Sim & Har naar het einde van de wereld

14-09
Een nieuwe dag, en we zijn opnieuw lekker vroeg uit de veren. In tegenstelling tot gisteren genieten we vandaag van ontbijt bij ons pension. We hebben inmiddels gezien dat het pension over een uitgebreide keuken beschikt, die we mogen gebruiken. Daarom hebben we bij de supermercado wat ontbijt ingeslagen, en de eigenaresse heeft de (ietwat sterke) koffie klaar staan. Met een vol buikje en zelfs nog twee broodjes in reserve gaan we op pad. We vinden twee mooie oude ruïnes, eentje van het eerste ziekenhuis (toegankelijk) en een van een enorm oud klooster (helaas ontoegankelijk door herstelwerkzaamheden). Jammer van die laatste, want een beruchte Wie Is De Mol-opdracht vond hier plaats.

De stadswandeling van gisteren was nog niet helemaal klaar omdat we hem een beetje door elkaar hadden gegooid en verrast werden door een buitje. Het resterende deel brengt ons langs een aantal prachtige, kleine kerkjes en door het andere deel van de 'Zona Colonial', eindigend bij het 'Parque Independencia'. Hier vergapen we ons aan het overdadige mausoleum van drie nationale helden. Er staat, zoals bij veel landmarks, een stoer kijkende militair bij de ingang. Zodra we naar binnen lopen gebaart hij, terecht, dat mijn pet af moet. Daarna ontdooit hij totaal, neemt onze camera over en maakt alle foto's die we zelf wilden maken, zet ons samen op de foto en ze zijn nog mooi ook. Redelijk uniek, want tot nog toe waren alle bewakers, politieagenten en militairen die we zagen alleen maar behoorlijk nors en zwaar bewapend. Toch voelt het niet dreigend, want ze knikken ons vaak even kort toe en houden alles goed in de gaten.

Na onze lunch (oer-Hollands met meegenomen broodjes in het park) lopen we onder de 'Puerta del Conde' door, waar 370 jaar geleden met een geweldloze coup tegen de Haïtiaanse overheersing de vrije Dominicaanse Republiek werd gesticht. Vanaf daar lopen we de winkelboulevard weer op en zit de stadswandeling erop. We slenteren nog wat door en doen wat kleine boodschapjes, zoals mijn vergeten zwembroek en ontbijt voor de volgende dag. Daarna gaan we lekker in de tuin van het hotel zitten om nog een beetje bij te komen van onze drukke dagen. We kijken nog even naar het volgende hoofdstuk van onze reis en boeken uiteindelijk een huurauto. We willen namelijk vanuit Santo Domingo het zuidwestelijke schiereiland gaan verkennen. Dit is een gebied wat niet heel erg op toeristen is ingesteld en daardoor slecht bereikbaar via 'transporte público'. Daarom willen we het avontuur aangaan en met een huurauto onze eigen weg gaan zoeken.

Inmiddels is het alweer een uur of zeven en gaan we op pad naar een restaurant wat we die middag al gespot hebben; een authentiek Italiaans restaurant met een prachtige patio, waar we risotto en pasta eten die ons inderdaad doet denken aan Toscane. Helaas valt de risotto om een of andere reden slecht bij Simone, die er een nare en gebroken nachtrust aan overhoudt. Gelukkig voor haar is het ergste er wel uit na een paar uur, maar leuk is het niet.


15-09
We staan rustig op, rekening houdend met de vervelende nacht die Simone achter de rug heeft, maar besluiten onze plannen wel door te zetten. Dus pakken we in, ontbijten wat en betalen én bedanken onze gastvrouw. We regelen een taxi naar het vliegveld, waar onze auto klaar staat.

Dat die klaar staat klopt wel, maar er zijn nog een aantal beren en wolven op de weg naar die huurauto toe. We boekten via een Amerikaanse boekingssite, inclusief een verzekering (die je hier hard nodig hebt bij een huurauto). Het autoverhuurbedrijf erkent deze verzekering niet en dwingt ons om ons extra te verzekeren via hen, of een achterlijk hoge borg te betalen, welke we niet eens hebben ($ 3000,-). En al hadden we hem wel, het lijkt ons een uitermate slecht plan om in dit land zo'n bedrag af te geven met de belofte "je krijgt het terug".

Na heel veel gesteggel en verwijten staan we dus zonder huurauto en zien we onze plannen met betrekking tot het zuidwesten in het water vallen. We besluiten uiteindelijk ons verlies te nemen en met de bus naar Samaná te reizen. Dit zou volgens het originele plan tegen het einde van onze reis pas aan bod komen, maar vanaf de huidige locatie is dit de simpelste bestemming om naartoe te reizen. Met alle gedoe zijn we best wel veel tijd kwijt geraakt en het is inmiddels alweer drie uur 's middags als we de bus in stappen naar Samaná. Dit blijkt een nog luxere bus als die naar Santo Domingo, dus Simone slaapt nog lekker een beetje bij en om half zes staan we in het centrum van Santa Bárbara de Samaná, hoofdstad van de gelijknamige regio in het uiterste noordoosten van het land.

