In de Peruviaanse wolken

26-02
Om vier uur gaat de wekker en we komen meteen in actie. Normaal gesproken zijn we geen ochtendmensen, maar voor Machu Picchu maken we een uitzondering. Om vijf uur staan we klaar bij de bushalte, als één van de eersten, om de vroegste bus naar boven te pakken.

Van een bezoek aan Machu Picchu droomde ik al jaren en ik barst bijna uit elkaar van spanning. Na een busrit omhoog, een check van onze tickets en een korte klim is het dan eindelijk zover. Machu Picchu wordt ook wel ‘de Stad in de Wolken’ genoemd en dat is precies hoe wij de Inca-stad zien: met een paar sluierwolken eromheen. Het is alles wat ik ervan verwacht had en meer en vol verbazing staan we ons te vergapen aan dit prachtige wereldwonder. Ik pink een traantje weg.

Natuurlijk zijn we niet alleen gekomen om ons te vergapen, we willen ook wat doen. Onze vriend Mahesh adviseerde ons om naar de ‘Zonnepoort’ te lopen, een plek die een fantastisch uitzicht zou moeten geven over de omringende vallei. Je bezoekt deze poort normaal gesproken als je een meerdaagse hike naar de Incastad maakt, maar de combinatie van astma en hoogte heeft ons doen besluiten Machu Picchu ‘gewoon’ te bezoeken.

De klim naar boven is pittig (niet alleen voor mij), maar al snel zien we een ruïne opdoemen. Met een hoop puffen, steunen en motiverende woorden kom ik boven. Om erachter te komen dat de Zonnepoort nog een flink stuk verder is.. Shit.

We lopen door en uiteindelijk bereiken we Intipunku (de Zonnepoort). Het dal is inmiddels dichtgetrokken met een flink wolkendek dat voorbijtrekt. We nemen plaats op een oud Incamuurtje voor een broodnodige snack en voor bijna een uur hebben we Intipunku volledig voor onszelf.

Machu Picchu is mooi vanaf hoogte, maar natuurlijk willen we ook door de Citadel (stad) zelf lopen. Vanaf het heerlijk rustige Intipunku lopen we naar beneden, om vervolgens onaangenaam verrast te worden. Er zijn flink wat tourgroepen die de Stad in de Wolken bezoeken en die zijn allemaal net aangekomen. We moeten in de rij en balen ervan. Gelukkig maken de groepen allemaal hetzelfde rondje en omdat wij niet gebonden zijn aan een gids, kunnen we de citadel verkennen op eigen houtje en zo de drukte omzeilen.

Na een paar uur rondlopen hebben we alles wel gezien. We gaan terug naar het dorp en terwijl we een kopje koffie drinken, begint het te hozen. De rest van de middag regent het pijpenstelen en we zijn de weergoden van de Inca’s zeer dankbaar dat wij het wereldwonder droog en zonnig hebben mogen zien.

Voor we er erg in hebben is het alweer tijd voor de treinreis naar Cusco. Onderweg naar het station komen we -natuurlijk- Matthé en Ellen nog een laatste keer tegen. De trein is nu een stuk leger dan gisteren en terwijl het personeel flink hun best doet om ons alpacakleding te verkopen, knappen wij een broodnodig uiltje terwijl de regen op het treindak tikt.

Eenmaal terug in Cusco zijn we kapot. We hebben geen zin om nog moeilijk te doen en halen een portie afhaalpasta twee deuren verder. We eten het op de kamer en kruipen vroeg onder de wol. Dat is maar goed ook want...

27-02
03:30 Rise and shine! We hebben opnieuw een leuke trip gepland waarvoor we vreselijk vroeg op moeten. Vandaag bezoeken we Rainbow Mountain, een bergketen die zijn naam dankt aan de heldere kleuren die in laagjes op de top te zien zijn. Als je hier nog niet eerder van hebt gehoord: dat kan kloppen. Drie jaar geleden werd de eerste Rainbow Mountain pas ontdekt, nadat de sneeuwlaag die jarenlang op de toppen lag wegsmolt. Die eerste berg is veruit de meest bekende en meest bezochte berg. Je moet drie uur hiken over een modderig pad om er te komen en staat vervolgens hutjemutje te wachten om het beste kiekje voor Instagram te maken. Daar hadden we natuurlijk geen zin in, dus hebben we een tour geboekt naar de `Alternative Rainbow Mountain`, nauwelijks bezocht en net zo mooi, werd ons beloofd.

