Het Zouteland(e) van Argentinië
Door: Harald
Blijf op de hoogte en volg Simone
05 Februari 2019 | Argentinië, Tilcara
31-01
Vandaag hebben we weer een reisdag voor de boeg. De volgende stop op deze reis is de noordwestelijk gelegen stad Salta, ongeveer 1400 kilometer verderop. We hebben onderzocht om dit met de bus te doen. Voor dit soort lange afstand-reizen is dat de populairste manier om te reizen, omdat het meestal erg comfortabel en net wat goedkoper is dan het vliegtuig. Het heeft één nadeel; het is uiteraard veel langzamer. Daarom kiezen toch nog maar een keer voor het luchtruim want we vinden een aanbieding die niet veel duurder is dan de bus en besparen daarmee 24 uren reizen. Bovendien is dit voorlopig de laatste echt grote afstand die we gaan overbruggen.
Dus op naar het vliegveld, de hele mallemolen weer door en om half drie die middag stappen we het vliegveld van Salta uit. Er vallen ons direct twee dingen op: heuvels en een aangename temperatuur. We zijn inderdaad een beetje de hoogte in gegaan (1100m) en dat zorgt voor een fijne 24 graden. Na het warmtegeweld van eerder een welkome afwisseling.
We hebben ditmaal niet vooruit geboekt, maar vinden vrij rap een fijn plekje om te slapen. Ons hotel ligt praktisch aan het centrale plein, Plaza de 9 julio, waar die avond van alles te beleven is. Er zijn optredens van volksdansen, uitgevoerd door tieners, maar ook een soort van religieuze dans door nog jongere kinderen. Later op de avond zijn er demonstraties, want het is donderdag. Dat gebeurt dus blijkbaar overal en niet alleen in Buenos Aires. Ondertussen hobbelen we lekker door het centrum, bekijken de overdadige kathedraal en als we honger hebben zoeken we een lekker maaltje. Vanavond is onze vuurdoop voor provinciale specialiteiten, want we kiezen voor ‘locro’ (lokale stoofpot van kalf) en een mooi stukje eveneens gestoofde geit. Het smaakt allemaal wonderbaarlijk goed.
01-02
We waren er al voor gewaarschuwd; in de heuvels krijg je natte voeten! En ja hoor, het regent en onweert vrijwel de hele nacht. We hebben er gelukkig niet veel last van want vroeg in de ochtend trekt het weg en blijft alleen de klamheid van warmte na de regen achter.
We blijven in de stad vandaag, want Salta heeft genoeg te bieden om te vermaken. De stad heeft een fijne sfeer, is groot genoeg (7e grote stad van Argentinië) om alles te hebben wat je zoekt, maar voelt niet enorm en druk aan. Daarnaast mixen de Europese invloeden hier goed met die uit de Andes en de Inca-culturen.
Na het ontbijt lopen we naar het park waar een kabelbaantje ons naar de heuvels rondom Salta brengt. Vanaf hier heb je uiteraard een prachtig uitzicht over het gebied en zie je gelijk hoe groot de stad eigenlijk toch is. Buiten het uitzicht is er niet bijzonder veel te beleven, dus zakken we na een paar foto’s terug naar beneden en zetten onze stadswandeling voort. Deze brengt ons naar opnieuw een kerk, de Iglesia de San Francesco. Ditmaal is de buitenkant werkelijk een prachtig gezicht, binnenin is het allemaal wat sober en ingetogen.
Tegenover de kerk is mijn oog op een klein tentje gevallen wat er nogal haveloos uitziet. Ik zoek het nog even snel na, maar het klopt wel degelijk; hier schijnen de beste empanada’s van Salta te worden gemaakt. Die willen wij uiteraard wel proeven. We halen er een half dozijn en peuzelen ze op in het park. Men had gelijk, de snacks zijn heerlijk en steken met kop en schouders boven degenen uit die we al eerder aten.
