen de bodem nog kunt zien.

Hier op het strand brengt de aanwezigheid van lokale, Spaans sprekende, gidsen wat voordelen met zich mee. Ze regelen goedkope strandbedjes en lunch en laten ons verder onze eigen gang gaan. We eten wel samen: heerlijke langoesten met rijst, grote stukken avocado, hartige bananenchips en andere lekkernijen. Het is een maaltijd zoals we ze nog niet zijn tegengekomen in de DR en we smikkelen en smullen tot onze buiken helemaal vol zitten.

De rest van de dag bestaat uit het smeren van zonnebrand (echt bergen factor 50 en 30), zwemmen en lezen. We zijn een bezienswaardigheid: je ziet niet elke dag rubia's en rubio's op dit strand. David legde ons uit dat we niet alleen 'gringos' (=buitenlanders) zijn, maar, vooral ik, ook dus rubio en rubia. Dat betekent dat je een witte huid en lichte haren hebt. Nu is het zo dat dit niet de enige plek is waar we worden opgemerkt: ik had niet meer kunnen opvallen wanneer ik met een flikkerend neon-bord boven mijn hoofd had rondgelopen. Letterlijk overal waar we komen vallen we op, alleen hier nog een beetje meer omdat het zo afgelegen is. We hebben er trouwens niet echt veel last van, je wordt alleen uitvoerig bekeken en hoort her en der een keer het woord 'mooierd', of varianten hierop, vallen. Het betekent ook dat we veilig zijn, want overal loopt politie rond, niet alleen voor 'gewone' handhaving, maar ook speciaal voor toeristen, bij banken, pinautomaten, belangrijke winkels, etcetera. Allemaal ook met een dik pistool. Ze laten ons vaak weten dat ze op ons letten en dat voelt fijn.

Na een dag strand, zónder verbranden (YES!), is het tijd om terug te gaan naar het huis van David en z'n chick. We zijn koud een paar minuten op weg, of het gaat helemaal mis. De jongetjes die in de laadklep staan (niet ouder dan een jaar of tien, ze krijgen een lift), tikken op de auto. Eén van de voorbanden, die al aardig zacht was, is helemaal leeggelopen. De weg hier is zo slecht, daar kun je met geen mogelijkheid mee doorrijden zonder jezelf in levensgevaar te brengen. Wat er vervolgens gebeurt kan ik alleen maar beschrijven als 'typisch Dominicaans': David's chick ziet een random huis, zegt hem dat hij moet stoppen, er wordt geroepen en er komt een mannetje naar buiten. Voor we er erg in hebben staan David, z'n chick, wat een reparateur blijkt te zijn, de vrienden van David, de jochies uit de achterklep en wij om de auto heen, allemaal gadegeslagen door de mensen aan de overkant, die schijnbaar niets beters te doen hebben dan ons schouwspel te bekijken. Het 'dorp', niet meer dan een huis of tien en een paar 'winkels', loopt nog net niet uit, al is de populatie voor een halfuurtje wel vertweevoudigd. Voor we er erg in hebben zit de nieuwe band er weer op. We stoppen nog even langs de weg, ook typisch Dominicaans: overal staan kramen met eten, zoals fruit, langs de weg waar mensen hun boodschappen doen. 's Avonds eten we simpel en gaan we vroeg naar bed. We zijn moe, maar voldaan en hebben morgen een lange dag voor de boeg.


19-09
Ik ben misschien wel een 'Vrije Vogel', maar zeker geen vroege Vogel. Toch kan ik in de DR niet tot laat slapen. Sterker nog: ik ben nog nooit in mijn leven zo vaak zo vroeg wakker geworden, zonder wekker. Om zes uur zit ik rechtop in bed. Harald heeft hier trouwens geen last van, dus die laat ik lekker liggen. Ik pak de laatste spullen in. We vinden het jammer om te gaan, want we zijn hier heerlijk tot rust gekomen, maar we willen nog meer zien van de Dominicaanse Republiek. We maken het laatste beetje eten op voor het ontbijt, laten David bellen met het busbedrijf (want 'solo Espanol') en maken nog wat foto's op het strand voor het huis. Rond twaalf uur worden we met veel lieve woorden afgezet in het dorp om de 'guagua' (lokale bus) te pakken naar Samaná. Maar natuurlijk niet voor we de vraag krijgen een leuke recensie achter te laten over het hotel op TripAdvisor en het aan te bevelen bij al onze kennissen en vrienden. Dus bij dezen: mocht je ooit in Las Galeras komen... Afijn, je snapt het idee ;-).