Het is laagseizoen en daarom delen we ons busje met slechts één ander Nederlands stel: Scott en Suzanne, een broer en zus die samen door Zuid-Amerika reizen. We ontbijten gezamenlijk en spenderen ruim drie uur in het busje om aan de voet van de Rainbow Mountains te worden gedropt. Waar veel toeristen slechts één berg zien met de typische kleuren, staan wij temidden van een hele bergketen met zulke kleuren. Maar eerst moeten we omhoog hiken voor het beste zicht. Het is slechts een paar honderd meter, maar het gaat wel stijl omhoog naar ruim 5000 meter boven zeeniveau. Halverwege val ik puffend neer en neem extra astma-medicijnen. Wat volgt is een benauwde (en langzame) klim, met een overwinnaarsgevoel wanneer we boven staan. Het uitzicht is werkelijk prachtig en omdat de grote meute deze plek nog niet heeft ontdekt, hebben we dit plekje op de top van de wereld helemaal voor onszelf.

We maken veel foto’s en krijgen een kopje coca-thee (gemaakt van cocablaadjes, het plantje waarvan ook cocaïne wordt gemaakt, maar wat hier in de onbewerkte vorm een natuurlijk medicijn is tegen hoogteziekte). Daarna voert onze gids Roger, die Inca-bloed heeft, een ritueel uit om de Inca-goden gunstig te stemmen. Daarna offer ik mijn eigen cocablaadjes aan de berggoden, een beetje extra geluk kan immers nooit kwaad.

We hiken nóg een stuk omhoog en vergapen ons aan het prachtige natuurfenomeen. De mineralen in de berg zorgen ervoor dat de laagjes aarde op de bergtoppen zulke mooie kleuren hebben. Blauw (zink), groen (koper), rood (ijzeroxide) en geel (sulfur) zijn helder te zien en we verbazen ons over opnieuw een natuurlijk wonder.

Na de klim naar beneden is het tijd om terug te gaan naar Cusco en omdat de bus praktisch leeg is hebben we beiden drie stoelen voor onszelf en proberen een deel van de gemiste nachtrust bij te slapen.

‘s Avonds zijn we opnieuw uitgeblust. We halen twee porties ceviche en kijken de film ‘The emperors groove’ (voor niet-Disneykenners: dat is de film van Keizer Cuzco). We hadden een lijstje van dingen die we wilden doen in en om Cusco en dit was het laatste punt op het lijstje. We zijn klaar om verder te trekken.

28-02
We slapen uit tot een uur of negen. We hadden voor vandaag eigenlijk een lange wandeling gepland staan die ons van buiten Cusco terug zou brengen naar het centrum, terwijl we onderweg Inca-ruïnes zouden bezoeken, maar na twee dagen vroeg opstaan en veel rondlopen kunnen we het niet meer opbrengen. In plaats daarvan gaan we naar het busstation om een bus te boeken.

We droppen onze tassen en maken nog een laatste rondje door het centrum van Cusco. Harald krijgt van mij een trui van alpacawol (dit is de beste plek om kwalitatief goede alpacakleding te kopen) en we lunchen bij ons favoriete koffietentje. Cusco heeft als stad ons hart gestolen, want ondanks dat het een vreselijk grote stad is met veel historie, is de sfeer heel ontspannen, zijn de mensen vriendelijk en het is eten niet te versmaden.

Op weg naar het busstation komen we langs een oude kerk/Inca-ruïne en we besluiten dat dit de perfecte afsluiter is van een bezoek aan Cusco. Daarna is het echt tijd om de bus in te stappen. We gaan de Andes verlaten (en eindelijk omlaag richting zeeniveau) en moeten daarvoor een nachtbus pakken. We kiezen voor de meest luxe optie en stappen in een ‘full cama’-bus. Onze brede leren stoelen kunnen volledig plat, we hebben ons eigen entertainment-systeem en we krijgen eten (wat niet lekker is, maar ach). Er zijn vliegtuigen die minder luxe zijn dan dit. Ik val al snel in slaap en Harald volgt een paar uur later, maar we hebben een gebroken nacht doordat we met regelmaat wakker worden doordat de bus flink slingert of hard moet remmen. Je moet er wat voor over hebben om de Andes te verlaten...

