Paradijs 2.0, gekke kippen en een beetje geluk...

14-07-2014
We staan op tijd op en genieten eindelijk weer eens van een warme douche. In Vietnam hebben ze niet overal warm water en zelfs als ze zeggen het wel te hebben, is het nog maar de vraag wat er uit de kraan komt. Na het ontbijt pakken we onze spullen in, het is tijd voor het laatste stukje van ons avontuur. Bij de receptie van het hotel wordt een taxi voor ons gebeld en deze staat -heel on-Vietnamees- al binnen drie minuten voor ons klaar. We leggen hem uit dat we naar Vinh Long willen, maar eerst nog even moeten pinnen. We doen ons best om met handen en voeten duidelijk te maken wat we willen, maar ontkomen er niet aan er toch nog even iemand van het hotel bij te roepen.
Een paar minuten later staan we inderdaad bij de juiste bank, waar we eindelijk geld kunnen pinnen. In de Mekong hebben ze allemaal andere banken dan in de rest van het land. Laten we het erop houden dat we praktisch alle banken in Can Tho in een straal van een kilometer hebben gezien gisteren, zonder succes. Terwijl Harald staat te pinnen draait de taxichauffeur zich om en zegt: ''Vinh Long?'' Ik bevestig, waarop hij het nogmaals vraagt. Oh jee, dit wordt nog leuk, denk ik. Gelukkig biedt de Lonely Planet uitkomst en vriendelijk laat ik hem het kaartje van Vinh Long zien. Hij heeft geen idee. Om geen misverstanden over de bestemming te laten bestaan, pak ik de kaart van de Mekong Delta erbij. Ik wijs: Can Tho. Can Tho! Yes? Hij knikt. Vinh Long. Vinh Long. Can Tho, Vinh Long, yes? Als ik hem ook nog de snelweg aanwijs hoor ik bijna letterlijk het kwartje vallen. Grappig genoeg rijdt hij ons uiteindelijk feilloos en zonder ook maar één verkeerde afslag te nemen naar Vinh Long.
Terwijl we uit de taxi stappen in de haven van Vinh Long worden we al aangesproken door een dame van een homestay. We hadden nog niks geboekt en ik heb goede verhalen over deze homestay gelezen, dus we gaan ervoor, maar eerst nog even lunchen. We lopen de markt op, beseffen ons dat we genoeg hebben gezien van de Vietnamese markten, boeken alvast een bus voor de volgende dag en eten een heerlijke simpele lunch in een restaurantje in de haven. Na een korte rit op de ferry naar An Binh in Vietnam Style (lees: tussen de toeterende scooters volgeladen met ganzen, rijst en alles wat je maar kunt bedenken) worden we opgehaald door een meisje van de homestay. We gaan met backpacks (dus een grote backpack per persoon op de rug en een kleine backpack op de buik) bij het meisje achterop over een supersmal weggetje van betonplaten. Er komt nog verkeer van de andere kant en we moeten af en toe bukken voor laaghangende takken, maar gelukkig is de homestay niet ver. Wat ons vervolgens overkomt kan ik alleen maar omschrijven als 'Paradijs 2.0'. Een groot gebouw, in traditionele Vietnamese stijl gebouwd, een prachtige tuin en heel veel hangmatten. Beter kan het haast niet!
Na even chillen in de hangmat en een tropische bui besluiten we nog lekker een stukje te gaan fietsen. Het vocht is redelijk uit de lucht en het eiland is zo gemoedelijk en klein dat de meeste mensen er fietsen. Het is prachtig en mooi, maar al na tien minuten krijgen we een stortbui op onze kop. We besluiten het weer te trotseren en scoren ergens een poncho. Wat volgt is een natte, maar prachtige tocht over het eiland, dat buiten de huizen die er gebouwd zijn onaangetast is gebleven. Het water van de Mekong lijkt minder vies, de planten groeien als een gek en het leven is gemoedelijk. We proberen nog een botanische tuin te vinden, maar stuiten op een vage karaoke-bar en besluiten dan dat het goed is. Na twee uur fietsen komen we nat, maar voldaan terug bij de homestay. Precies genoeg tijd om ons om te kleden en nog lekker even in de hangmatten te liggen voor het eten.
Het eten is spectaculair! Een volledig gefrituurde Elephant-fish (nog nooit van gehoord, maar lekker!), te ontleden met eetstokjes vormt een prachtige afsluiter van deze dag. We kletsen nog wat met een stel Nederlanders en ik val zelfs op de patio in de hangmat in slaap.