Hierna is het tijd voor een museum, het Museo de Arqueología de Alta Montaña, of kortweg MAAM. Zoals de naam al zegt is hier veel aandacht voor de schatten uit de Inca-tijd die zijn gevonden in de omringende bergen. Topstukken zijn 3 Inca-kinderen die zijn gevonden in een offergraf op 6700 meter hoogte. Deze 3 lichamen zijn door de hoogte en de kou zo goed gepreserveerd dat ze nog bijna intact zijn en bekeken kunnen worden. Dit gebeurt bij toerbeurt, er is er altijd maar één van de drie te zien. De anderen worden op dat moment bestudeerd. Wij zien ‘El niño’, de kleine koning van 8 jaar oud. Het is bijzonder maar toch ook wat luguber om te zien, want het lijkt nog zo levensecht.
Na dit stukje cultuur zit de dag er alweer op. We halen de eerder weggebrachte was op, bereiden de dag van morgen voor en zorgen dat we er op tijd in liggen. De dag begint vroeg.
02-02
De wekker om 6 uur, oef.. maar het is voor een goed doel. We gaan een uitstapje maken naar Cafayate, zo’n 180 kilometer zuidelijker. De reis gaat door het gelijknamige gebergte, een uitloper van de Andes.
We worden vroeg opgehaald en gaan in een klein groepje op stap. Het eerste deel van de rit is niet zo heel spannend dus dommelen we allebei nog een beetje weg, maar dit wordt goedgemaakt in het tweede deel van de reis. Deze weg door de bergen wordt geflankeerd door prachtig woeste rotsformaties die zijn ontstaan door vulkanische en tectonische activiteit. Bovenop dit schouwspel zijn er op sommige heuvels al kleurenlagen te zien, die we de komende dagen nog mooier en vaker gaan zien in de Andes. We stoppen op een aantal mooie plaatsen om het natuurschoon van de vallei te bewonderen, tot we bij het hoogste punt van de dag komen op zo’n 1900m.
Vanaf daar is het nog een klein stukje naar Cafayate, een dorp dat bekendstaat om de wijn die er geproduceerd wordt. Dat willen wij als horeca-adepten wel eens even zien en proeven. We komen een klein beetje bedrogen uit want de rondleiding en proeverij, zoals we die al wel eens hebben gehad in bijvoorbeeld de Bourgogne, wordt met weinig passie gebracht bij wijnhuis Vasija Secreta. De wijn is gelukkig wel lekker.
In Cafayate hebben we wat tijd om te lunchen. Dat doen we en lopen nog een rondje over het centrale Plaza, voordat we teruggaan richting Salta. Waar het in Cafayate nog heerlijk zonnig is, slaat het weer om als we teruggaan via de vallei. Dikke regenbuien zorgen ervoor dat we nog maar één stop doen in de bergen, namelijk het ‘amfiteatro’. Deze naam heeft het gekregen omdat de akoestiek van de in de rotsen uitgesleten ronde plek erg mooi is. Zo mooi dat Simone er zelfs Bløf ten gehore brengt, lang leve Zeeland!
Eenmaal terug in Salta besluiten we, net als een week eerder, ons maaltje op de kamer op te eten. Dit keer laten we ons verwennen door de roomservice, en jagen we op ‘de Mol’.
03-02
We beginnen de dag in onzekerheid. We weten niet zo goed wat te doen; nog een dag in Salta blijven, of toch al doorreizen? En als we doorreizen, waarnaartoe dan precies? En hoe?
Het eerste ei is gauw gelegd, Salta heeft niet veel extra’s meer te bieden. Alleen uitstapjes richting het noorden, maar we gaan toch al die kant op. We gaan dus verder reizen, en wel met de bus. We hebben de keus tussen twee dorpen: Humahuaca en Tilcara. We kiezen uiteindelijk voor die laatste met het hoogte-aspect in het achterhoofd. Want 1300 meter ineens stijgen lijkt ons toch net even beter dan direct 1900 meter erbij. Bovendien ligt Tilcara wat centraler, dus kunnen we vanuit daar iets makkelijker dingen ondernemen.
We wandelen naar het busstation, regelen tickets voor de bus van half vier en lopen nog een laatste rondje door de stad. We kunnen de lekkerste empanada’s van Salta niet weerstaan voor we de stad verlaten, dus vertrekken goed gevuld.
