Suavemente in Santo Domingo

12-09
De hotelbedden liggen heerlijk en dus worden we te laat wakker.. Oeps! Maar gelukkig is er geen man overboord, zelfs met onze vertraging hebben we nog tijd voor een heerlijk ontbijt en we besluiten de volgende bus naar het vliegveld te pakken.

Bij Zaventhem zijn de veiligheidscontroles na de aanslagen opgeschroefd, dus nog voor we goed en wel de vertrekhal in kunnen moeten onze tassen en wij door een veiligheidscheck. Sommige mensen vinden dit irritant, het geeft mij juist een veilig gevoel. Alles gaat voorspoedig en nog net op tijd checken we in. We stappen als laatste in het vliegtuig, wat praktisch vol zit, ondanks het laagseizoen voor de Dominicaanse Republiek in september, maar hebben gereserveerde plaatsen met extra beenruimte. Dat. Zit. Heerlijk! Ik kan mijn benen strekken zonder iets te raken en zelfs Harald kan languit. We hebben een heerlijke vlucht, met fijne start, soepele landing en nauwelijks turbulentie.

Op het vliegveld van Punta Cana gaat alles 'suavemente' en voor we het weten zijn we door de check en worden we overvallen door warmte, een Latijnse band en een mannetje die ons naar de taxi wil helpen. Extra bonus: ons vliegtuig landt ruim een uur eerder dan gepland, waardoor we de bus kunnen pakken die ons het snelst naar Santo Domingo (hoofdstad) kan brengen. Scheelt een paar uur. Het gehannes met de taxi`s nemen we voor lief en voor we er goed en wel erg in hebben staan we in Bavaro bij het busstation. Na een snelle wandeling met de backpacks voor Dominicaanse peso's en wat water start een relaxte busreis van een uur of drie, mét airco. Harald wordt gebruikt om Engels te oefenen en ik dommel wat. Het is al donker als we aankomen in Santo Domingo.

Het idee was dat de bus ons zou droppen in het oude koloniale centrum van de stad, maar daar schijnt de chauffeur anders over te denken. Nadat we bijna alle taxi-chauffeurs hebben weggejaagd zegt een meisje: 'het is best gevaarlijk hier op straat, zou je wel gaan lopen met alle spullen?' Dus kiezen we toch eieren voor ons geld, zonder spijt, want pas als we door de getto van Santo Domingo rijden beseffen we dat we op totaal de verkeerde plek zijn achtergelaten. Het hotel is in elk geval snel gevonden, met behulp van chauffeur Miguel (Mike) die schijt heeft aan éénrichtingsverkeer: 'I don't care! In Dominican Republic one way means two way!'. Laten we het er maar op houden dat hij de beste intenties had.

In ons guesthouse (Huespedas de Las Mercedes) worden we hartelijk ontvangen door de dame des huizes. We besluiten niet te lang rond te hangen en op zoek te gaan naar eten, onze maagjes knorren na een reis van ruim 16 uur. We komen terecht bij een Mexicaan aan de Calle el Condo (de drukke hoofdstraat) met heerlijke taco's, vleesrolletjes (flauta) bier en een cocktail. Wij zijn klaar voor het avontuur in de Dominicaanse Republiek.

In de kamer spot Harald nog een kakkerlak (formaat duim), held als hij is moet ik proberen het beest te doden. Ik doe een paar pogingen, tevergeefs. We besluiten de klamboe op te hangen aan de lamp onder de ventilator en ons er niet al te druk over te maken. Ik word de volgende ochtend wakker met een klamboe in mijn gezicht (hij is naar beneden gevallen) en Karel Kakkerlak op zijn rug met zijn pootjes in de lucht. Waren mijn inspanningen toch niet voor niets...


13-09
Een stad ziet er altijd anders uit in het daglicht. Waar we gisteren nog een beetje een 'iffy' (= twijfelachtig) gevoel hadden over de straten die we door moesten lopen om bij ons hotel te komen, blijkt dat vandaag allemaal reuze mee te vallen. We staan vroeg op: ik ben om 06:00 klaarwakker en Harald volgt 08:00. We besluiten het meeste te maken van onze dag en nog voor tienen hebben we een heerlijke Spaanse tortilla achter onze kiezen.

In Vietnam hebben we een aantal keren een wandeling gemaakt die in de Lonely Planet (lees: reisbijbel) stond beschreven en dat besluiten we nu weer te doen. Overigens geen onverstandige keuze, want de mensen hier zijn arm en willen maar wat graag een zakcentje bijverdienen door je een rondleiding te geven, betaald uiteraard. We worden behoorlijk lastiggevallen, maar houden voet bij stuk. Tot we bij onze eerste stop komen. Nog voor we er erg in hebben worden we meegesleurd door de minst relaxte Dominicaan ooit. In een moordend tempo vertelt hij alles wat hij weet over het Panteón Nacional en nog geen tien minuten later wil hij een fooi. Het is de bekende druppel en de rest van de dag laten we ons niet meer in de maling nemen.

We zien veel deze eerste dag, vooral ook veel herkenbare plekken uit het laatste seizoen van 'Wie Is De Mol', wat wij natuurlijk erg leuk vinden. We struinen over de Calle las Damas (straat van de dames), betreden de trappen op het Plaza Espana, doen een toer door het Museo Alcázar de Colón en lopen door het indrukwekkende Fortaleza Ozama, wat waanzinnige uitzichten oplevert vanaf de hoogste toren, we hebben het rijk daar voor onszelf.

Na een relaxte lunch komen we even bij op een terras. Het is heet en benauwd, dus we doen het rustig aan. Voor we er erg in hebben begint het te druppelen, eerst blijven we nog buiten zitten onder de parasol, lachend om alle mensen die naar binnen schieten, maar algauw houden we het zelf ook niet droog en zoeken ons heil ook op een droger plekje. Zoals op veel plaatsen in de wereld is de bui tropisch: hevig, maar na een halfuur is het klaar. Heel anders dan in ons Kikkerlandje. We gaan door de plassen naar de Catedral Primada de América, een gigantische kathedraal en zeer imposant. Het is de oudste in zijn soort die nog in gebruik is. We doen een audio-tour (die van geen kanten klopt, schijnbaar is dat ook een Dominicaans gebruik), gaan op de foto met een stel Indiërs (we weten nog steeds niet precies waarom dat nu weer nodig was) en worden de kerk uit gebonjourd voor de mis. We besluiten dat dat het eindsignaal is van deze dag.

Maar niet voor we de supermarkt trotseren voor ontbijt en de hardware-store, waar we touw halen om de klamboe aan op te hangen en met handen en voeten duidelijk weten te maken dat we duct-tape (hier: duck-tape) nodig hebben.

's Avonds eten we romantisch in de buitenlucht aan het Plaza Espana, alwaar we genieten van heerlijke tapa's, onderwijl voorzien van een Dominicaanse serenade. Het heeft toch wel wat, dat leven hier.