Een eerste kennismaking met de ‘Beast of the East’

17-11
Na een korte vlucht vanaf Eindhoven komen we aan in Dublin. Binnen no time zitten we in onze huurauto (een zilveren Corsa met een paar krassen en deuken) op de snelweg richting Noord-Ierland. Acht jaar geleden reed ik in mijn oude barrel door Australië en ik blijk het links rijden (rechts in de auto) niet verleerd.

Terwijl de zon ondergaat rijden we naar onze eerste stop, vlakbij Belfast. We worden hartelijk verwelkomd door Charles, die samen met zijn vrouw het Keef Halla House runt. We verblijven in een simpel dorp, met weinig inwoners, maar de mensen zijn vriendelijk, de fish ‘n chips vers gemaakt en het bed slaap heerlijk.

18-11
We worden verwend met een ‘Ulster fry’: bacon, een gebakken ei, een worstje, tomaat en Iers aardappelbrood. Uitgerust en met volle buiken rijden we naar Belfast. De Titanic werd daar gebouwd en veel dingen in Belfast hebben dan ook te maken met de Titanic. Wij besluiten de toeristische attracties over te slaan en gaan naar de St. Georges Market, waar we langs kraampjes lopen met vers gemaakte producten, lokaal gemaakte kunst, antieke snuisterijen en andere troep.

Terwijl we een paar stukjes echte Engelse fudge kopen, krijgen we de tip naar de watervallen te gaan. We besluiten van onze plannen af te wijken en rijden naar het Glenariff National Park. Er is een route langs de kust die langer duurt, maar tijdens onze rit lijkt het ‘golden hour’ uren te duren en achter elke bocht is weer een prachtig uitzicht.

We wandelen een paar uur door het park, eerst met wat tempo naar beneden, later iets langzamer naar boven. We komen langs een aantal watervallen, de één wat groter dan de ander. Omdat we aan het eind van de dag zijn gekomen hebben we bijna alle plekken voor onszelf.

19-11
De eerste stop van vandaag: de Carrick-a-Rede Rope Bridge. Een brug van touw en hout die op 30 meter hoogte boven zee hangt en het vasteland verbindt aan een klein eilandje. Vroeger staken de vissers over naar het eiland, om daar hun visnetten met zalm uit te gooien, maar tegenwoordig is het echt een toeristenbestemming.

Bij de brug is het rustig. We waaien bijna uit onze jas. ‘The Beast of the East’ noemen ze de wind hier ook wel en op weinig plaatsen ernaar je hem zo sterk als hier. De brug brengt je boven de kolkende golven die tegen krijtrotsen kapotslaan en trakteert bovendien op een prachtig uitzicht op de Noord-Ierse kust aan de ene kant en de Schotse kust aan de andere kant.

Helaas is een deel van het visserseiland afgesloten, dat schijnt vaker te gebeuren in de winter. Niet alleen voor onderhoud, maar ook vanwege de zware omstandigheden. Dat blijkt ook wel als we terug willen lopen, want terwijl wij staan te wachten op de oversteek, wordt ons verteld dat de brug gesloten wordt omdat de wind is toegenomen. Omdat de brug tussen twee stukken land ligt, neemt de wind in de trechter snel toe en speelt daarbij met de touwbrug. We moeten ons met beide handen vasthouden en langzaam lopen. We genieten met volle teugen van dit staaltje onvervalst natuurgeweld.

Nadat we zo lekker zijn uitgewaaid is het tijd voor de volgende stop, maar niet voordat we weer een stuk langs de kust rijden. Waar het landschap er gisteren in het zonnige licht haast dromerig uitzag, laat het vandaag zijn ballen zien. De lucht is grijs en de wind snijdt in onze gezichten. Het zijn juist die omstandigheden die deze dag vol natuurschoon bijzonder maken.

De Giants Causeway is een prachtig voorbeeld van het moois dat de natuur kan voortbrengen: uit het niets verschijnen een aantal uitstulpingen en kleine eilanden, met als hoogtepunt grote stukken kust die bestaan uit zeshoekige pilaren. Het natuurfenomeen is ontstaan tijdens vulkanische uitbarstingen onder water. Door de stroming van het water, hebben de pilaren hun bijzondere vorm gekregen en het landschap verandert hier nog elke dag. Opnieuw komen we dichtbij de oceaan en ervaren we de enorme kracht van de wind en het water.

We schieten lekker veel foto’s, eten een hapje en stappen weer in de auto. In het donker rijden we over landweggetjes terug naar Ierland. De rit is pittig, maar we houden vol: omdat we meteen na aankomst een flink stuk hebben afgelegd, moeten we nu ook weer een flink stuk rijden. Toch is het allemaal met een doel in het achterhoofd, want morgenochtend gaan we bijzondere krijtrotsen bezoeken en dan kunnen we een uurtje langer in bed blijven liggen.