Simone en de MarokkieTokkie

03-06 (maandag)
Vandaag weer wat zaken geregeld voor mijn interviews. Hoewel mijn docenten hadden aangeraden zoveel mogelijk van tevoren te regelen, weet ik sinds vorig jaar dat het hier allemaal een stuk vlotter gaat wanneer je ineens voor mensen hun neus staat! Het is toch een beetje een mediterraanse mentaliteit. Met dat in mijn achterhoofd ben ik vandaag langs het gemeentehuis gelopen. Ik wil graag een interview doen met de burgemeester. Het was wat later in de middag en het blijkt dat er na 13.00 uur nog maar weinig mensen aan het werk zijn (ook klassiek). Ik kreeg het advies om later terug te komen. Morgen heb ik een gesprek met Gemma van Souk Cuisine. Omdat mijn telefoon geblokkeerd was en het internet er hier vaak uit ligt, heb ik met dank aan de helpdesk thuis (Harald dit keer) toch de afspraak kunnen bevestigen.

04-06 (dinsdag)
Een lunch bij Souk Cuisine. Dit is een kookcursus in het hart van Marrakech, net buiten het Jeema el Fna-plein, opgezet door Gemma van de Burgt. Zij woont al een hele tijd in Marrakech en geeft je de mogelijkheid op een leuke, laagdrempelige manier kennis te laten maken met de Marokkaanse keuken, die zeker voor ons westerlingen natuurlijk veel geheimen kent. Daar wilde ik natuurlijk meer over weten. Daarom stond ik om 13.00 uur klaar voor een café op het plein, waar ik vervolgens bleef wachten... en wachten... en wachten... Tot er eindelijk een mannetje aan kwam lopen die me meteen zijn telefoon gaf. ,,Dat is dus het Marokkaans kwartiertje,’’ aldus Gemma. Gelukkig was ik snel genoeg bij de cursus, waar ik mocht kijken hoe de cursisten aan het hakken, snijden en kneden waren onder begeleiding van een stel kundige Marokkaanse chefs (allen vrouwen). Het interview met Gemma ging uiteindelijk niet door zoals ik het bedacht had, want dat was al veel te vaak gedaan, maar we hebben samen afspraken gemaakt over het alternatief. Vervolgens mocht ik meelunchen op het dakterras. Alles was even lekker en bijzonder, van de salades tot de zelfgemaakte ‘tajines’ en zandkoekjes met oranjebloesem. Heel vervelend!

05-06 (woensdag)
Op pad gegaan voor mijn interviews voor school. Bij het gemeentehuis ging het al meteen mis. De secretaresse van de burgemeester was niet aanwezig. Haar collega was zeer onvriendelijk en bleef maar in het Arabisch-Frans tegen me ratelen. Blijkbaar dacht ze dat als ze maar bleef praten, het op een gegeven moment wel duidelijk zou worden voor me. Pas toen ze, na een ,,Pouriez-vous parler plus lentement?’’ van mijn kant, na een hele diepe zucht wat langzamer sprak, bleek dat ik morgen weer kon terugkomen. Dan zou de secretaresse van de burgemeester wel aanwezig zijn.
Gelukkig was mijn hele dag nog niet verloren, want het ‘Ensemble Artisanale’ ligt praktisch naast het gemeentehuis. In dit gebouw zitten winkels van handwerklieden. Het is de enige plaats in Marrakech waar je niet hoeft te onderhandelen over een prijs, omdat ze al vaststaan en, zo zeggen de reisgidsen, zeer schappelijk zijn. Hier zitten ook twee vrouwencoöperaties, dus perfect voor mijn verhaal over zelfstandige Marokkaanse vrouwen. Na even zoeken kwam ik uit bij een ‘Ensemble des tapis’, een tapijtweverij. Ik kon al snel duidelijk maken wat ik wilde, maar mocht geen interview afnemen tot de baas er was. Een man! Het hele doel van vrouwencoöperaties is dat mannen buiten de beschouwing worden gelaten, zodat de vrouwen kans hebben op een betere toekomst. Deze man was wel heel aardig en was helemaal voor de verzelfstandiging (is dat een woord?) van vrouwen, dus uiteindelijk was het wel een goed interview, maar ik bleef het toch een beetje vreemd vinden...
Als laatste op mijn to do-list van vandaag stond een bezoek aan ‘Al Fassia’, een restaurant volledig gerund door vrouwen. Het is het enige in zijn soort, niet alleen in Marrakech, maar ook in Marokko. Aangezien het de afgelopen dagen zo’n veertig graden is geweest, leek het me handig een taxi te pakken. Hoewel mijn chauffeur, die ik later zou omdopen tot een MarokkieTokkie (een Marokkaanse Tokkie), niet exact wist waar het was, stapte ik toch vol zelfvertrouwen in. Ik kon hem wel ongeveer wijzen waar hij naartoe moest rijden. Dit bleek een grote fout. De beste man reed terug richting het Jeema el Fna, in plaats van de richting waar wij op moesten. Hij reed ook heel traag en kreeg vervolgens ruzie met een man en vrouw op een scooter. Deze ruzie liep zo hoog op, dat hij op een gegeven moment zelfs naar deze mensen spuugde! Wat volgde was een scène die normaal alleen in films te zien is. Mijn taxichauffeur gaf ineens hard gas terwijl de scooter allang verder was gereden. In eerste instantie dacht ik nog: ‘Hij rijdt vast alleen wat harder dan net. Het kan niet dat hij de achtervolging heeft ingezet’. Tot hij een rotonde op probeerde te knallen zonder te kijken en maar net op tijd kon remmen om een aanrijding te voorkomen. Ter illustratie: de meeste taxi’s hier zijn barrels en gordels zijn optioneel. Zodra hij de rotonde op kon gaf hij weer vol gas en schroomde hierbij niet te toeteren, tussen andere auto’s, voetgangers en scooter door te slingeren en, zodra hij de scooter weer in zicht kreeg, een compleet stuk te spookrijden. Toen hij weer naast de scooter kwam te rijden, die aan mijn kant van de auto reed, boog hij over me heen om nog wat meer in het Arabisch te schelden. Hierbij nog steeds op hoge snelheid rijdend. Op de weg letten was in dit geval slechts bijzaak. Zodra hij de scooter gepasseerd was maakte ik hem duidelijk direct te moeten stoppen. ,,Arrete! Arrete ici! Stop! Stop now! STOPPEN NU!’’ Uiteindelijk bleek Nederlands de beste taal te zijn om hem tot stoppen te manen. In een split second leek hij zich te beseffen dat hij een fout had gemaakt en begon ,,It’s ok, it’s ok...’’ te sussen. Toen was het voor mij al te laat. Nog voor de taxi stilstond, nog verder weg van mijn bestemming dan ik was voor ik instapte was ik in het Nederlands tegen hem aan het tieren. Terwijl ik uitstapte riep ik hem nog na: ,,Nee, het is helemaal niet “ok”. IDIOOT!’’ Met mijn hart in mijn keel en mijn lunch nog nauwelijks in mijn maag beende ik weg. De beste man is weggereden en ik denk niet dat hij überhaupt heeft overwogen om mij nog om geld te vragen. Het heeft tien minuten geduurd voor ik weer in een taxi durfde te stappen.