Wie in Lima wil leven, moet een cavia eten

04-03
Lima, we zijn er! De laatste etappe van onze prachtige route is afgelegd. Toen we zo’n zes weken geleden van huis gingen wisten we niet veel. We hadden een startpunt en -datum en datzelfde gold voor de eindbestemming. Uiteraard hadden we wel een idee wat we onderweg sowieso wilden doen, maar de agenda was nog helemaal leeg.

Nu we die eindbestemming hebben bereikt voelen we ons best wel voldaan. We doen heel rustig aan en slapen lekker uit. Ook voor Lima hebben we nog geen plannen vastgezet en we nemen de dag zoals hij komt. Na de weken vol cultuur en natuur die achter ons liggen voelt het toch een beetje als afbouwen. Maar natuurlijk zitten we niet helemaal stil.

Na een lekker laat ontbijt wandelen we rustig door de wijk waarin we zitten, Miraflores. We verbazen ons een klein beetje over hoe het eruit ziet. Ik las ergens dat met een beetje fantasie dit ook zo een wijk in een grote stad als Berlijn of misschien wel in Californië zou kunnen zijn. Dat klopt ook wel, overal om ons heen zien we flink uit de kluiten gewassen appartementencomplexen en luxe huizen. De wijk is echt weggezet als veilige thuishaven voor het opkomende toerisme in Lima. Dat mocht ook wel, want de metropool kampte lang met drugscriminaliteit en een bijgeleverd imagoprobleem.

We gaan naar een historische plek genaamd Huaca Pucllana. Dit is een meer dan 1600 jaar geleden gebouwde piramide van Adobe-bakstenen van leem. Het bouwwerk stamt van ver voor de Inca’s en werd gebruikt voor zowel religieuze als administratieve doeleinden door de vroege Lima-beschaving. Het werd ontdekt in de jaren ‘80 van de vorige eeuw en nog steeds worden er nieuwe archeologische ontdekkingen gedaan. Recentelijk werden er zelfs nog mummies gevonden.

Het complex is slechts toegankelijk met een van de gidsen, dus gedurende een uurtje lopen we met haar langs en zelfs een stukje op de piramide. We leren van alles over de leefwijze van de oude bewoners en hoe zij hun invloed hebben gehad op de latere Inca’s met betrekking tot bijvoorbeeld religie en landbouw. Voornamelijk de bouwmethode met bakstenen is razend knap, als je bedenkt hoe weinig ontwikkeld de technieken toen waren.

Na de rondleiding blijven we een beetje in de wijk. We komen langs de lokale artisanale marktjes en scoren nog wat leuke souveniertjes. De hele reis hebben we al veel leuks gezien om mee te nemen, maar telkens vertelde ons stemmetje in het achterhoofd ons dat we het wel nog weken zouden moeten meezeulen. Uiteraard hadden we al wel wat ‘alpacawol’ gescoord en nog wat kleine zaken zoals een mooi schaakspelletje, en vandaag vinden we nog wat leuke snuisterijen maar we houden het beschaafd. Daarna wandelen we door het gezellige stadspark terug naar ons hotel. Waar we door heel Zuid-Amerika (soms letterlijk) struikelden over de zwerfhonden, is dit park juist ingenomen door de katten. Simone, kattenvriend als ze is, probeert er een paar te voeren, maar ze zijn erg schichtig in het drukke park. Wel wordt er voor ze gezorgd door een vrijwilligersstichting, waar we graag een kleine donatie aan doen. Terug in het hotel doen we de rest van de avond rustig aan.

05-03
Lima bestaat uiteraard uit véél meer dan alleen Miraflores en nu we er toch zijn, willen we ook het koloniale centrum wel zien. Ons heerlijke onderkomen heeft de beschikking over twee fietsen. Aangezien we toch weer aan Nederland zullen moeten gaan wennen, besluiten we een tochtje te wagen. Nadat de bandjes van broodnodige extra lucht zijn voorzien kunnen we op weg.

Dat is nogal een avontuur, want op kleine stukjes na zijn fietspaden hier een onbekende luxe. Dat houdt dus in dat we ons tussen het drukke stadsverkeer moeten laveren met onze handen bij de bel om de aandacht te trekken. Toch is het geen onderneming met gevaar voor eigen leven, want we zijn zo’n bezienswaardigheid dat we behoorlijk opvallen en de vele auto’s en bussen (meestal) voorzichtig om ons heen rijden. Soms komen we op heel drukke straten terecht, waar de gitzwarte dieselwalmen ons om de oren vliegen. Dan zoeken we gauw een rustiger parallelstraatje op; lang leve het bouwen in ‘blocks’! Die rustige straatjes zijn dan weer heel leuk, met kleurige kleine huisjes. We genieten met volle teugen van ons tochtje.