Na iets meer dan drie uur komen we aan in Tilcara. Welnu, neem in gedachten een bergdorpje in de Alpen. Denk alleen aan cactussen in plaats van naaldbomen, kleihuizen in plaats van chalets en stof in plaats van sneeuw, et voilà, u heeft een bergdorpje in de Andes. IJle lucht en steile straatjes met een flinke backpack op je rug; dat is dus hijgend aankomen bij ons onderkomen. We hebben een heerlijk plekje gevonden bij Hernàn en Gabriella, die drie kamers verhuren en een gemeenschappelijke keuken ter beschikking stellen, dit alles grenzend aan de algemene tuin. Een pareltje in de bergen.
We acclimatiseren een beetje en zoeken wat te eten, want het is niet al te vroeg meer. Op aanraden van de gastvrouw gaan we bij Lapeña de Carlitos zitten, voor zowel het heerlijke eten als de liveband die met Zuid-Amerikaanse fluitmuziek het geheel opleukt. Een warm welkom in de Andes.
04-02
We worden goed wakker na onze eerste nacht op middelgrote hoogte. Nadat we gisteren al merkten dat dit invloed heeft op je doen en laten zijn we blij met de keuze voor Tilcara en niet nog hoger.
Omdat we geen zin hebben ons vandaag te haasten, lummelen we een beetje deze ochtend. We maken lekker zelf een ontbijtje en gaan ‘s middags pas op pad. We blijven in het dorp, want er is een mooie ruïne. Deze bezienswaardigheid is in twee delen gesplitst, eerst het kleine museum aan het plein en daarna de ruïne op de heuvel naast het dorp.
Het museum biedt een kleine kijk op de spullen die gevonden zijn bij de archeologische opgravingen die er zijn gedaan. Daarna zetten we koers naar deel twee, maar het is een fikse wandeling, veelal bergop. We worden beloond met een mooie nederzetting die er nog prachtig uitziet. Daarnaast is het uitzicht op de naastgelegen bergen prachtig. Als we teruggaan richting het dorp houden we pauze bij een klein cafeetje op de berg. Hier krijgen we een smakelijk borrelplankje met kaas, ham en worst uit de regio. Het is een royale portie en we blijven er veel langer dan gepland, omdat we lekker zitten en het uitzicht zo mooi is.
Die avond doen we weinig meer, behalve nog een klein maaltje bereiden en plannen maken voor de volgende dag. Dan stijgen onze prestaties naar grote hoogten...
Vandaag hebben we weer een reisdag voor de boeg. De volgende stop op deze reis is de noordwestelijk gelegen stad Salta, ongeveer 1400 kilometer verderop. We hebben onderzocht om dit met de bus te doen. Voor dit soort lange afstand-reizen is dat de populairste manier om te reizen, omdat het meestal erg comfortabel en net wat goedkoper is dan het vliegtuig. Het heeft één nadeel; het is uiteraard veel langzamer. Daarom kiezen toch nog maar een keer voor het luchtruim want we vinden een aanbieding die niet veel duurder is dan de bus en besparen daarmee 24 uren reizen. Bovendien is dit voorlopig de laatste echt grote afstand die we gaan overbruggen.
Dus op naar het vliegveld, de hele mallemolen weer door en om half drie die middag stappen we het vliegveld van Salta uit. Er vallen ons direct twee dingen op: heuvels en een aangename temperatuur. We zijn inderdaad een beetje de hoogte in gegaan (1100m) en dat zorgt voor een fijne 24 graden. Na het warmtegeweld van eerder een welkome afwisseling.
We hebben ditmaal niet vooruit geboekt, maar vinden vrij rap een fijn plekje om te slapen. Ons hotel ligt praktisch aan het centrale plein, Plaza de 9 julio, waar die avond van alles te beleven is. Er zijn optredens van volksdansen, uitgevoerd door tieners, maar ook een soort van religieuze dans door nog jongere kinderen. Later op de avond zijn er demonstraties, want het is donderdag. Dat gebeurt dus blijkbaar overal en niet alleen in Buenos Aires. Ondertussen hobbelen we lekker door het centrum, bekijken de overdadige kathedraal en als we honger hebben zoeken we een lekker maaltje. Vanavond is onze vuurdoop voor provinciale specialiteiten, want we kiezen voor ‘locro’ (lokale stoofpot van kalf) en een mooi stukje eveneens gestoofde geit. Het smaakt allemaal wonderbaarlijk goed.