We vinden vlot een hotelletje wat OK genoeg is voor een nachtje. Warm water wordt, zoals overal, wel beloofd maar is weer eens ver te zoeken. Erg is het niet, want het stadje is niet boeiend genoeg om lang te blijven, maar voor doorreizen is het te laat. We rusten een uurtje uit op ons balkon met prachtig uitzicht op de baai en eten aan de boulevard een heerlijke maaltijd 'pollo frito y patatas', geserveerd door Alejandro. Hij wordt zo lyrisch enthousiast als we langs zijn strandtentje wandelen dat we niet eens meer de tijd krijgen om te weigeren. Hij legt ons totaal in de watten en doet alles voor ons, en dat alles uiteraard voor een schijntje. Opnieuw een prachtvoorbeeld van de vriendelijke bevolking die alles doet om je welkom te laten voelen.


16-09
We worden lekker uitgerust wakker en gaan in Samaná op jacht naar een ontbijtje, wat nog lastig zat blijkt. Het stadje is niet echt ingesteld op toerisme, omdat niemand er langer dan uurtje blijft op doorreis naar andere plaatsen. We lopen een flink eind de hoofdstraat langs, zonder iets te vinden. Dat houdt in dat we zijn aangewezen op de lokale supermercado. Waar dit in Santo Domingo nog vergelijkbaar was met een middelmaat AH in Nederland, is het hier echt een donker, diep hol met veel te krappe paadjes en gekke luchtjes van het vlees dat soms open op werkbladen ligt.
We scoren, heel veilig, wat ontbijtkoekjes, twee portieverpakkingen cornflakes en een pakje houdbare melk. Uiteindelijk prima te doen en we peuzelen het lekker op aan de eerder genoemde boulevard op een muurtje aan het water. We brengen een bezoekje aan de 'Bridge to nowhere' (bekend bij de WIDM-volgers onder ons), maar vinden deze helaas half afgesloten voor herstelwerkzaamheden.

Daarna volgt onze doorreis; we gaan naar Las Galeras, een vissersdorpje aan het oostelijkste puntje van het schiereiland. Dit wordt door meerdere bronnen omschreven als het einde van de wereld, dus hier willen we wel een poosje relaxen. De reis hiernaartoe gaat per 'guagua', onze eerste lokale buservaring. En dat is me er eentje; onze backpacks gaan zonder pardon op het dak (niet vastgemaakt of iets), we hopen er het beste van. In de minivan lijkt nog voldoende ruimte, maar naarmate de weg vordert stappen er steeds meer mensen in. En als je denkt, nu zijn we toch wel vol; dan kan er nog wel eentje bij. Het is in elk geval lekker knus en we zijn uiteraard de enige vreemdelingen. Eén jongen valt ons wel op, hij zit naast mij en heeft een hoop praatjes. Tegen ons, in gebrekkig Spengels (Het beste Engels wat de meesten spreken, doorspekt met veel Spaans), maar vooral tegen de andere passagiers. Hij laat de chauffeur op allerlei plekken stoppen om geld te ontvangen van gekke types en ruziet wat met de man voor ons op de stoelen. Pas als hij uitstapt zien we dat hij in de band van zijn broek nog een flink mes heeft gestoken... oeps! Gelukkig zijn we aardig voor hem geweest :-)

In Las Galeras aangekomen valt ons oog op de accommodatie Sunset Samaná. Het blijkt gerund te worden door een drukke Spanjaard genaamd David. We hebben vanaf het moment dat we hem ontmoeten de grootste lol met hem. Hij kletst veel en haalt geintjes uit met Simone, we boeken drie nachten in zijn paradijs op ongeveer een kilometer afstand van de hoofdstraat. We doen nog dezelfde avond inkopen voor drie dagen, zodat we onszelf van alles kunnen voorzien in zijn dikke keuken en niks anders hoeven dan luieren aan het zwembad, privéstrand of andere chillplekken in de casa. Iets anders willen en kunnen we ook niet, want de zandweg eindigt hier en er is alleen nog maar jungle. We worden direct uitgenodigd voor een avondje dansen aan het strand en een uitje met hem en zijn vrienden naar Playa Rincón, dat een waar bountystrand moet zijn. We gaan een heerlijke tijd tegemoet en vallen in slaap met talloze krekels en een ruisende oceaan in onze oren.