Na een dik uur fietsen houden we halt. We zitten nog niet helemaal in het oude centrum, maar hebben even pauze verdiend. Dat doen we bij het Museo des Artes Lima en we besluiten binnen een kijkje te nemen. Het museum blijkt onderverdeeld te zijn in vier categorieën; oude cultuur, koloniale tijd, Latijnse kunst en modern. We zien wel vaker dat de kunst in Zuid-Amerika is doordrenkt met katholicisme, meegebracht door de Spaanse bezetters. Wij zijn echter voornamelijk geïnteresseerd in de tijd daarvóór en brengen onze tijd door in de eerste sector, waar we de archeologische schatten uit de oude tijd bekijken.

Na onze rondgang en een kop koffie besluiten we de terugtocht te beginnen. Dat is nog een dik uur fietsen en we zijn al best moe, dus de rest van het oude centrum laten we voor een volgende keer. Tijdens de terugrit merken we dat het middagspitsuur al begint. Hoewel, het is eigenlijk altijd druk op deze wegen, dus we doen maar weer voorzichtig. Zoals overal op dit continent wordt er wat afgetoeterd, vaak alleen maar om te laten weten dat men rijdt waar ze rijden. Simone behandeld inmiddels haar fietsbel als een volwaardige toeter, waarmee ze hier en daar wat onoplettende overstekende voetgangers de stuipen op het lijf jaagt.

Die avond staat er nog één uitje op het programma; een luxe etentje. Lima heeft een bruisende culinaire cultuur en huisvest meerdere restaurants van wereldklasse. De ster hiervan is restaurant Central, wat meerdere keren in de top-5 van beste restaurants ter wereld is beland. Ik heb geprobeerd daar een tafeltje te bemachtigen, maar dat lukte helaas niet. Via internet wordt ons een andere eetgelegenheid aangeraden,
Malabar. We reserveren en gaan vol goede zin op pad.

Bij aankomst worden we met alle egards ontvangen en we denken ons na zes weken weer eens onder te dompelen in de wereld van culinaire luxe. Helaas voor mij blijkt de gewenste ‘cuy’ (cavia) van de kaart te zijn verdwenen. Uiteindelijk kiezen we wat anders lekkers, maar het valt toch allemaal wat tegen. Het eten is heerlijk, maar de service laat simpelweg te wensen over. Er is onduidelijkheid over de kaart, moeten ondanks de reservering lang wachten op een tafeltje en men lijkt ons af en toe een beetje vergeten te zijn. Malabar was met grote afstand onze duurste culinaire uitspatting deze weken maar zeker niet de beste, helaas.

06-03
En dan is het zover... echt de allerlaatste dag van onze reis. We vliegen vanavond (of eigenlijk vannacht) weg uit Lima, dus hebben nog een volle dag om ons te vermaken en voor te bereiden. We hebben, bewust, nog iets bewaard voor deze dag. Vooraf hadden we al gezegd dat we in elk geval nog een keertje wilden surfen. Laat dat nou in Lima heel goed kunnen! Op 10 minuten afstand van ons onderkomen is een populair surfstrandje met veel schooltjes.

Na het ontbijt gaan we op pad in zwembroek en surfbikini en komen terecht bij Johnny’s surfschool. Johnny is een goedlachse Peruaanse ‘surfdude’ en samen met hem en zijn collega Dixon gaan we het water in. Zowel Simone als ik hebben wat ervaring, maar omdat we maar één keertje gaan nu lijkt een lesje ons wel handig. Geen overbodige luxe, zo blijkt, want we hebben even tijd en tips nodig om de slag weer te pakken te krijgen, maar dan gaat het ook heerlijk. We pakken allebei een flink aantal golven en het voelt als vanouds. Dixon blijkt naast een goede surfer ook nog eens handig met zijn GoPro en hij schiet prachtige beelden van ons allebei, terwijl we de golven bedwingen. We hebben een heerlijke invulling van onze laatste uren in Peru.