01-02
We waren er al voor gewaarschuwd; in de heuvels krijg je natte voeten! En ja hoor, het regent en onweert vrijwel de hele nacht. We hebben er gelukkig niet veel last van want vroeg in de ochtend trekt het weg en blijft alleen de klamheid van warmte na de regen achter.
We blijven in de stad vandaag, want Salta heeft genoeg te bieden om te vermaken. De stad heeft een fijne sfeer, is groot genoeg (7e grote stad van Argentinië) om alles te hebben wat je zoekt, maar voelt niet enorm en druk aan. Daarnaast mixen de Europese invloeden hier goed met die uit de Andes en de Inca-culturen.
Na het ontbijt lopen we naar het park waar een kabelbaantje ons naar de heuvels rondom Salta brengt. Vanaf hier heb je uiteraard een prachtig uitzicht over het gebied en zie je gelijk hoe groot de stad eigenlijk toch is. Buiten het uitzicht is er niet bijzonder veel te beleven, dus zakken we na een paar foto’s terug naar beneden en zetten onze stadswandeling voort. Deze brengt ons naar opnieuw een kerk, de Iglesia de San Francesco. Ditmaal is de buitenkant werkelijk een prachtig gezicht, binnenin is het allemaal wat sober en ingetogen.
Tegenover de kerk is mijn oog op een klein tentje gevallen wat er nogal haveloos uitziet. Ik zoek het nog even snel na, maar het klopt wel degelijk; hier schijnen de beste empanada’s van Salta te worden gemaakt. Die willen wij uiteraard wel proeven. We halen er een half dozijn en peuzelen ze op in het park. Men had gelijk, de snacks zijn heerlijk en steken met kop en schouders boven degenen uit die we al eerder aten.
Hierna is het tijd voor een museum, het Museo de Arqueología de Alta Montaña, of kortweg MAAM. Zoals de naam al zegt is hier veel aandacht voor de schatten uit de Inca-tijd die zijn gevonden in de omringende bergen. Topstukken zijn 3 Inca-kinderen die zijn gevonden in een offergraf op 6700 meter hoogte. Deze 3 lichamen zijn door de hoogte en de kou zo goed gepreserveerd dat ze nog bijna intact zijn en bekeken kunnen worden. Dit gebeurt bij toerbeurt, er is er altijd maar één van de drie te zien. De anderen worden op dat moment bestudeerd. Wij zien ‘El niño’, de kleine koning van 8 jaar oud. Het is bijzonder maar toch ook wat luguber om te zien, want het lijkt nog zo levensecht.
Na dit stukje cultuur zit de dag er alweer op. We halen de eerder weggebrachte was op, bereiden de dag van morgen voor en zorgen dat we er op tijd in liggen. De dag begint vroeg.
02-02
De wekker om 6 uur, oef.. maar het is voor een goed doel. We gaan een uitstapje maken naar Cafayate, zo’n 180 kilometer zuidelijker. De reis gaat door het gelijknamige gebergte, een uitloper van de Andes.
We worden vroeg opgehaald en gaan in een klein groepje op stap. Het eerste deel van de rit is niet zo heel spannend dus dommelen we allebei nog een beetje weg, maar dit wordt goedgemaakt in het tweede deel van de reis. Deze weg door de bergen wordt geflankeerd door prachtig woeste rotsformaties die zijn ontstaan door vulkanische en tectonische activiteit. Bovenop dit schouwspel zijn er op sommige heuvels al kleurenlagen te zien, die we de komende dagen nog mooier en vaker gaan zien in de Andes. We stoppen op een aantal mooie plaatsen om het natuurschoon van de vallei te bewonderen, tot we bij het hoogste punt van de dag komen op zo’n 1900m.
Vanaf daar is het nog een klein stukje naar Cafayate, een dorp dat bekendstaat om de wijn die er geproduceerd wordt. Dat willen wij als horeca-adepten wel eens even zien en proeven. We komen een klein beetje bedrogen uit want de rondleiding en proeverij, zoals we die al wel eens hebben gehad in bijvoorbeeld de Bourgogne, wordt met weinig passie gebracht bij wijnhuis Vasija Secreta. De wijn is gelukkig wel lekker.