15-07-2014
Onze laatste volle dag in Vietnam. We worden heerlijk uitgerust en zonder muggenbulten wakker, met dank aan een overdosis Deet het muskietennet. Terwijl we in de hangmatten liggen, wordt het ontbijt voor ons gemaakt. We hebben zelden zo'n relaxte ochtend gehad. Ik heb gelezen over een organisatie die kansarme vrouwen helpt een betere toekomst voor zichzelf veilig te stellen en wil er even langsgaan, ze verkopen daar ook hele mooie hebbedingetjes. We rijden er langs en kopen wat mooie spullen. Het geeft een fijn gevoel, je weet zeker dat deze vrouwen direct geholpen zijn door je aankoop. Ik mag zelfs in traditionele kleding op de foto en we krijgen er heerlijke kopjes thee. Het doet ons denken aan Marrakech en de vrouwen die we daar hebben ontmoet. Meer dan eens besef ik me ook weer hoezeer ik van geluk mag spreken dat ik in Nederland ben geboren en zo veel handreikingen heb gekregen om iets te maken van mijn leven. Met een extra cadeau (lokaal fruit, gekregen van de dames) en een dankbaar gevoel rijden we op onze fietsjes nog even langs de tempel. Deze is groot en vre-se-lijk kitsch, zoals het een echte Vietnamese tempel betaamt. We besluiten het fruit te offeren aan de lachende Boedha, een beetje extra geluk kan immers geen kwaad, toch?
De rest van de dag brengen we door in onze hangmatten, met water en ijskoffie. Harald maakt nog een goede beurt bij de kinderen van de vrouwen uit onze homestay. De spelletjes op zijn iPad zijn leuk en voor hij het weet kruipen ze bij hem (en later ook bij mij) op schoot, zo lief.
Om drie uur is het tijd om te gaan, met pijn in ons hart. Wat hebben we het hier naar onze zin gehad. We hadden gedacht dat het veel primitiever zou zijn, maar hadden eigenlijk nog wel een paar nachten willen blijven. Als we de dames een dikke fooi geven, weten ze niet waar ze moeten kijken. Als dank krijgen we nog twee flesjes water van ze, maar onze dankbaarheid voor hun gastvrijheid, goede zorg en het fijne gevoel dat we vanbinnen voelen (en de rest van ons leven zullen meedragen) zijn niet in geld uit te drukken.
Een express-bus komt ons ophalen bij het booking-office. We zitten er koud twee minuten in wanneer we iets horen schuifelen in een doos naast onze backpacks. Ineens horen we: 'toktoktok'. Harald doet vervolgens zijn beste impressie van een kip, waarop de buschauffeur en medepassagier zich een breuk lachen. Ze snapten niet dat die gekke toeristen nog nooit een kip hadden gezien. In een bus. Het wordt pas echt mooi op het moment dat de haan die blijkbaar ook bij de kip in de doos zit keihard begint te kraaien. We kijken elkaar aan en beseffen ons meer dan eens dat er in Vietnam nooit een dag zal zijn wanneer je niet van de ene in de andere verbazing valt.
Dat blijkt ook maar weer als we na drie kwartier ineens de bus uit moeten. We moeten overstappen op een ander busje. Niet tof, maar het is niet anders. Gelukkig krijgen we nog twee plaatsen naast elkaar. De rit is verder vreselijk. Ons busje had in twee uur in Ho Chi Minh City moeten zijn, maar het verkeer zit nogal tegen. Halverwege maken we nog een pitstop, het verhaal van het ranzige toilet zal ik jullie besparen, dat kunnen jullie teruglezen in mijn verslagen van de 'Lonely Toilet of Vietnam', die op een nog niet bekende datum zal worden uitgebracht.
In HCMC hebben we gelukkig een heel mooi hotel. We lopen door de stad, eten wat in het cafeetje waar we de eerste dag van onze reis ontbeten en lopen over de avondmarkt, waar we nog wat leuke hebbedingetjes scoren. De busreis is al snel weer vergeten.