01-03
We verblijven in een oase in het dorp Huacachina, middenin de woestijn. Het doet ons enorm denken aan Dubai -en niet geheel onterecht-, want de oase is op een gegeven moment weggezet als jetset-bestemming voor de Peruviaanse rich and famous. Dat idee is geflopt, maar sinds een paar jaar weten backpackers dit pareltje te vinden.

Wij verblijven in een tentenkamp. We hebben een grote witte tent met een bed om in te verblijven en verder is het kamp ook van alle gemakken voorzien: er is een keuken in de openlucht, een zwembad met een poolbar en douches met heerlijk warm water. Er zijn tal van activiteiten te doen in het dorp, waarvan de belangrijkste bestaat uit crossen door de woestijn met een auto. Aangezien we dat al regelmatig doen wanneer we mijn ouders bezoeken in Dubai, besluiten we het rustig aan te doen. We ontbijten, poedelen in het zwembad, poedelen nog wat meer, genieten vanaf een duintop van de zonsondergang en eten een heerlijk lichte Peruviaanse maaltijd. We zijn nog steeds aan het bijkomen van het vroege opstaan ;-).

02-03
In Nederland is het voorjaarsvakantie en rond deze tijd gaan we het liefst op wintersport om te snowboarden. Dat kan hier niet, maar er is een alternatief: sandboarden. Ik heb dat al een paar keer gedaan en vond het erg leuk, dus huren we twee boards en gaan ervoor.

Waar je in skidorpen nog wel eens sleepliftjes hebt die je naar de top van de berg brengen, ben je hier je eigen skilift en dat zullen we weten ook. Het is nog vroeg, maar toch is het zand al gloeiend heet en zoals we allemaal weten gaat zand overal tussen zitten. In dit geval dus ook in onze schoenen, waar het nog lekker doorbrand.

We hadden heel optimistisch gedacht dat we lekker twee uur zouden gaan baarden, maar na een paar afdalingen (en zo’n drie kwartier ploeteren) zijn we kapot. We besluiten nog een laatste keer omhoog te klimmen voor een mooie afdaling en houden het daarna voor gezien. Ruim een uur ploeteren door het zand in de hitte doet wel wat met je lijf en we puffen flink uit, spoelen het zand van ons af, lunchen nog wat en gaan dan weer op naar het busstation. De oase is leuk, maar er is niet heel veel te doen, dus gaan we weer door.

De bus is dit keerde wat minder luxe, maar op een reis van anderhalf uur maakt dat minder uit. We stappen uit in het kustdorp Paracas, waar de temperatuur een stuk aangenamer is dan in de bloedhete woestijn. Voor de tweede avond op rij zien we de zon ondergaan en voor het eerst beseffen we ons dat het laatste deel van onze reis is aangebroken.

03-03
Vanuit Paracas gaan er bootjes naar de ‘Islas Ballestas’, een eilandengroep met een grote variatie aan dieren. Het wordt ook wel de ‘poor man’s Galapagos’ genoemd, omdat een aantal van de dieren die je op de Galapagos kunt spotten, ook hier te vinden zijn. We pakken een boot naar de eilanden, maar zijn niet voorbereid op de bijbehorende chaos. Het is zondag en dat betekent dat er ook veel locals uit omliggende dorpen zijn die voor een weekendje het kustdorp komen bezoeken. We staan rijendik te wachten op de bootjes en heel even vragen we ons af of dit wel zo’n goed idee was.

Dat gevoel verdwijnt gelukkig als we vertrekken. We blijken een goede maatschappij te hebben gekozen met een kundige gids die ook fatsoenlijk Engels spreekt. We varen langs de eilanden (want het is beschermd gebied, dus je mag er niet op) en spotten humboldpinguïns, pelikanen, bijzondere Jan-van-Genten en grote groepen zeeleeuwen. Vooral die laatste zijn erg indrukwekkend en niet te missen, want buiten het feit dat je ze al van grote afstand hoort roepen, is de geur die de beesten verspreiden nogal doordringend.

Na het boottochtje is het -je raad het al- tijd om verder te gaan. We hebben een bus geboekt naar onze laatste bestemming: Lima. De busreis is niet bijzonder, maar ons hotel wel. We hebben een kamer geboekt in een mooi hotel en krijgen een grote kamer met een luxe bed. We wandelen langs de boulevard en zien opnieuw een mooie zonsondergang. ‘s Avonds houden we het simpel en kijken we Netflix in bed. De laatste dagen van ons verblijf in Lima hebben we nog allemaal leuks gepland, maar voor nu doen we het nog even lekker rustig aan.