In Cafayate hebben we wat tijd om te lunchen. Dat doen we en lopen nog een rondje over het centrale Plaza, voordat we teruggaan richting Salta. Waar het in Cafayate nog heerlijk zonnig is, slaat het weer om als we teruggaan via de vallei. Dikke regenbuien zorgen ervoor dat we nog maar één stop doen in de bergen, namelijk het ‘amfiteatro’. Deze naam heeft het gekregen omdat de akoestiek van de in de rotsen uitgesleten ronde plek erg mooi is. Zo mooi dat Simone er zelfs Bløf ten gehore brengt, lang leve Zeeland!
Eenmaal terug in Salta besluiten we, net als een week eerder, ons maaltje op de kamer op te eten. Dit keer laten we ons verwennen door de roomservice, en jagen we op ‘de Mol’.
03-02
We beginnen de dag in onzekerheid. We weten niet zo goed wat te doen; nog een dag in Salta blijven, of toch al doorreizen? En als we doorreizen, waarnaartoe dan precies? En hoe?
Het eerste ei is gauw gelegd, Salta heeft niet veel extra’s meer te bieden. Alleen uitstapjes richting het noorden, maar we gaan toch al die kant op. We gaan dus verder reizen, en wel met de bus. We hebben de keus tussen twee dorpen: Humahuaca en Tilcara. We kiezen uiteindelijk voor die laatste met het hoogte-aspect in het achterhoofd. Want 1300 meter ineens stijgen lijkt ons toch net even beter dan direct 1900 meter erbij. Bovendien ligt Tilcara wat centraler, dus kunnen we vanuit daar iets makkelijker dingen ondernemen.
We wandelen naar het busstation, regelen tickets voor de bus van half vier en lopen nog een laatste rondje door de stad. We kunnen de lekkerste empanada’s van Salta niet weerstaan voor we de stad verlaten, dus vertrekken goed gevuld.
Na iets meer dan drie uur komen we aan in Tilcara. Welnu, neem in gedachten een bergdorpje in de Alpen. Denk alleen aan cactussen in plaats van naaldbomen, kleihuizen in plaats van chalets en stof in plaats van sneeuw, et voilà, u heeft een bergdorpje in de Andes. IJle lucht en steile straatjes met een flinke backpack op je rug; dat is dus hijgend aankomen bij ons onderkomen. We hebben een heerlijk plekje gevonden bij Hernàn en Gabriella, die drie kamers verhuren en een gemeenschappelijke keuken ter beschikking stellen, dit alles grenzend aan de algemene tuin. Een pareltje in de bergen.
We acclimatiseren een beetje en zoeken wat te eten, want het is niet al te vroeg meer. Op aanraden van de gastvrouw gaan we bij Lapeña de Carlitos zitten, voor zowel het heerlijke eten als de liveband die met Zuid-Amerikaanse fluitmuziek het geheel opleukt. Een warm welkom in de Andes.
04-02
We worden goed wakker na onze eerste nacht op middelgrote hoogte. Nadat we gisteren al merkten dat dit invloed heeft op je doen en laten zijn we blij met de keuze voor Tilcara en niet nog hoger.
Omdat we geen zin hebben ons vandaag te haasten, lummelen we een beetje deze ochtend. We maken lekker zelf een ontbijtje en gaan ‘s middags pas op pad. We blijven in het dorp, want er is een mooie ruïne. Deze bezienswaardigheid is in twee delen gesplitst, eerst het kleine museum aan het plein en daarna de ruïne op de heuvel naast het dorp.
Het museum biedt een kleine kijk op de spullen die gevonden zijn bij de archeologische opgravingen die er zijn gedaan. Daarna zetten we koers naar deel twee, maar het is een fikse wandeling, veelal bergop. We worden beloond met een mooie nederzetting die er nog prachtig uitziet. Daarnaast is het uitzicht op de naastgelegen bergen prachtig. Als we teruggaan richting het dorp houden we pauze bij een klein cafeetje op de berg. Hier krijgen we een smakelijk borrelplankje met kaas, ham en worst uit de regio. Het is een royale portie en we blijven er veel langer dan gepland, omdat we lekker zitten en het uitzicht zo mooi is.
Die avond doen we weinig meer, behalve nog een klein maaltje bereiden en plannen maken voor de volgende dag. Dan stijgen onze prestaties naar grote hoogten...
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