De guagua die we pakken bevalt een stuk beter dan de eerste keer. Geen gekkies met kapmes, gelukkig. Hij zit ook een stuk minder vol. We stappen als eerste in en verwachten half en half het ergste, maar het busje blijft de gehele reis halfleeg. Dat is maar goed ook, want onze chauffeur rijdt tergend langzaam. Het busje klinkt ook af en toe alsof het al een paar jaar geleden zijn laatste adem had moeten uitblazen. Op het eerste het beste stuk omhoog lijkt het dat ook precies te doen: zijn laatste adem uitblazen. De motor valt uit en om hem weer aan te krijgen laat de chauffeur de bus een paar keer achter elkaar naar beneden rollen. Ik sta doodsangsten uit, de locals vinden mijn reactie vooral grappig en lachen zich een breuk. Gelukkig slaat de motor aan zonder dat we hoeven te duwen. In Samaná brengt de chauffeur ons zelfs precies naar de plek waar de volgende bus vertrekt. Dat is maar goed ook, de instructies waren nogal vaag: 'bij het kleine parkje onder de derde mangoboom' is niet echt ons idee van een duidelijke beschrijving van een busstation.

De volgende bus is een stukje groter. Nog steeds lokaal, nog steeds zonder airco, maar een stúk comfortabeler dan een guagua, welke niet eens een zijdeur heeft. De jongen die de buschauffeur helpt, er is er bij elke bus altijd één, is erg aardig voor ons. Hij haalt zelfs cola en water, voor een lokale prijs. We blijken al die tijd al te veel te betalen, gekke gringo's.

De busreis naar Cabarete, een dorpje aan de noordkust, is niet echt uitzonderlijk. Wat vooral opvalt is de aardige jongen die ons de gehele reis blijft helpen. Hij wijst ons naar toiletten bij de stops, regelt dat we op een logische plek worden afgezet en vraagt aan medereizigers tips voor een goed hotel. Wat een engel. Grappig detail: iedere bus in de DR is tevens postorderbedrijf, maar van adresstickers hebben ze hier nog nooit gehoord. Zo kan het dus voorkomen dat alle passagiers in de bus moeten wachten, omdat de buschauffeur aan de telefoon (van iemand die niet meereist) instructies doorkrijgt over waar het pakketje (onder welke kokosnootboom in het derde dorp aan de straat bij het dichtstbijzijnde strand) het moet worden gedropt. Hilarisch inefficiënt.

De busrit duurt een eeuwigheid. In plaats van de verwachte drie uurtjes (maximaal) zitten we meer dan vier. De dikke Dominicaanse derrières hebben de stoelen geen goed gedaan, dus echt comfortabel zitten is er niet bij. Maar, belangrijker, uiteindelijk komen we precies daar waar we moeten komen. De hele bus zegt ons enthousiast gedag en dat is ook wel wat waard.

In de bus hebben we een selectie gemaakt uit een aantal hotels, bij elkaar in de buurt, dus we moeten, met dank aan de aardige bus-mensen, maar een klein stukje lopen met de backpacks, tot groot ongenoegen van de taxi-chauffeurs. Het eerste hotel blijkt duurder dan verwacht en echt een 'hole in the wall'. De aardige medewerker helpt ons verder naar het volgende hotel, slechts een paar meter verderop. We bekijken de kamer en willen eigenlijk al 'ja' zeggen tegen de behoorlijk sobere (en dan zeg ik het nog netjes) verblijfplaats, wanneer mij een gevoel van twijfel bekruipt. We besluiten toch nog door te lopen, ondanks de vochtige hitte en komen uit bij 'Ali's Surf Camp'. Het blijkt een stuk minder dubieus dan het klinkt en voor we er erg in hebben krijgen we van de vriendelijke (Duitse) Antonio een upgrade. We betrekken een prachtig grote bungalow, hebben een schone douche (met wárm water!), een zwembad en krijgen ook nog ontbijt en avondeten.

Wanneer we 's avonds in het door jungle omgeven restaurant van een heerlijke 'churrasco' (=grote lap dun gemarineerd rundvlees) genieten, moet zelfs Harald toegeven dat het goed was dat we zijn doorgelopen eerder op de dag. In plaats van een sober hol zitten we nu op een prachtplek en zijn van alle gemakken voorzien. We vallen uitgeput in slaap, na een reis van ruim zes uur, en bereiden ons voor op een vroege start morgenochtend. Wat we gaan doen in Cabarete.... lezen jullie de volgende keer ;-)

Liefs