16-06-2014
Vandaag gaan we naar huis. We hebben het zo naar onze zin gehad, maar zijn er gek genoeg ook wel weer klaar voor om naar huis te gaan. Het voelt in elk geval heel dubbel, we zouden langer blijven als het kon, maar het vooruitzicht van broodjes haring en Westers comfort lonkt. Gelukkig vliegen we pas 's avonds, dus we gaan eerst nog terug naar de markt om echt de laatste spullen te kopen. We lunchen bij Hoa Tuc, het restaurant waar we eerder hebben gegeten. Het eten is er zo lekker, daar wilden we nog een keer van genieten. Na de lunch laat ik mijn nagels doen. In plaats van een simpel nagellakje wordt het een manicure en pedicure met beenmassage. Pas wanneer mijn benen worden gemasseerd voel ik hoe moe ik eigenlijk ben. Logisch, we hebben zo verschrikkelijk veel gezien en gedaan, maar vooral genoten. Helemaal relaxed stap ik weer naar buiten, waarna we teruglopen naar ons hotel. Ik kleed me om, we drinken een laatste ijskoffie en dan is het tijd om naar het vliegveld te gaan.
Met tranen in mijn ogen kijk ik nog een laatste keer om terwijl we Ho Chi Minh City uit rijden. Wat hebben we het naar ons zin gehad. Het was 'The trip of a lifetime'. Op het vliegveld moeten we nog even wachten, we hebben vertraging. De vlucht die volgt is vol, maar een stuk rustiger dan de heenweg. De turbulentie boven de Indische Golf valt gelukkig mee. Terwijl we zitten te eten hebben we weer glijbaan-achtige turbulentie, maar dit keer kan ik er om lachen. Geen zenuwen meer voor het vliegen, nog een geluk bij een ongeluk nadat ik eerder tijdens een vlucht zo ziek werd.
De lichte turbulentie weerhoudt de lompe Duitser voor me er niet van zijn rode wijn om te gooien. Later blijkt dat de wijn ook op mijn (gele) schoenen is gekomen. Wat een sukkel!

17-07-2014
Door de vertraging is onze overstap op Abu Dabhi kort. We moeten nog een keer door een veiligheidscheck en dat duurt even. Een man probeert zich langs ons te wurmen. Wanneer Harald vraagt wat hij denkt te gaan doen zegt hij met een snik: ''My flight is leaving NOW!'' We hebben geen zin ons er al te druk over te maken en laten het maar gaan... Gekke mensen.
We hebben nog net tijd om een croissantje en een flesje water te halen voor mijn knorrende maag. Het boardingticket van onze medepassagier dat we vinden nemen we ook maar mee naar de gate. Bizar genoeg lopen er op het vliegveld mannen rond in kogelvrij vest met Kalashnikov's in hun handen. Blijkbaar is er verhoogd risico vanwege de Ramadan, maar het is toch even schrikken.
In het vliegtuig maak ik de man die zijn boardingpass was vergeten heel blij. Hij had een nieuwe boardingpass gekregen, maar zijn bagagelabel kan ik nog wel aan hem teruggeven. Terwijl we gaan zitten blijkt dat het halve vliegtuig leeg is. We schuiven een paar rijen naar achteren en hebben allebei twee stoelen, twee kussens en twee dekens voor onszelf. Het wordt een heerlijk rustige vlucht, waarbij we allebei nog wat nodige uurtjes slaap kunnen krijgen.
In Düsseldorf aangekomen rest ons nog één taak: de treintickets omboeken. We wilden eigenlijk nog een dagje de stad ingaan, maar hebben toch besloten dat we liever naar huis gaan, het is goed geweest. De Duitsers blijken verrassend onbuigzaam en we kopen uiteindelijk twee nieuwe tickets. Voor we het weten staan we weer in het oude vertrouwde Utrecht, heel gek. Een paar weken eerder stonden we hier ook, maar nu zijn we een hele berg ervaringen, herinneringen en een bruin kleurtje rijker. Papa haalt ons op en we vertellen honderduit.
Helaas blijkt 's avonds dat vlucht MH0017 van Malasia Airlines is neergeschoten. Het wordt een domper op onze blije thuiskomst. Ook wij zijn een stuk over Oekraïne gevlogen. Een naar gevoel bekruipt ons. We zijn zelden zo blij geweest om thuis te zijn, maar horen een stemmetje in ons achterhoofd zeggen dat we misschien wel heel veel geluk hebben gehad. Toch proberen we te kijken naar het positieve. We zijn in een paar weken gegroeid. We hebben elkaar weer beter leren kennen, heerlijk gegeten, onderhandeld, voor elkaar gezorgd en hebben misschien ook een klein beetje geluk gehad. Maar ach, zonder geluk vaart niemand wel, toch?