Vrouwen en eten (niet persé in die volgorde)

06-06 (donderdag)
Harald komt! Maar eerst over tot de orde van de dag.
Weer naar het gemeentehuis om te proberen een afspraak met de burgemeester te scoren. Gelukkig bleek de secretaresse van de burgemeester een stuk aardiger dan haar collega. Ze legde me uit dat het kabinet niet aanwezig was en ‘Madame La Maire’ dus ook niet. Maar als ik een briefje achterliet met mijn gegevens, zou ze er persoonlijk op toezien dat de burgemeester het zou ontvangen. Na tien minuten stond ik dus weer onverrichter zake buiten. Gelukkig was dit niet het enige dat op mijn lijstje stond. Ik wilde heel graag een interview met de eigenaresse(s) van restaurant Al Fassia. Dit is het enige restaurant in Marokko dat wordt gerund door vrouwen. Ik had het telefoonnummer al weten te bemachtigen, maar toen ik belde bleek het beltegoed van mijn Marokkaanse nummer op. Klassiek. Na een verfrissende muntthee in het ‘Ensemble Artisanale’ heb ik de stoute schoenen aangetrokken en een taxi gepakt naar hotel en restaurant Al Fassia in Aguedal. Dat is een stadsdeel van Marrakech, maar het ligt een heel stuk buiten de medina. Tijdens deze taxirit kwam ik niet alleen langs de buitenwijken, maar ook langs een olijfgaard en een paar hele arme wijken. De krottenwijken in India die wij allemaal zo goed kennen van TV doen hier nauwelijks voor onder. Het stadsdeel Aguedal bleek wel heel mooi. Het is daar erg rustig en er zijn voornamelijk grote riad’s met veel groen er omheen. Een riad is een soort oud huis, op karakteristieke wijze gebouwd. Het is een oase van rust in de stad. Het riad van Al Fassia voldeed aan dit patroon. Het was een prachtige oase! Ik mocht even wachten met een muntthee aan het zwembad en kreeg daarna twee van de eigenaressen te spreken. Wat een heerlijke onafhankelijke en intelligente vrouwen!
Hierna ben ik naar het vliegveld gegaan, waar ik eerst lekker heb geluncht (mjam! een broodje met ham!) en vervolgens nog een uur op Harald heb staan wachten. Zijn vliegtuig kwam aan als laatste van vier vliegtuigen die middag, dus hij had eeuwen moeten wachten bij de douane. Na een rondje over het plein en een theetje op een dakterras zijn we, plakkerig en warm, neergestreken in een barretje in Guéliz (het stadsdeel waar het hotel ligt). Hier hebben we genoten van heerlijke Marokkaanse tapas. En goede afsluiter van deze drukke, maar leuke dag.

07-06 (vrijdag)
Vanochtend iets vroeger opgestaan dan anders om op tijd klaar te staan op het Jeema el Fna. Ik mocht met Gemma (van Souk Cuisine) mee met het boodschappen doen voor de kookcursus. Harald was mee als mijn persoonlijke fotograaf, waardoor ik in alle rust de sfeer van de souks kon opsnuiven. Wat een bijzondere belevenis. Het hele stadsleven ontwaakt langzaam. Er worden lammen gestoofd voor de lunch, bossen munt klaargelegd voor het avondeten en de verkopers van de souks hangen hun waar buiten. Uiteindelijk werden Harald en ik achtergelaten bij Azziz, de vaste kruidenman van Gemma. Hij nam alle tijd om ons uitleg te geven over de kruiden uit de Marokkaanse keuken en hun werking op het menselijk lichaam. Hier ga ik een artikel over schrijven. Uiteindelijk hebben we bij hem ook een fantastische, traditionele ‘Ras al Hanout’-mix gekocht. Deze verkopen ze normaal alleen aan andere Marokkanen en de toeristen krijgen de toeristische kruidenmix.
Na een snelle lunch en een flinke wandeling terug naar het hotel, met een tussenstop op het ‘Festival Artisanale’ (dat met mijn chapperone erbij een stuk beter te doen was), hebben we nog even heerlijk aan het zwembad gelegen in de zon. Na een uurtje konden we al een wit randje zien ;-). ‘s Avonds hebben we bij “ons” restaurantje aan het Jeema el Fna gegeten op het dakterras en genoten van de ondergaande zon over de stad.

08-06 (zaterdag)
Het vakantiegevoel is er eindelijk. Ondanks het feit dat ik nog wat interviews moet doen voor school, is het ook heerlijk om een paar daagjes bij te komen. We hebben vanochtend heerlijk kunnen uitslapen tot een uur of tien en zijn toen gaan brunchen. Tenminste, dat was het plan. We konden het restaurantje niet vinden omdat we door twee verschillende mensen de verkeerde kant op werden gestuurd. Terwijl we steeds verder van het centrum van de stad af liepen, werd de omgeving onherbergzamer. Uiteindelijk zijn we maar omgekeerd en dankzij Harald zijn uitstekende navigatiekwaliteiten vonden we het restaurantje, dat op slechts tien minuten lopen van het hotel bleek te zitten. Het restaurant is een non-profitstichting die pas een maand open is. De naam zet ik hier niet neer, omdat het in Nederland nog nergens in de kranten heeft gestaan en ik graag de eerste wil zijn, dus vandaar dat ik het nog even geheim houd. We hebben hier voor vijftien euro met zijn tweeën zitten genieten van ‘salades Maroccaines’, een paar kleine schaaltjes met een soort tapenades met onder andere pompoen, aubergine en paprika. Vervolgens kregen we een tajine met kip en citroen. We dronken zelfgemaakt citroensap met munt en een beetje suiker. Woensdag heb ik een interview met de oprichtster van het restaurant en trainingscentrum en ik hoop dat we dan ook nog een lekker hapje krijgen. We hebben de rest van de dag ook niks meer gegeten! Wel hebben we lang door de souks gewandeld. We waren vorig jaar meegenomen naar de plek waar wol wordt geverfd. Dit wilden we zelf terugvinden. Dat bleek een hele opgaaf, maar uiteindelijk vonden we het, zonder hulp! Ik voelde me best een beetje trots. Eenmaal daar hebben we prachtige foto’s gemaakt en ik heb nog een sjaal gekocht. Op de terugweg heeft Harald, die vorig jaar nauwelijks Frans sprak, zelf stevig staan onderhandelen voor een horloge. Dat was zijn trotse momentje van die dag. ‘s Avonds hebben we een filmpje zitten kijken op de laptop met een paar stukjes worst en kaas erbij.