Na de watersport zijn we hongerig, dus we spoelen ons af en gaan verlaat lunchen. Dat doen we wat uitgebreider dan normaal met de reis van vanavond in het achterhoofd. We hebben toch nog een plekje in de buurt gevonden waar goede cavia geserveerd wordt en dat blijkt gelukkig een schot in de roos. We bestellen een portie en ook Simone besteld een lokaal gerecht, Tacu-tacu genaamd, gestoofd rundvlees. De cavia is heerlijk; hij is in zijn geheel gefrituurd en het knapperige korstje maakt het wild-achtige maar zachte vlees extra lekker. Het is wel kluiven geblazen, want erg vet is het beestje niet. Ook Simone haar Peruaanse specialiteit is heerlijk.

De rest van de middag gebruiken we om nog wat uit te rusten en uiteraard in te pakken. We kijken terug op een geweldige tijd met veel indrukken, ontmoetingen en spannende, leuke dagen. Toch hebben we ook wel zin om weer naar huis te gaan, familie en vrienden weer terug te zien en alles in persoon te vertellen aan de mensen die met ons meegeleefd en -gelezen hebben.

In de loop van de avond vertrekken we naar de luchthaven. Simone krijgt een aantekening op haar boardingpas, SSSS. Bij de gate komen we erachter wat dat betekent; een grondige zoektocht door haar bagage, maar uiteraard wordt er niks gevonden. Een grapje over coca-blaadjes laat ik maar achterwege.
Vanuit de lucht kijken we nog één keer naar het continent waar we zoveel moois hebben beleefd en een klein stukje van ons hart achterlaten.

07-03 & 08-03
Na een redelijk rustige vlucht landen we rond 06:30 in Houston. Misschien komt het door het onchristelijke tijdstip of toch door iets anders, maar ons vliegtuig blijkt halfleeg te zijn. Nog voor het opstijgen vraag ik één van de stewardessen of we na de start mogen wisselen van stoel. De lieve dame regelt voor ons beiden een eigen bankje, recht achter elkaar. We krijgen nog een hapje te eten maar al snel gaat het licht uit en we slapen ruim 4 van de 6,5 uur uur durende vlucht.

In Houston informeren we nog eens of het het waard is om de stad in te gaan gedurende onze 9,5 uur overstap. Het Amerikaanse boordpersoneel raadt het ons af want we zouden ruim 4 uur onderweg zijn om heen en weer te komen naar ‘downtown’, waar ook nog eens niet veel bijzonders te doen is. Bovendien zegt een van de heren dat het erg koud moet zijn. Zijn collega vindt dat dat wel meevalt; “Hij komt uit ‘Hotlanta’, hij vindt alles koud!” We besluiten het er toch maar bij te laten en ronden de overstapformaliteiten af. Simone wordt er wéér uitgepikt voor een uitgebreide controle en ook de drugshond komt nog even op bezoek. In de States blijkt men vluchten uit Zuid-Amerika niet zo te vertrouwen...
Als dat achter de rug is vinden we een heerlijk Amerikaans ontbijt met ei en vlees. Na de voornamelijke mierzoete ontbijtjes die we de afgelopen tijd hadden valt deze goed in de smaak. Daarna maken we een nutteloos rondje door de terminals en doden de tijd met spelletjes, leuke filmpjes in elkaar zetten en een klein beetje shoppen.

Om 16:30 gaan we weer verder met, opnieuw, een nachtvlucht. Dit keer is de bestemming Londen en duurt de vlucht wat langer. Ook nu lukt het ons om een paar uurtjes slaap te pakken. Het meisje naast ons, op weg naar haar vriendje in Engeland en zenuwachtig, vertelt later dat ze jaloers was op onze diepe slaap. Zo diep dat we bijna het ontbijt missen.

In Londen gaat de overstap moeiteloos. We hebben nog tijd voor een kop koffie en een eitje, want ondanks het ontbijt aan boord hebben we nog honger. Al snel is het tijd voor het laatste stukje, dit keer een kippeneindje. In 45 minuten landen we in Brussel en staat Laurens ons op te wachten om te taxiën. Dat Rie, met onze auto en de katten onderweg naar Bergen op Zoom, pech krijgt is behoorlijk balen. Het zorgt voor enige vertraging op onze thuiskomst. Niettemin is de thuiskomst heerlijk; eigen bed, knuffelen met de katten en al onze eigen spullen bij de hand. Reizen is fantastisch en het maakt thuiskomen een feest!